Δεν διερωτάστε κι εσείς αν θα λυθεί το κυπριακό;
12:19 - 22 Ιανουαρίου 2016
Λίγο –πολύ, από ολονών το μυαλό έχει περάσει το ερώτημα «αν θα λυθεί το κυπριακό». Αυτή η απορία δημιουργεί κάποιους συλλογισμούς στον καθένα. Αυτοί είναι οι δικοί μου.
Ο Πρόεδρος Αναστασιάδης γνωρίζει ποιες είναι οι βασικές κόκκινες γραμμές (φόβοι-ανησυχίες) των ελληνοκυπρίων. Γνωρίζει επίσης ποιες είναι οι βασικές κόκκινες γραμμές των Τ/κ για να δεχθούν να επανενταχθούν (όπως κι αν το ονομάζει ο καθένας) στην Κυπριακή Δημοκρατία για να οδηγηθεί η χώρα σε ένα μετεξελιγμένο μοντέλο, το οποίο θα προσφέρει ασφάλεια και θα εμπνέει εμπιστοσύνη στους πολίτες (σε όλα τα επίπεδα).
Η τόσο στενή συνεργασία του Προέδρου Αναστασιάδη με τον Τ/κ ηγέτη αποσκοπεί ακριβώς στην «αναγνώριση του εδάφους». Διατυπώνεται, βέβαια, η θέση ότι από πάντα ήξεραν οι ηγέτες τις ανησυχίες του «άλλου», όμως δεν ήταν πρόθυμοι να υποχωρήσουν από τα δίκια τους. Παρόλα αυτά, η διαδικασία, από πλευράς διαπραγματευτών (Προέδρου – Τ/κ ηγέτη), μετακινήθηκε από το στάδιο της «απλής ευφορίας» στο επίπεδο της αποφασιστικότητας, του θάρρους ή του θράσους, αναλόγως πώς το εκλαμβάνει ο καθένας.
Πάντως, οι πιέσεις της ΕΕ, της οποίας οι ενεργειακοί σχεδιασμοί παρεμποδίζονται από ένα εκατομμύριο ανθρώπους (σκεφτείτε ότι ένα εκατομμύριο άνθρωποι παρεμποδίζουν τους ενεργειακούς σχεδιασμούς τόσων χωρών) αυξάνονται, η Τουρκία είναι εγκλωβισμένη στον εαυτό της και τέλοσπάντων δεν σκοπεύω να κάνω άλλη μια (γραφική ίσως) ανάλυση των γεωπολιτικών.
Οι ηγέτες, λοιπόν, με την συμβολή του διεθνούς παράγοντα (υπό οποιαδήποτε έννοια), θα καταλήξουν σε ένα σχέδιο, το οποίο προφανώς θα είναι take it or leave it.
Στα εσωτερικά, τον χορό θα σύρει το ΑΚΕΛ, το οποίο ανέλαβε ενεργό ρόλο στη διαδικασία και θα συμβάλει καθοριστικά στην έκβαση των δημοψηφισμάτων. Δεδομένου τούτου, λογικά όλοι οι εμπλεκόμενοι παράγοντες θα συνυπολογίσουν στην εξίσωση τους τον παράγοντα ΑΚΕΛ, εφόσον, βέβαια, επιθυμούν πραγματικά να ξεμπερδεύουν με ένα χρονίζον πρόβλημα, το οποίο μπλοκάρει τους σχεδιασμούς σε μια τεράστια περιοχή (τεράστια σε έκταση και σε «χρηματική» αξία).
Το τοπίο πλέον ξεκαθαρίζει, με τον Αναστασιάδη να έχει αποδεχτεί τις θέσεις του ΑΚΕΛ στο κυπριακό, που αποτελούν ουσιαστικά τις κόκκινες γραμμές του ποσοστού των πολιτών που θα καθορίσει το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, όπως έγινε και επί σχεδίου ΑΝΑΝ.
