Κωδικοποιώντας τη στάση Αναστασιάδη -Ακιντζί

Ας μιλήσουμε, λοιπόν, για τη στάση των δύο ηγετών, σε μια προσπάθεια κωδικοποίησης της συμπεριφοράς τους.

Κάνουμε αρχή από τις τελευταίες δηλώσεις του Τ/κ ηγέτη, ο οποίος έκανε λόγο για «ανάγκη παραμονής των τουρκικών εγγυήσεων» διότι οι Τ/κ δεν νοιώθουν ασφαλείς με τους Ε/κ. Προσωπικά, αντιλαμβάνομαι τις ανησυχίες των Τ/κ και τον φόβο, που προπαγανδιστικά καλλιεργήθηκε σε αυτούς για τους «κακούς και επικίνδυνους» Ε/κ. Παρόλα αυτά, οι εγγυήσεις της Τουρκίας προκαλούν ανάλογες ανησυχίες στους Ε/κ. Συνεπώς, η χρυσή τομή δεν είναι οι τουρκικές εγγυήσεις, ούτε βεβαίως οι ελληνικές. 

[Θα πρέπει να υπάρξει ένα κοινό σύστημα ασφάλειας της Κύπρου, με μέλη, τα οποία θα είναι κοινωνικά εκπαιδευμένα ώστε να λειτουργούν αμερόληπτα, με τεράστιες συνέπειες και τιμωρία στην περίπτωση που δρουν διαφορετικά ή με τρόπο ζημιογόνο για το κράτος. Για να γίνει αυτό χρειάζεται ικανή "κκελλέ" και άντε να την βρεις μέσα στο ανακυκλωμένο σύστημα της κυρίαρχης μετριότητας].

Το ενδιαφέρον στην όλη υπόθεση εστιάζεται στη στάση, που τηρούσε απέναντι στο κυπριακό ο Μουσταφά Ακιντζί προ της εκλογής του στην ηγεσία της Τ/κ κοινότητας, η οποία στάση παρασάγγας απέχει από τη στάση που τηρεί –σε κάποιες περιπτώσεις- μετά την εκλογή του.

Παρατηρείται μια μετατόπιση από τη μετριοπαθή του συμπεριφορά και παράλληλα μια ταύτιση με τις θέσεις, που εκφράζει η Τουρκία, κυρίως στο θέμα των εγγυήσεων.

Την απάντηση σε αυτό το θέμα έδωσε σε συνέντευξη του στον Reporter ο Τ/κ ερευνητής  Mete Hatay, ο οποίος εντοπίζει την αιτία της μεταλλαγής στην ίδια τη «θέση», που εκπροσωπεί ο εκάστοτε Τ/κ ηγέτης, ο οποίος νοιώθει την πίεση διατήρησης του παράνομου κράτους και παράλληλα είναι υποχρεωμένος να διαπραγματεύεται, όχι μόνο με την Ε/κ πλευρά, αλλά και με την Τουρκία και με το «επίσημο» σύστημα της ούτω καλούμενης «ΤΔΒΚ». (Τρέχα γύρευε δηλαδή).

Γιατί η Κύπρος δεν χρειάζεται τέτοιου είδους εγγυήσεις

Καταρχήν, το σύστημα των εγγυήσεων είναι αναχρονιστικό και αυτή η διαπίστωση δεν είναι μόνο «ελληνοκυπριακή».

