Κάτω από τη στολή του Άγιου Βασίλη...

 Ο Άγιος Βασίλης αποτελεί αδιαμφισβήτητα την αγαπημένη φιγούρα όλων των παιδιών. Κάθε Χριστούγεννα, με την κόκκινη στολή, τη λευκή γενειάδα και τον σάκο γεμάτο δώρα, έχει την τιμητική του. Τον συναντάμε σε γιορτινές εκδηλώσεις, παιδικά πάρτι, στους δρόμους να τραγουδά με παιδικές χορωδίες, σε πολυκαταστήματα να φωτογραφίζεται με μικρούς και μεγάλους, σε σχολεία να μοιράζει δώρα. Δεν είναι ένας, είναι χιλιάδες και είναι παντού. Ο Άγιος Βασίλης των Ελλήνων, ο Πατέρας των Χριστουγέννων της Αγγλίας, ο Περ Νοέλ των Γάλλων, ο Σίντερ-Κλάας των Ολλανδών, ο Βάιναχτσμαν των Γερμανών. Κάθε χώρα τον έχει βαφτίσει διαφορετικά, ανάλογα με τον πολιτισμό, τα ήθη και τα έθιμά της, δίνοντας τη δική της εκδοχή για την καταγωγή του ή για το κατά πόσον τελικά ο Άγιος Βασίλης ήταν υπαρκτό ή όχι πρόσωπο. Ο συμβολισμός, όμως, παραμένει ίδιος για χιλιάδες παιδιά, των οποίων οι γονείς φρόντισαν να συναντήσουν τον Άγιο Βασίλη.

 
Ρόλος – εμπειρία
 
«Τα τελευταία τρία χρόνια ντύνομαι Άγιος Βασίλης μοιράζοντας δώρα σε μικρούς και μεγάλους, μα δεν έχω πάψει να πιστεύω και εγώ ο ίδιος στον Άγιο Βασίλη και στο πνεύμα των Χριστουγέννων», δηλώνει στον «Ρεπόρτερ» ο Ανδρέας Μιχαηλίδης, προσθέτοντας ότι ντύνεται Άγιος Βασίλης για όλα τα παιδιά, όχι μόνο για τα δικά του. «Κάποια παιδιά μού λένε ότι ο Άγιος Βασίλης δεν υπάρχει, τα περισσότερα όμως τον αναμένουν γεμάτα ενθουσιασμό. Είναι ένας ρόλος που αγαπώ πολύ και κερδίζω και εγώ πολλά ως άνθρωπος, μέσα απ’ αυτή την εμπειρία. Ο Άγιος Βασίλης έχει μεγάλη ζήτηση τα Χριστούγεννα. Θα μπορούσα να βγάλω χιλιάδες ευρώ μέσα απ’ αυτό, αλλά πρωτίστως το κάνω επειδή μ’ αρέσει και δευτερευόντως για τα λεφτά. Είναι υπέροχο να νιώθεις ότι έκανες κάποιον ευτυχισμένο, κυρίως ένα μικρό παιδί. Γεμίζεις και συ ο ίδιος με ενέργεια», συμπληρώνει. Θυμάμαι όταν πήγα ντυμένος Άγιος Βασίλης να πάρω δώρα σε κάποια παιδιά αλλοδαπών, ενώ δεν ήξεραν τη γλώσσα μου ούτε και εγώ τη δική τους, επικοινωνούσαμε μ’ έναν πολύ όμορφο τρόπο, διηγείται ο Ανδρέας. «Υπήρξαν στιγμές που βρέθηκα δίπλα από παιδιά χωρίς να είμαι ντυμένος Άγιος Βασίλης και τα άκουσα να τον αναζητούν. Ήταν περίεργο συναίσθημα. Νιώθω πως το πνεύμα των Χριστουγέννων με προστατεύει μ’ έναν τρόπο μοναδικό», καταλήγει.
 