[Στην πραγματικότητα, το 2004, το ΑΚΕΛ αναγνώρισε την ανησυχία του κόσμου, η οποία προερχόταν από τον σύντομο χρόνο που έγιναν όλα και ζήτησε περισσότερο χρόνο για να μελετήσει το σχέδιο. Επιθυμία, η οποία δεν πραγματοποιήθηκε με αποτέλεσμα, ο κόσμος να απορρίψει τότε το άγνωστο ή το επιλεκτικά γνωστό σχέδιο].
Επιπλέον, η Τουρκία ενδιαφέρεται πλέον να ακούσει -έστω- τις θέσεις και ανησυχίες του ΑΚΕΛ (ταξίδι Άντρου στην Τουρκία), που είναι το κόμμα, το οποίο θα «αποφασίσει» αν θα λυθεί το κυπριακό και αυτό θα κριθεί από την απάντηση των ανησυχιών του.
Λογικά, πίεση από τον διεθνή παράγοντα δεν ασκείται μόνο στην Κύπρο, αλλά και στην Τουρκία και γι΄ αυτό παρατηρούνται εξελίξεις, όπως η απόρριψη, από την τουρκική εθνοσυνέλευση, της πρότασης των ακροδεξιών για επανεξέταση της διαδικασίας των διαπραγματεύσεων (σε σχέση και με τους όρους «συνιστών κρατίδιο» ή «ιδρυτικό κράτος»). Όχι πως σε προηγούμενη περίπτωση η Τουρκική Εθνοσυνέλευση δεν θα απέρριπτε μια τέτοια πρόταση, αλλά, επικοινωνιακά ίσως και με κάθε επιφύλαξη, θα έδιναν μια κάπως μεγαλύτερη διάσταση για να κρατήσουν ικανοποιημένους τους πιο δεξιά τοποθετημένους.
Το ερώτημα είναι κατά πόσο η Τουρκία είναι διατεθειμένη να αναγνωρίσει τις ανησυχίες των Ε/κ σε σχέση με τη διαφύλαξη της Κυπριακής Δημοκρατίας ως το οχυρό της νομιμότητας και αν θα τηρήσει μια πιο μετριοπαθή στάση, η οποία θα οδηγήσει τελικά στη λύση.
Πρέπει να εξαλειφθεί πρακτικά η ανησυχία όσον αφορά στην ασφάλεια μετά τη λύση και στη μη δυνατότητα τουρκικής παρέμβασης, με όποιο τρόπο, στα εσωτερικά του κυπριακού κράτους-μέλους της ΕΕ.
Με βάση το υφιστάμενο σχέδιο επίλυσης του κυπριακού, κάποιοι δεν θα ικανοποιηθούν «συναισθηματικά» (όπως το καταλαβαίνει ο καθένας) από την επιδιωκόμενη λύση, αλλά θα ικανοποιηθούν με «διαφορετικό» τρόπο. Απομένει να διαφανεί κατά πόσον, εκείνοι, οι οποίοι δεν θα ικανοποιηθούν «συναισθηματικά» θα ακολουθήσουν άλλα «ένστικτά» εκτός από εκείνα που τροφοδοτούν το συναίσθημα.
Βέβαια, αυτό δεν σημαίνει ότι οι Ε/κ ξεχνούν τις θηριωδίες του Τουρκικού στρατού, την εισβολή και την κατοχή, αλλά ότι διασφαλίζουν τη μη επανάληψη τους.
