Δώρο... Ζωής
10:16 - 23 Οκτωβρίου 2015
Ήταν απ’ εκείνες τις διασκέψεις Τύπου που δεν αισθάνεσαι την ανάγκη να κοιτάς κάθε μισό λεπτό το ρολόι, μέχρι να τελειώσουν, ανοιγοκλείνοντας νευρικά τα μάτια για να μην κοιμηθείς. Αντιθέτως! Ήθελες ν’ ακούσεις κι άλλα… να μάθεις… να ξέρεις…
Αναφέρομαι στη διάσκεψη Τύπου του υπουργείου Υγείας που αφορούσε την εκστρατεία ευαισθητοποίησης υπέρ της δωρεάς οργάνων, την οποία παρακολούθησα-κατά το ήμισυ- την προηγούμενη βδομάδα.
Και να σκεφτείς πως όταν μπήκα, νόμιζα πως η διάσκεψη είχε ήδη τελειώσει αφού ο υπουργός είχε μιλήσει- όπως με ενημέρωσαν- και λίγο μετά, ακολούθησε διάλειμμα κατά τη διάρκεια του οποίου τα ¾ σχεδόν αποχώρησαν.
Σ’ αυτό το διάστημα μια κυρία που καθόταν δίπλα μου, μου επιβεβαίωσε ότι όντως ήταν προγραμματισμένο να υπάρξει και δεύτερο μέρος εάν μείνουν κάποιοι θεατές για να το παρακολουθήσουν, κατά τη διάρκεια του οποίου, άνθρωποι που έγιναν δότες ή λήπτες οργάνων θα μοιράζονταν με το ακροατήριο τη δική τους ιστορία ζωής. Δυστυχώς δεν έμειναν πολλοί.
Αισθάνθηκα όμως τόσο τυχερή που είχα την ευκαιρία να είμαι μία απ’ αυτούς και να ακούσω αυτές τις συγκλονιστικές ιστορίες ζωής, των καλύτερων ίσως κοινωνών της εκστρατείας αυτής. Κατά τη γνώμη μου άξιζε να ανέβουν πρώτοι στο βήμα.
Τέσσερεις άνθρωποι, δύο γυναίκες και δύο άνδρες μας άνοιξαν τη ψυχή τους, μοιράστηκαν την εμπειρία τους και κατάφεραν όχι απλά να συγκινήσουν, αλλά και να προβληματίσουν, ειδικά εκείνους που γνώριζαν ελάχιστα για τη δωρεά οργάνων-μεταξύ αυτών και εγώ- αψηφώντας ότι …ποτέ δεν ξέρεις τι θα σου συμβεί... Ναι ίσως να μοιάζει λίγο μακάβριο σε κάποιους… μα είναι υπέροχο μέσα στον πόνο να βρίσκεις τη δύναμη να σκορπάς χαρά. Όπως εκείνη η ηρωίδα μάνα που μέσα στο πένθος της για το χαμό του γιου της σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα, έδωσε ζωή, σε έναν άλλο άνθρωπο ο οποίος μας αφηγήθηκε εκείνη τη μέρα την ιστορία του.
Ένιωσα πως το λιγότερο που μπορούσα να κάνω γι’ αυτούς τους ανθρώπους, ήταν να τους βιντεοσκοπήσω, έστω με το κινητό μου τηλέφωνο, δημοσιοποιώντας αποσπάσματα από τις ιστορίες τους, καθώς ήταν και δική τους επιθυμία να βγουν προς τα έξω, δίνοντας το μήνυμα της ελπίδας.