Ήρωας παραμυθιού
 
«Λατρεύω τη λάμψη στα μάτια των παιδιών όταν αντικρίζουν τον Άγιο Βασίλη», εξομολογείται η Στέλλα Παναγιώτου, που μαζί με την ομάδα του FairyTale & StoryBook Events, τα Χριστούγεννα μεταμφιέζονται σε ήρωες χριστουγεννιάτικου παραμυθιού και συμμετέχουν σε πολλές γιορτινές εκδηλώσεις. «Υπάρχει μεγάλη ζήτηση για τον Άγιο Βασίλη αυτή την περίοδο. Είμαστε μια ομάδα από άτομα ηλικίας 17 έως 60 ετών. Τα παραμύθια ήταν όνειρο ζωής και στόχος μας για πολλά χρόνια. Και τα παιδιά και οι μεγάλοι ενθουσιάζονται όταν μας βλέπουν. Για παράδειγμα, όταν επισκεπτόμαστε με δική μας πρωτοβουλία γηροκομεία, για να βάλουμε λίγο τους ηλικιωμένους στο γιορτινό πνεύμα, εισπράττουμε πολύ θερμή ανταπόκριση, που μας χαροποιεί ιδιαίτερα», προσθέτει η Στέλλα.
 
 

Μια ζωή πλανόδιος
 
«Η δουλειά μου είναι πλανοδιοπώλης, μα κάθε Χριστούγεννα παίρνω την καμπανούλα μου, ντύνομαι Άγιος Βασίλης και μοιράζω δώρα στα παιδιά. Συνήθως με καλούν σε σχολεία. Η διεύθυνση του εκάστοτε σχολείου ετοιμάζει από πριν τα δώρα και εγώ τα βάζω στον σάκο μου και τα μοιράζω στους μαθητές. Δεν έχω δικά μου παιδιά, αλλά με συγκινεί πολύ να τα βλέπω να τρέχουν να έρθουν κοντά μου και μετά να περιμένουν στη γραμμή γεμάτα ανυπομονησία, για να τους δώσω το δώρο τους. Η χαρά τους είναι τόσο μεγάλη που γίνεται και δική μου χαρά», μας λέει ο Χαράλαμπος Ηρακλέους.
Μπαλόνια, κάστανα, φιστίκια, μαλλί της γριάς, καλαμπόκι, χριστουγεννιάτικα στολίδια και παιχνίδια είναι όλα όσα αναμένει να πουλήσει ο κ. Ηρακλέους αυτά τα Χριστούγεννα, μ’ ένα καρότσι στη Λήδρας, στην παλιά Λευκωσία. Για εκείνον και την οικογένειά του, είναι τρόπος ζωής και επιβίωσης. «Κατάγομαι από οικογένεια πλανοδιοπωλών από τη Μαδαρή. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου έκανα αυτή τη δουλειά», μας αναφέρει. Μικρός ακολουθούσανε με τ’ αδέρφια του τους γονείς τους στα πανηγύρια, σημειώνει, που με ένα καρότσι πουλούσαν ότι παρήγαγε η γη τους, για να ζήσουν την οικογένειά τους. «Είμαστε μια οικογένεια, έξι αδέλφια, τρία αγόρια, τρία κορίτσια. Τα αγόρια συνεχίζουμε να ζούμε απ’ αυτή τη δουλειά μέχρι σήμερα, που δεν ζει ο πατέρας μας. Είναι σκληρή η ζωή των βουνών. Αναγκαζόμαστε να ερχόμαστε καθημερινά από τη Μαδαρή στη Λευκωσία και να φέρνουμε ότι παράγουμε στο χωριό μας, για να τα πουλήσουμε. Φουντούκια, αμύγδαλα, κάστανα που είναι τώρα η εποχή τους. Έχουμε καστανιές και τις καλλιεργούμε. Γυρίζουμε όλη την Κύπρο πουλώντας ότι βλέπεις στο καρότσι. Όταν δεν έχει πανηγύρι ,το πόστο μας είναι εδώ στη Λήδρας. Ο κόσμος όμως, δυστυχώς δεν ψωνίζει όπως παλιά που είχε λιγότερα προβλήματα. Περισσότερο κάνει περίπατο. Τώρα τις γιορτές που έρχονται συνέχεια παιδιά, αγοράζουν μπαλόνια. Το παζάρι γενικά κινείται με τα λεφτά του απλού κόσμου. Όχι των πλουσίων», συμπληρώνει. Ο Χαράλαμπος Ηρακλέους εξέφρασε, παράλληλα, και το παράπονό του για τη στάση του Δήμου απέναντι στους πλανοδιοπώλες. «Αντί να κρατούν την παράδοση, θέλουν να τη διαλύσουν. Κωνσταντινούπολη, Αθήνα, Ιταλία, σε τόσες χώρες ο κόσμος κρατά αμαξάκια και πουλά παραδοσιακά εδέσματα, και εδώ μας κάνουν πρόβλημα», μας ανέφερε εκνευρισμένος.