Το (never)surrender των κομμάτων στην ανυποληψία, οι ασφυκτικές πιέσεις και οι σύγχρονοι «σωτήρες»

«Δέχομαι σοβαρές πιέσεις για να προχωρήσω στη ίδρυση ενός κινήματος συναισθηματικής αφύπνισης του λαού της Κύπρου… Κάτι που προσπαθώ να κάνω, με τις τηλεοπτικές παρουσιάσεις μου, τα podcast και τα βιβλία μου, τα τελευταία 16 χρόνια. Δεν είναι κάτι που με ενθουσιάζει. Αφού με τα ψέματα δεν τα πάω και τόσο καλά , εντούτοις είναι όμως κάτι που αρχίζω να νιώθω σαν χρέος μου. Νομίζω πως κοντεύει η στιγμή…Ίσως έχει κιόλας φτάσει».

Η ανάρτηση αυτή ανήκει στον Χριστόφορο Τορναρίτη, γνωστό και ως «νεβερσαρρέντερ» (never surrender). Επιχειρηματία, πρώην ποδοσφαιρικό παράγοντα, θαμώνα των lifestyle στηλών και αμφιλεγόμενη προσωπικότητα των social media. Αν και η προηγούμενη πολιτική του ενασχόληση αφορούσε κυρίως την προώθηση του αδελφού του, Νίκου Τορναρίτη, Κοινοβουλευτικού Εκπροσώπου του ΔΗΣΥ, τα τελευταία χρόνια υποστήριξε την υποψηφιότητα του Νίκου Χριστοδουλίδη στις Προεδρικές Εκλογές και ακολούθως αποτέλεσε ίσως την πιο σημαντική ενίσχυση της υποψηφιότητας του Φειδία Παναγιώτου στις Ευρωεκλογές, με τον οποίο έκτοτε τα έχουν τσουγκρίσει δημοσίως, με κατηγορίες που περιλάμβαναν μέχρι και… βρωμισμένες κλάτσες.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ: Κάνουν τους κριτές, ζητούν διαφάνεια αλλά ζουν με τις σκιές οι πολιτικές δυνάμεις

Ο κ. Τορναρίτης φαίνεται να αποτελεί «θύμα» της νέας μόδας που εμφανίστηκε το τελευταίο διάστημα, όπου σειρά ατόμων δέχονται… ασφυκτικές πιέσεις να σώσουν την Κύπρο μέσα από την ενασχόλησή τους με την πολιτική, ακόμη και αν οι ίδιοι διστάζουν κάπως. Κανένας από αυτούς δεν κάνει γνωστό ποιοι ακριβώς είναι αυτοί που τους πιέζουν, αλλά, αν όντως λένε όλοι αλήθεια, οι έντονες διαφορές μεταξύ τους καταδεικνύουν ότι οι πολύ πιεστικοί πολίτες δεν έχουν κατασταλάξει στα ειδικά χαρακτηριστικά που πρέπει να έχει ο σωτήρας μας, με αποτέλεσμα να παρουσιάζεται πλουραλισμός σε αυτές τις νέες εμφανίσεις στην πολιτική.

Όπως και οι υπόλοιποι πολιτικοί σχηματισμοί και αυτόνομες προσωπικότητες υπό πίεση, ο Χριστόφορος Τορναρίτης διευκρίνισε ότι το νέο κίνημά του δεν ιδρύεται για να διχάσει, ούτε για να χτυπήσει κόμματα ή πρόσωπα. «Είναι ένα κίνημα αφύπνισης. Μια φωνή που θα σταθεί δίπλα σε κάθε πολιτική δύναμη που εργάζεται για το καλό της Κύπρου», εξήγησε. Πρόσθεσε ότι τους ενδιαφέρουν οι πράξεις και τα αποτελέσματα και δεν κυνηγούν καρέκλες αλλά αρχές, εκτίμηση και αξιοπρέπεια. «Όσοι στέκονται στην ίδια πλευρά με την Αλήθεια και την Πρόοδο, θα μας βρουν σύμμαχους. Οι υπόλοιποι… απέναντι», κατέληξε, αφήνοντας πολλές επιλογές ανοιχτές για το είδος του πολιτικού του κινήματος και τον ρόλο που θα έχει.

