Τί θα κάνει ο Ερντογάν με τους Κούρδους;

Χωρίς καμιά αμφιβολία, η Τουρκία εισέρχεται σε μια περίοδο, η οποία θα κρίνει πολλά για το μέλλον της.
 
Μια περίοδο αβεβαιότητας, έντονης εσωστρέφειας, καταστολής και όχι διπλωματίας ή εκτόνωσης των συγκρούσεων που διαδραματίζονται στο εσωτερικό της.
 
Οι τελευταίες βομβιστικές επιθέσεις κατέδειξαν ότι στην παρούσα φάση, η Τουρκική Κυβέρνηση αδυνατεί να ελέγξει, τόσο το Κουρδικό Κόμμα, όσο και γενικότερα τον Κουρδικό πληθυσμό.
 
Αυτό αυτομάτως μεταφράζεται σε μια εξαιρετικά περίπλοκη κατάσταση, τόσο ως προς την αντίδραση που θα έχει αυτό στους ψηφοφόρους των επερχόμενων εκλογών της 1ης Νοεμβρίου, και ιδίως εκείνους που δεν ψήφισαν το HDP, όσο και ως προς την τελική έκβαση των εξελίξεων γενικότερα στο πολιτικό πεδίο.
 
Ας μην ξεχνάμε, ωστόσο, ότι στις τελευταίες βουλευτικές εκλογές του Ιουνίου οι Κούρδοι έλαβαν ποσοστό – ρεκόρ 13%, αναγκάζοντας τον Ερντογάν να χάσει  για πρώτη φορά έπειτα από 13 χρόνια την απόλυτη πλειοψηφία στην Εθνοσυνέλευση, βάζοντας ταυτόχρονα  φρένο στα σχέδια του να γίνει ο απόλυτος «σουλτάνος». Ο, δε, ηγέτης των Κούρδων Σελαχεντίν Ντεμίρτας, ο 42χρονος δικηγόρος με το τεράστιο «ρεύμα», ανακηρύχθηκε ως ο Τούρκος Ομπάμα. 
 
Θα αλλάξουν πολλά. Όμως, ουδείς είναι σε θέση να γνωρίζει αν οι εξελίξεις θα συσπειρώσουν τους Κούρδους ή θα ζήσουμε μια εικόνα ολικής τρομοκρατίας, ή ακόμη και κάτι τρίτο που μέχρι στιγμής κανείς δεν έχει προβλέψει.
 
Πώς θα αντιδράσει ο λαός που το τελευταίο διάστημα βλέπει ζητήματα όπως η Ασφάλεια, η δημοκρατική έκφραση ιδεών και συναισθημάτων, ακόμη και η καθημερινότητά του να «τρίζουν συθέμελα»; Σύμφωνα με τα μέχρι στιγμής δεδομένα και τις έως τώρα προβλέψεις, η Εθνοσυνέλευση παραμένει 4κομματική, με το AKP πρωταγωνιστή και με τις πολυπόθητες 276 έδρες να μην απέχουν και πολύ από την πραγματικότητα.
 
Σε κάθε περίπτωση, ο ισχυρός άνδρας Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν είναι πολύ «σκληρός για να πεθάνει» και όχι μόνο δεν παραιτείται, αλλά εμφανίζεται απρόθυμος ακόμη και να διαμοιραστεί την εξουσία, πόσο μάλλον να την εγκαταλείψει. Άλλωστε, οι συνταγματικές μεταρρυθμίσεις τις οποίες προωθεί, ευνοούν όσο ποτέ το Προεδρικό Σύστημα και τις αρμοδιότητές του. Πανίσχυρος, ναι, μόνος και παντοδύναμος, όμως όχι πια.   
 
Σε ό,τι αφορά το Κυπριακό, πάντως, το βέβαιον είναι πώς αφενός το ζήτημα δεν θα βρίσκεται στην πρώτη γραμμή για την γειτονική χώρα, πράγμα λογικό με τα εσωτερικά της προβλήματα, την Συρία, αλλά και τον φόβο μιας ευρύτερης κλιμάκωσης, που ουδείς εύχεται. Αφετέρου η Τουρκία θέλει να «βγάλει από πάνω της» την ευθύνη ότι τα πράγματα πήγαν στραβά με δική της ευθύνη, αφού κάτι τέτοιο θα αποτελούσε άλλον έναν «πονοκέφαλο για εκείνη, κάτι που σαφώς απεύχεται.  

Δειτε Επισης

Η εκλογή Τραμπ-Μήνυμα προς την Ευρώπη
Η επόμενη μέρα των εκλογών στις ΗΠΑ
Νομικό τμήμα Αστυνομίας. Μια έτσι, μια γιουβέτσι
Αρχηγό Αστυνομίας αλλάξαμε. Νοοτροπία αλλάξαμε;
Ας μην βάζουμε το φυσικό αέριο του Αζερμπαϊτζάν πάνω από ανθρώπινες ζωές
Πολιτική επιχειρηματολογία έναντι ευχολογίων
Αυτισμός και η ποικιλομορφία του
Συμβασιούχοι Οπλίτες: Άμεση ανάγκη για στήριξη και αναβάθμιση τους στην Εθνική Φρουρά
Η νομιμότητα αποστολής προσκλητηρίων γάμου με φακέλους της Αστυνομίας και η άγνοια του Αρχηγού
Η έκθεση Ντράγκι και η επιβίωση της ΕΕ