[Παρενθετικά, η Κυπριακή Δημοκρατία είναι κράτος- μέλος της ΕΕ, που σημαίνει ότι η Ένωση ενέκρινε τις δομές του κράτους και έκρινε ότι είναι κατάλληλες και τηρούν τις προδιαγραφές ένταξης. Ανεξαρτήτως όλων των παθογενειών, της διαφθοράς, της διαπλοκής κ.α, οι κρατικές δομές υπάρχουν. Η Τουρκία, αφενός, θέλει να ενταχθεί σε μια Ένωση κρατών, η οποία έκρινε κατάλληλη για ένταξη την Κυπριακή Δημοκρατία, ως τη μόνη νόμιμη αρχή της νήσου Κύπρου. 
Αφετέρου, όμως, αμφισβητεί την κρίση της Ένωσης και των μελών της, τα όποια έκριναν την Κυπρο ως κατάλληλη για συνολική ένταξη. Παρόλο, που η στάση της Τουρκίας συνιστά προσβολή για την ίδια την ΕΕ, ωστόσο η ΕΕ δεν φαίνεται να  ενοχλείται από την αμφισβήτηση και την προσβολή από μια χώρα, η όποια επιδιώκει την ένταξη σε αυτή την ίδια ένωση, την όποια  αμφισβητεί. Αυτό δείχνει, βεβαίως, ότι τα μεγάλα ιδεώδη περί δικαιοσύνης, ισότητας και αλληλεγγύης, με τα όποια «βομβαρδίζονται» οι λαοί των χωρών της ΕΕ, μικρή σχέση έχουν με την πραγματικότητα. Στην πραγματικότητα, η ΕΕ δεν είναι μια Ένωση φιλών, αλλά μια άρρενα, μέσα στην όποια παίζονται συμφέροντα. Η στάση της Αγγλίας, η οποία μελετά ακόμη και έξοδο από την Ένωση, είναι ενδεικτική].
     
Το σύνδρομο του ιθαγενή 
    
Τα δεινά της Κύπρου, από την ημέρα της ανεξαρτησίας, είναι άμεσα συνδεδεμένα με το «σύνδρομο του ιθαγενή», από το οποίο πάσχει μερίδα του λαού της Κύπρου, που δεν ένοιωσε ποτέ ώριμη να αναλάβει τις ευθύνες της απέναντι στο κράτος της. (Είδαμε τζαι πάθαμε να θκιώξουμεν τον Εγγλέζο, εκαταφέραμεν κουτσά στραβά να κάμουμεν κράτος τζαι μετά επροσπαθήσαμεν να το διαλύσουμεν επειδή εθέλαμεν να ανήκουμεν αλλού, λες τζαι δεν μπορώ να είμαι Έλληνας σε δικό μου κράτος...τέλοσπαντων).

Δεν αντιμετώπισε ποτέ την Κύπρο ως τη «μάνα γη», χωρίς αυτό να συνεπάγεται, εννοείται, με απόρριψη της εθνοτικής καταγωγής. Πρόκειται για την αδυναμία συνδυασμού της αγάπης προς τη «μάνα γη» και τη «μητέρα πατρίδα». Φαίνεται ότι κάποια από τις δύο «αγάπες» πάντα υπερισχύει, με τραγικές συνέπειες για τον τόπο και τον λαό.
    
Η «ανάγκη» παραμονής εγγυήσεων παραπέμπει ακριβώς στο «σύνδρομο του ιθαγενή», αφού μια μερίδα ανθρώπων νοιώθει την ανάγκη να τελεί υπό τη σκέπη κάποιου άλλου.

Η κάθοδος των «μεγάλων»

Η εντύπωση, πάντως, που κυριαρχεί είναι ότι καλλιεργείται «κουλτούρα λύσης» από πλευράς «δυτικού τόξου».  

Δεν νομίζω ότι υπάρχει κανένας λογικός άνθρωπος, ο οποίος πιστεύει ότι αν ο Κέρι ήθελε να μιλήσει με τον Αναστασιάδη και τον Ακιντζί, δεν μπορούσε να τα πει μαζί τους είτε ινκόγκνιτο είτε τηλεφωνικώς.