Το γεγονός ότι οι Ε/κ είναι πλέον αρκετά ώριμοι για να παραδεχθούν τα λάθη, που διέπραξαν στο παρελθόν με την Τ/κ κοινότητα, δεν αναιρεί ούτε αποδυναμώνει την πεποίθηση τους για την ανήθικη και παράνομη ενεργεία της Τουρκίας, που εκμεταλλεύτηκε μια άλλη παράνομη ενέργεια και αντί να αποκαταστήσει την τάξη, ως όφειλε (εγγυήτρια δύναμη), εισέβαλε και κατέκτησε τη μισή χώρα με προφάσεις εν αμαρτίαις. Αυτές είναι πραγματικότητες, τις οποίες αναγνωρίζει επίσημα ο διεθνής παράγοντας, έστω κι αν δεν τις επαναλαμβάνει συχνά για ευνόητους λόγους.
Συνεπώς, το ταξίδι του Άντρου στην Τουρκία θα κρίνει πολλά και η πίεση του διεθνούς παράγοντα πάνω στην Τουρκία, αλλά και στην Κύπρο, θα αυξάνεται αναλόγως του μεγέθους της ανάγκης για υλοποίηση των ενεργειακών σχεδιασμών στην περιοχή. Έχω την εντύπωση ότι οι ξένοι γνωρίζουν πως οι Ε/κ, λόγω των διαχρονικών κακουχιών έχουν αναπτύξει τεράστιες αντοχές και έχουν αποθηκεύσει μεγάλα αποθέματα υπομονής (από το παρελθόν οι κατακτητές, πιο πρόσφατα η οικονομική κρίση κλπ). Κατά συνέπεια, η άσκηση πίεσης στους Ε/κ με στόχο να περάσει ένα άδικο σχέδιο, δεν πρόκειται να φέρει αποτέλεσμα, αντιθέτως θα τους συσπειρώσει. Ως εκ τούτου, τόσο ο διεθνής παράγοντας όσο και η Τουρκία είναι πλέον αναγκασμένοι, εάν επιθυμούν αφαίρεση του εμποδίου, που ονομάζεται κυπριακό, να μελετήσουν σοβαρά τις ανησυχίες της Κυπριακής Δημοκρατίας (υπό τη διεθνοποιημένη αφήγηση, η οποία διατηρεί για τον Α ή Β λόγο τις κρατικές δομές,, ανεξαρτήτως της φθοράς που προκλήθηκε από την κακοδιαχείρηση). Εν αναμονή των εξελίξεων λοιπόν…
Ο Πρόεδρος Αναστασιάδης γνωρίζει ποιες είναι οι βασικές κόκκινες γραμμές (φόβοι-ανησυχίες) των ελληνοκυπρίων. Γνωρίζει επίσης ποιες είναι οι βασικές κόκκινες γραμμές των Τ/κ για να δεχθούν να επανενταχθούν (όπως κι αν το ονομάζει ο καθένας) στην Κυπριακή Δημοκρατία για να οδηγηθεί η χώρα σε ένα μετεξελιγμένο μοντέλο, το οποίο θα προσφέρει ασφάλεια και θα εμπνέει εμπιστοσύνη στους πολίτες (σε όλα τα επίπεδα).
Η τόσο στενή συνεργασία του Προέδρου Αναστασιάδη με τον Τ/κ ηγέτη αποσκοπεί ακριβώς στην «αναγνώριση του εδάφους». Διατυπώνεται, βέβαια, η θέση ότι από πάντα ήξεραν οι ηγέτες τις ανησυχίες του «άλλου», όμως δεν ήταν πρόθυμοι να υποχωρήσουν από τα δίκια τους. Παρόλα αυτά, η διαδικασία, από πλευράς διαπραγματευτών (Προέδρου – Τ/κ ηγέτη), μετακινήθηκε από το στάδιο της «απλής ευφορίας» στο επίπεδο της αποφασιστικότητας, του θάρρους ή του θράσους, αναλόγως πώς το εκλαμβάνει ο καθένας.
