Μια συνάντηση γεμάτη… Αισιοδοξία!

Είχε περάσει καιρός από την τελευταία φορά που τα είπαμε από κοντά. Συναντηθήκαμε ένα πρωινό μια μέρα μετά τα Χριστούγεννα στο σπίτι του στη Λεμεσό, αφού πρώτα απάντησε θετικά στην πρότασή μου για μια συνέντευξη για την εφημερίδα “Ρεπόρτερ” και την ενότητα «Ιδέες Τέχνες». Από έναν καλλιτέχνη όπως το Στέλιο Πισή έχεις πάντα πολλά να μάθεις, ειδικά αν αγαπάς τη μουσική. Πόσω μάλλον από τον άνθρωπο Στέλιο Πισή, ο οποίος αποτελεί ένα από τα λαμπρότερα παραδείγματα ψυχικής θέλησης που έχω γνωρίσει.
 
Είναι 39 χρονών και παρότι έχει περάσει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του κλινήρης, λόγω Μυϊκής Δυστροφίας, η οποία εμφανίστηκε στη ζωή του σε πολύ νεαρή ηλικία, επιτρέποντάς του να κινεί σήμερα μόνο ένα δάκτυλο, εντούτοις, είναι πολύ πιο δραστήριος από ανθρώπους αρτιμελείς που συνεχώς μεμψιμοιρούν και αγνοούν πόσα πολλά μπορούν να κάνουν όχι μόνο για τον εαυτό τους αλλά και για τους άλλους.
 
Ακούγοντάς τον να μιλά δε μπορείς παρά να υποκλιθείς στην ευγένεια, την ευφυΐα, τη συγκροτημένη σκέψη, την πειθαρχία, το ψυχικό σθένος του. Με ταπεινότητα που αρμόζει σ’ έναν πραγματικό καλλιτέχνη, μου μιλά για τις διακρίσεις του ως μουσικοσυνθέτης, τους πέντε δίσκους που έχει στο ενεργητικό του, τη γνωριμία του με σπουδαίους καλλιτέχνες που αναγνώρισαν το ταλέντο του όπως ο Αντώνης Βαρδής, ο Γιώργος Νταλάρας και ο Αλκίνοος Ιωαννίδης, τα όνειρά του…
 

Του ζητώ να με βάλει για λίγο στον «κόσμο του». Να μου δείξει πως γράφει νότες και πως επικοινωνεί με άλλους ανθρώπους διαδικτυακά. Ένας αισθητήρας για τα μάτια είναι το δικό του «mouse». Άλλο να το’ χεις δει στην τηλεόραση κι άλλο να το βλέπεις μπροστά σου να βοηθά στην πράξη έναν άνθρωπο να συνθέτει μελωδίες αλλά και να κρατά επαφή με τον έξω κόσμο. Είναι απίστευτο το πόσο πολύ έχει εξελιχθεί η τεχνολογία, σκέφτομαι, παρότι συνηθίζω να αυτοαποκαλούμαι «ατεχνολόγητη» σχολιάζοντας συχνά σε φίλους ότι η τεχνολογία έχει διαβρώσει κατά μια έννοια τους ανθρώπους. «Είναι ευλογία η τεχνολογία για μένα. Eκείνη με κρατά για να μπορώ να ασχολούμαι με τη μουσική που τόσο αγαπώ», μου εξηγεί προκαλώντας με να αναθεωρήσω κάποιες σκέψεις μου. 
 
Μιλούσαμε για δύο περίπου ώρες. Ειλικρινά δεν κατάλαβα πώς πέρασαν. Για τη μουσική, τα όνειρά μας, τις ανησυχίες μας, τους στόχους μας, το νόημα της ζωής, το Θεό, τις επιθυμίες μας για τη νέα χρονιά. Πρόσεξα πως μια από τις λέξεις που επανέλαβε πολλές φορές ήταν η Αισιοδοξία! «Πρέπει να είμαστε αισιόδοξοι. Η ζωή θέλει αισιοδοξία» μου είπε και ένιωσα ένα ρίγος να με διαπερνά. Τι όμορφη λέξη Θεέ μου. Τι υπέροχο να βρίσκεις τη δύναμη να κάνεις μόνο όμορφες σκέψεις, ότι δυσκολίες κι αν αντιμετωπίζεις,  ότι κι αν λείπει απ’ τη ζωή σου… Ακόμη κι αν αυτό είναι η ίδια σου η υγεία.

Λίγο πριν τον χαιρετίσω μου έβαλε ν’ ακούσω το τελευταίο τραγούδι που μελοποίησε, τον ύμνο των εθελοντών της Κύπρου. Οι στίχοι του πατέρα του, σε συνδυασμό με τη μουσική του ίδιου και τη μελωδική φωνή της15χρονης Σοφίας, κόρης της αδελφής του, δημιούργησαν ένα υπέροχο κομμάτι απ΄ αυτά που ακούς τόσο ευχάριστα που δε θέλεις να τελειώσουν…
 
Γύρισα σπίτι με το μυαλό κολλημένο σ’ αυτή τη λέξη. Αισιοδοξία! Δεν είναι δύσκολο να τη χάσεις. Ο καθένας άλλωστε κουβαλάει το δικό του "προσωπικό σταυρό". Άλλοτε μας λυγίζει γιατί μοιάζει ασήκωτος και άλλοτε είναι σαν πούπουλο. Ίσως γιατί βάζει και η αισιοδοξία ένα χεράκι… Γι’ αυτό και αξίζει μεγαλύτερο χώρο στη ζωή μας. Την έχουμε όλοι ανάγκη.
 
Καλή- Αισιόδοξη- χρονιά!

 
Υστερόγραφο: Η συνέντευξη του Στέλιου Πισή, θα δημοσιευθεί αυτή την Κυριακή 3/1 στην εφημερίδα Ρεπόρτερ.

Στέλιο σ’ευχαριστώ.