Η κάθοδος των μεγάλων δυνάμεων στην Κύπρο έχει τεράστια σημειολογία και η επίσκεψη Κέρι έστειλε τα δικά της μηνύματα, τα οποία ο καθένας κωδικοποιεί βάσει των τεκμηρίων του. Ομοίως και η επίσκεψη Λαβρώφ, η οποία αφενός αντανακλά, ίσως, τα πολιτικά συμφέροντα των δύο μεγάλων δυνάμεων στην περιοχή και αφετέρου δείχνει τη διαχρονική στάση της Ρωσίας απέναντι στην Κύπρο, λόγω ακριβώς των συμφερόντων της στην περιοχή, τα οποία δεν συγκλίνουν με εκείνα της δύσης (ή για οποιοδήποτε άλλο λόγο νομίζετε ότι η Ρωσία υποστηρίζει την Κύπρο).

Η στάση του Προέδρου Αναστασιάδη

Άλλο ένα σημείο αναφοράς στην ευρύτερη διαδικασία επίλυσης του κυπριακού, κυρίως σε ό,τι αφορά στη ψυχολογία, αποτελεί η «θερμή» συνάντηση και συζήτηση Αναστασιάδη –Νταβούτογλου στο πλαίσιο της συνόδου κορυφής της  ΕΕ.

Υπάρχουν δύο τουλάχιστον «κυρίαρχες αναγνώσεις» της στάσης Αναστασιάδη σε σχέση με τη συνάντηση του με τον Τούρκο Πρωθυπουργό, οι οποίες προκύπτουν από την αντίληψη του καθένα για τη ΔΔΟ ως τη λύση ή το πλαίσιο λύσης του κυπριακού προβλήματος.

Η μια ανάγνωση, η όποια γίνεται από τους διαφωνούντες με τη ΔΔΟ,  κάνει λόγο για «στάση υποδούλωσης» από πλευράς Προέδρου Αναστασιάδη,  ο όποιος «χαριεντίζεται» μπροστά στον φωτογραφικό φακό με τον Τούρκο πρωθυπουργό και κατ’ επέκταση με τον εκπρόσωπο της χώρας, που κατέχει τη χώρα του εδώ και 41 χρόνια.

Η άλλη ανάγνωση, η οποία γίνεται από τους υποστηρικτές της ΔΔΟ αναφέρει ότι ο Πρόεδρος καλλιεργεί κουλτούρα συμφιλίωσης και ανατροπής του κλίματος μίσους, που επικρατεί απέναντι στην γείτονα χώρα.

Επιχειρεί, ουσιαστικά, ο Πρόεδρος, σύμφωνα με αυτή την ανάγνωση, να αλλάξει την αντίληψη του κόσμου για το «τέρας», που ονομάζεται Τουρκία, υπό την έννοια ότι «δεν μπορούμε να είμαστε για πάντα εχθροί με μια γειτονική χωρά» και ότι «πρέπει κάποια στιγμή να αποκατασταθούν οι σχέσεις», κάτι το οποίο θα οδηγήσει ευκολότερα στη λύση.
    
Οι πιο «ορθολογιστές» διαφωνούντες με τη ΔΔΟ θα αντέτειναν ότι δεν έχουν κανένα πρόβλημα να αποκατασταθούν οι σχέσεις Τουρκιάς- Κύπρου με την προϋπόθεση ότι θα προηγηθεί λύση του κυπριακού και η Τουρκία θα αποχωρήσει ηττημένη από το νησί χωρίς δυνατότητα επανεμπλοκής της.
 
Το μεγάλο αγκάθι

Οι Ε/κ επιθυμούν την επανένταξη των Τ/κ (κατεχομένων) στην Κυπριακή Δημοκρατία και τη μετεξέλιξη της Κυπριακής Δημοκρατίας σε ένα Ομοσπονδιακό Κράτος. Οι Τ/κ, όμως, δεν θέλουν να λυτρωθούν από την υποδούλωση σε μια πλειοψηφία (Τουρκία) και να υποδουλωθούν σε μια άλλη "τοπική πλειοψηφία" (Ελληνοκύπριοι). Η Κυπριακή Δημοκρατία, ως το μοναδικό κράτος στην Κύπρο, έχει χρέος να βρει τρόπους ώστε να εξαφανιστούν οι έυλογες ανησυχίες των Τ/κ.  Ο τρόπος, αυτός, όμως θα πρέπει ταυτόχρονα να είναι δίκαιος και απέναντι στους Ε/κ.
 