Πάντως, οι πιέσεις της ΕΕ, της οποίας οι ενεργειακοί σχεδιασμοί παρεμποδίζονται από ένα εκατομμύριο ανθρώπους (σκεφτείτε ότι ένα εκατομμύριο άνθρωποι παρεμποδίζουν τους ενεργειακούς σχεδιασμούς τόσων χωρών) αυξάνονται, η Τουρκία είναι εγκλωβισμένη στον εαυτό της και τέλοσπάντων δεν σκοπεύω να κάνω άλλη μια (γραφική ίσως) ανάλυση των γεωπολιτικών.
Οι ηγέτες, λοιπόν, με την συμβολή του διεθνούς παράγοντα (υπό οποιαδήποτε έννοια), θα καταλήξουν σε ένα σχέδιο, το οποίο προφανώς θα είναι take it or leave it.
Στα εσωτερικά, τον χορό θα σύρει το ΑΚΕΛ, το οποίο ανέλαβε ενεργό ρόλο στη διαδικασία και θα συμβάλει καθοριστικά στην έκβαση των δημοψηφισμάτων. Δεδομένου τούτου, λογικά όλοι οι εμπλεκόμενοι παράγοντες θα συνυπολογίσουν στην εξίσωση τους τον παράγοντα ΑΚΕΛ, εφόσον, βέβαια, επιθυμούν πραγματικά να ξεμπερδεύουν με ένα χρονίζον πρόβλημα, το οποίο μπλοκάρει τους σχεδιασμούς σε μια τεράστια περιοχή (τεράστια σε έκταση και σε «χρηματική» αξία).
Το τοπίο πλέον ξεκαθαρίζει, με τον Αναστασιάδη να έχει αποδεχτεί τις θέσεις του ΑΚΕΛ στο κυπριακό, που αποτελούν ουσιαστικά τις κόκκινες γραμμές του ποσοστού των πολιτών που θα καθορίσει το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, όπως έγινε και επί σχεδίου ΑΝΑΝ.
[Στην πραγματικότητα, το 2004, το ΑΚΕΛ αναγνώρισε την ανησυχία του κόσμου, η οποία προερχόταν από τον σύντομο χρόνο που έγιναν όλα και ζήτησε περισσότερο χρόνο για να μελετήσει το σχέδιο. Επιθυμία, η οποία δεν πραγματοποιήθηκε με αποτέλεσμα, ο κόσμος να απορρίψει τότε το άγνωστο ή το επιλεκτικά γνωστό σχέδιο].
Επιπλέον, η Τουρκία ενδιαφέρεται πλέον να ακούσει -έστω- τις θέσεις και ανησυχίες του ΑΚΕΛ (ταξίδι Άντρου στην Τουρκία), που είναι το κόμμα, το οποίο θα «αποφασίσει» αν θα λυθεί το κυπριακό και αυτό θα κριθεί από την απάντηση των ανησυχιών του.
Λογικά, πίεση από τον διεθνή παράγοντα δεν ασκείται μόνο στην Κύπρο, αλλά και στην Τουρκία και γι΄ αυτό παρατηρούνται εξελίξεις, όπως η απόρριψη, από την τουρκική εθνοσυνέλευση, της πρότασης των ακροδεξιών για επανεξέταση της διαδικασίας των διαπραγματεύσεων (σε σχέση και με τους όρους «συνιστών κρατίδιο» ή «ιδρυτικό κράτος»). Όχι πως σε προηγούμενη περίπτωση η Τουρκική Εθνοσυνέλευση δεν θα απέρριπτε μια τέτοια πρόταση, αλλά, επικοινωνιακά ίσως και με κάθε επιφύλαξη, θα έδιναν μια κάπως μεγαλύτερη διάσταση για να κρατήσουν ικανοποιημένους τους πιο δεξιά τοποθετημένους.
Το ερώτημα είναι κατά πόσο η Τουρκία είναι διατεθειμένη να αναγνωρίσει τις ανησυχίες των Ε/κ σε σχέση με τη διαφύλαξη της Κυπριακής Δημοκρατίας ως το οχυρό της νομιμότητας και αν θα τηρήσει μια πιο μετριοπαθή στάση, η οποία θα οδηγήσει τελικά στη λύση.
