Το δώρο που… δεν έφερε ακόμα o Άγιος Βασίλης

Είχα χρόνια να απαντήσω  στην ερώτηση «τι θέλεις να σου φέρει ο Άγιος Βασίλης»; Προερχόταν από έναν άνθρωπο που βρισκόταν μίλια μακριά και μ’ άκουγε στο τηλέφωνο να του περιγράφω πόσο τυχερή αισθάνομαι που μερικές από τις τελευταίες μέρες μιας πολύ δύσκολης χρονιάς, τις περνάω σε μια παραμυθένια πόλη. Το Στρασβούργο... 
 
Περπατώντας στην παραδοσιακή Χριστουγεννιάτικη αγορά και πριν προλάβω καν να σκεφτώ τι να απαντήσω, ο «Άγιος Βασίλης» ήταν ήδη μπροστά μου... Ένας στρουμπουλός παππούλης με γενειάδα, ίδιος σχεδόν με κείνον στην κλασσική διαφήμιση της coca cola, με γιορτινή διάθεση καλούσε τον κόσμο να τον πλησιάσει και να φωτογραφηθεί μαζί του...
 
Και κει που θέλεις να αποτραβηχτείς και να του πεις πως δεν πιστεύεις πια στα παραμύθια και τη «μαγεία των Χριστουγέννων», με τόση αδικία στον κόσμο, εκείνος μου δίνει το χέρι του χαρίζοντάς μου ένα όμορφο χαμόγελο, αρκετό για να ξυπνήσει το παιδί που όλοι κρύβουμε μέσα μας...
 
Εκείνη την ώρα δε σκέφτεσαι ότι κάτω από την κόκκινη στολή βρίσκεται ένας κοινός θνητός.  Έχεις ανάγκη να πιστέψεις έστω και για μια στιγμή πως ο Άγιος Βασίλης υπάρχει... Θέλεις να χωθείς στην αγκαλιά του, να του ανοίξεις τη ψυχή σου και να τον ακούσεις να σου λέει πως όλα όσα μας συμβαίνουν στη ζωή έχουν όντως το λόγο τους...
 
Περνάει το χέρι του γύρω από το λαιμό μου, και εγώ αισθάνομαι τόση χαρά που η προσοχή του αγαπημένου Άγιου όλων των παιδιών είναι για μια στιγμή στραμμένη πάνω μου και μπορώ να του ζητήσω ότι θέλω…
 
Εκείνος, δε ρωτάει ούτε αν ήμουν καλό παιδί τη χρονιά που φεύγει, για να δει αν αξίζω την αγάπη και τα δώρα του, ούτε μοιάζει να μπορεί να μου δώσει κάποια λογική εξήγηση για τα παιδάκια που πνίγηκαν μεσοπέλαγα, τις ψυχές που χάθηκαν τόσο άδικα στο βωμό αρρωστημένων αντιλήψεων ή τα εκατομμύρια ανθρώπων στον κόσμο που εξακολουθούν να υποφέρουν για χίλιους λόγους...
 
Μου ζητά να ποζάρουμε στο φακό απέναντι, μου εύχεται καλά Χριστούγεννα και με επαναφέρει στην πραγματικότητα όπου πρέπει να πληρώσω τη φωτογραφία μας και να φύγω, για να πάρει σειρά ο επόμενος.
 
Έχουν άραγε "τιμή" οι στιγμές; αναρωτήθηκα αργότερα  κοιτώντας την φωτογραφία…
 
Ίσως τελικά, το «πνεύμα των Χριστουγέννων» να είναι μια από τις πιο παρεξηγημένες έννοιες. Ειδικά όταν ταυτίζεται με το νόημα των ημερών αυτών. Κανένας Άγιος Βασίλης δε μπορεί να σε κάνει να το αισθανθείς, κανένα λαμπιόνι, κανένα φανταχτερό δεντράκι. Μόνο  η καρδιά σου και όλα όσα πρεσβεύεις εσύ ο ίδιος σαν άνθρωπος. Αυτά τα οποία προσφέρεις με τη ψυχή σου αθόρυβα, τα ανιδιοτελή σου αισθήματα, η ανθρωπιά που δεν αναμένει το χειροκρότημα κανενός, οι θυσίες που ξέρεις εσύ κι αυτό αρκεί, η συγχώρεση των ανθρώπων που σε πλήγωσαν, η αληθινή συγνώμη προς τους ανθρώπους που έριξες κάτω και βρήκαν τη δύναμη να σηκωθούν μόνο για να δουν αν είσαι εσύ καλά, το γεμάτο ευγνωμοσύνη ευχαριστώ σε κείνους τους ανθρώπους που αναγνώρισαν το "σκοτάδι" στα μάτια σου και έψαξαν για το "διακόπτη" που θα τα έκανε ξανά να λάμψουν.

 Όσο γι’ αυτά που θα’ θελα να μου φέρει ο «Άγιος Βασίλης»; Μου τα’ χει φέρει ήδη κι ας υπήρξαν στιγμές που δεν εκτίμησα τα πολύτιμα «δώρα» του. Ένα σπίτι, μια οικογένεια, ένα φύλακα άγγελο, και την υγεία μου για να μπορώ να ονειρεύομαι και να ελπίζω σ’ έναν κόσμο πιο δίκαιο, που η Αγάπη και η Αλήθεια πάντα θα βρίσκουν τρόπο για να λάμψουν. Δυστυχώς  αυτό το δώρο, δεν εξαρτάται από κανένα Άγιο Βασίλη...