[Ο ρόλος της Τ/κ αριστεράς (αν και δεν κατατάσσω τον Ακιντζί σε αυτήν, εντούτοις οι πολιτικές του απόψεις -όχι οι απόψεις της "θέσης" του- ταυτίζονται με εκείνες της αριστεράς) είναι πολύ σημαντικός στη διαδικασία, αφού ιστορικά διαφώνησε με την ίδρυση του ψευδοκράτους. Το έγκλημα της Τ/κ αριστεράς ειναι οτι επέτρεψε, ενώ διαφωνούσε, την "ίδρυση" του ψευδοκράτους, υπό την απειλή Ντενκτας οτι θα μείνει εκτός Τ/κ κοινότητας και "ΤΔΒΚ" (άστεγη)].
 
Επιπλέον, η Τουρκία (και το παράνομο καθεστώς της "ΤΔΒΚ") επιδιώκει την υποβάθμιση της Κυπριακής Δημοκρατίας σε συνιστών κρατίδιο και την μετεξέλιξη των δύο κρατιδίων σε ένα ομοσπονδιακό κράτος.

Στο αποτέλεσμα συμφωνούν. Στη διαδικασία (μέθοδο) δεν τα βρίσκουν.

Το νόμιμο, πάντως, και το λογικό είναι το πρώτο με ταυτόχρονη διασφάλιση των δικαιωμάτων του κάθε πολίτη ξεχωριστά, αφού οι κρατικές δομές της Κυπριακής Δημοκρατίας υπάρχουν ήδη και μπορούν να λειτουργήσουν άμεσα (ασέλγησαν πάνω πολλοί, αλλά υπάρχουν και οδήγησαν τη χώρα σε ένταξη στην ΕΕ). Είναι παράλογο να επιδιώκεται από ένα υποψήφιο προς ένταξη κράτος, υποβάθμιση ενός υφιστάμενου κράτους-μέλους της ΕΕ (Είπαμε, εκτός κι αν πρέπει να αλλάξουμε το "ανθρωποκενρικό/κοινωνικό καταστατικό" της ΕΕ. Μήπως το μεγαλύτερο λάθος της ΕΕ είναι που δεν παρέμεινε απλώς "ΕΟΚ";). 

Πάντως, αδιαμφισβήτητα η συμπεριφορά της Τουρκίας απέναντι στην ΕΕ είναι προβληματική, είτε αν δεχτούμε το παραμύθι περί "Ένωσης φίλων" είτε αν δούμε το θέμα συμφεροντολογικά [ισορροπία συμφερόντων (αλλά αυτό είναι ένα άλλο κεφάλαιο του ίδιου όμως βιβλίου)].
 


  
 
 
 

Δειτε Επισης

Η Ποινική και Πειθαρχική ευθύνη των μελών της Αστυνομίας/Εθνικής φρουράς στην υπόθεση του Θανάση Νικολάου
Η Δικαίωση άργησε μια ολόκληρη ζωή...
Επιλογή για το μέλλον της Ευρώπης
Η προσβολή του τεκμηρίου αθωότητας από δηλώσεις του ΥΔΔΤ
Έξαρση εγκλήματος: Απ' ον μπορεί να δέρει το γάρο, δέρνει το σάμαν
Συνέχιση ή Μετατροπή Αλλοδαπής Ποινής στη Κύπρο
Πορεία Χριστοδούλας, η σύνοψη των αγώνων μας σήμερα
Δύο χρόνια έργων και προόδου στον Δήμο Γεροσκήπου
«Ηγεσία που κάνει τη διαφορά στην ΠΟΕΔ, με ΠΑΔΕΔ - Πρωτοπορία!»
Η προστασία από τις περιβαλλοντικές αλλαγές ως ανθρώπινο δικαίωμα,