Πρέπει να εξαλειφθεί πρακτικά η ανησυχία όσον αφορά στην ασφάλεια μετά τη λύση και στη μη δυνατότητα τουρκικής παρέμβασης, με όποιο τρόπο, στα εσωτερικά του κυπριακού κράτους-μέλους της ΕΕ.
Με βάση το υφιστάμενο σχέδιο επίλυσης του κυπριακού, κάποιοι δεν θα ικανοποιηθούν «συναισθηματικά» (όπως το καταλαβαίνει ο καθένας) από την επιδιωκόμενη λύση, αλλά θα ικανοποιηθούν με «διαφορετικό» τρόπο. Απομένει να διαφανεί κατά πόσον, εκείνοι, οι οποίοι δεν θα ικανοποιηθούν «συναισθηματικά» θα ακολουθήσουν άλλα «ένστικτά» εκτός από εκείνα που τροφοδοτούν το συναίσθημα.
Βέβαια, αυτό δεν σημαίνει ότι οι Ε/κ ξεχνούν τις θηριωδίες του Τουρκικού στρατού, την εισβολή και την κατοχή, αλλά ότι διασφαλίζουν τη μη επανάληψη τους.
Το γεγονός ότι οι Ε/κ είναι πλέον αρκετά ώριμοι για να παραδεχθούν τα λάθη, που διέπραξαν στο παρελθόν με την Τ/κ κοινότητα, δεν αναιρεί ούτε αποδυναμώνει την πεποίθηση τους για την ανήθικη και παράνομη ενεργεία της Τουρκίας, που εκμεταλλεύτηκε μια άλλη παράνομη ενέργεια και αντί να αποκαταστήσει την τάξη, ως όφειλε (εγγυήτρια δύναμη), εισέβαλε και κατέκτησε τη μισή χώρα με προφάσεις εν αμαρτίαις. Αυτές είναι πραγματικότητες, τις οποίες αναγνωρίζει επίσημα ο διεθνής παράγοντας, έστω κι αν δεν τις επαναλαμβάνει συχνά για ευνόητους λόγους.
Συνεπώς, το ταξίδι του Άντρου στην Τουρκία θα κρίνει πολλά και η πίεση του διεθνούς παράγοντα πάνω στην Τουρκία, αλλά και στην Κύπρο, θα αυξάνεται αναλόγως του μεγέθους της ανάγκης για υλοποίηση των ενεργειακών σχεδιασμών στην περιοχή. Έχω την εντύπωση ότι οι ξένοι γνωρίζουν πως οι Ε/κ, λόγω των διαχρονικών κακουχιών έχουν αναπτύξει τεράστιες αντοχές και έχουν αποθηκεύσει μεγάλα αποθέματα υπομονής (από το παρελθόν οι κατακτητές, πιο πρόσφατα η οικονομική κρίση κλπ). Κατά συνέπεια, η άσκηση πίεσης στους Ε/κ με στόχο να περάσει ένα άδικο σχέδιο, δεν πρόκειται να φέρει αποτέλεσμα, αντιθέτως θα τους συσπειρώσει. Ως εκ τούτου, τόσο ο διεθνής παράγοντας όσο και η Τουρκία είναι πλέον αναγκασμένοι, εάν επιθυμούν αφαίρεση του εμποδίου, που ονομάζεται κυπριακό, να μελετήσουν σοβαρά τις ανησυχίες της Κυπριακής Δημοκρατίας (υπό τη διεθνοποιημένη αφήγηση, η οποία διατηρεί για τον Α ή Β λόγο τις κρατικές δομές,, ανεξαρτήτως της φθοράς που προκλήθηκε από την κακοδιαχείρηση). Εν αναμονή των εξελίξεων λοιπόν…