Το φαινόμενο δεν είναι προσωπικό και δεν αφορά μόνο τον κ. Τορναρίτη αλλά διάφορους άλλους, κυρίως ενδιαφερόμενους για την Προεδρία της χώρας, μιας και η Βουλή είναι συχνά πολύ μικρή για το μεγάλο όραμα που έχουν για την Κύπρο. Κάποιοι το λένε ανοιχτά, κάποιοι άλλοι φροντίζουν να προσελκύουν την προσοχή, περιμένοντας την κατάλληλη στιγμή να πλασάρουν τις υποψηφιότητές τους.

Όποιες και αν είναι οι ειδικές συνθήκες σε κάθε περίπτωση, ο κοινός παρονομαστής παραμένει: Κάποιοι συμπολίτες μας φαίνεται να πιστεύουν πως κανένα υφιστάμενο πολιτικό κόμμα και κανένα υφιστάμενο πολιτικό πρόσωπο δεν είναι σε θέση να κυβερνήσουν αποτελεσματικά την Κύπρο. Κάπως έτσι δημιουργείται και η αίσθηση πως ο κόσμος έχει ανάγκη από σωτήρες και κάποιοι αποφάσισαν να αναλάβουν τον δύσκολο αυτό ρόλο (χωρίς οι ίδιοι ποτέ να αυτοαποκαλούνται έτσι).

Είναι πραγματικά εντυπωσιακό το πώς οι πολιτικές δυνάμεις επέτρεψαν την παράδοσή τους σε τέτοια ανυποληψία, που πλέον, στα μάτια μίας μερίδας πολιτών τουλάχιστον, ο οποιοσδήποτε, από νυν και πρώην κρατικούς αξιωματούχους μέχρι και influencers και rage baiters, έχουν τη δυνατότητα να φιγουράρουν ως σοβαρές απειλές και ενίοτε, όπως συνέβη στην περίπτωση του Φειδία, να τους κερδίζουν κιόλας.

Προφανώς και δεν είναι παράξενο νέα πρόσωπα να μπαίνουν στην πολιτική σε κάθε εκλογικό κύκλο. Για την ακρίβεια αυτό είναι το ιδανικό, ώστε να υπάρχει η απαραίτητη ανανέωση και να μην χτίζουν κάποιοι κάστρα πάνω στα πόδια της καρέκλας τους. Συνήθως, όμως, αυτά τα νέα πρόσωπα έμπαιναν μέσω των κομματικών ψηφοδελτίων, ενώ τώρα εμφανίζονται ως ελεύθεροι σκοπευτές ή ως ιδρυτές νέων πολιτικών σχηματισμών, παρακάμπτοντας πλήρως το σύστημα. Και έχουν την ευχέρεια να το κάνουν, επειδή τα ίδια τα κόμματα, χωρίς καν να το καταλάβουν, τους δημιούργησαν τον χώρο.

Τα τελευταία χρόνια οι πολιτικές δυνάμεις κατάφεραν να πείσουν τους πολίτες ότι είναι ανίκανες να ανταποκριθούν στα προβλήματά τους. Η κριτική που δέχονται δεν είναι πάντα δίκαιη. Στην Κύπρο, άλλωστε, έχουμε την τάση να ρίχνουμε το φταίξιμο σε λάθος κατεύθυνση, όπως πχ να τα βάζουμε με τη Βουλή για αποφάσεις της εκτελεστικής εξουσίας, όπως εύκολα μπορεί να αποδείξει μια βόλτα από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Είτε είναι άδικη, όμως, είτε δίκαιη η κριτική δεν παύει να είναι πέρα για πέρα υπαρκτή και προφανώς φταίνε τα κόμματα για το γεγονός πως δεν κατάφεραν καν να εξηγήσουν επακριβώς στον κόσμο για ποια ζητήματα έχουν ευθύνη και για ποια όχι ή τις θέσεις που προέβαλαν για ένα θέμα.

Δεν είναι σίγουρο αν όλοι αυτοί που δέχονται τις ασφυκτικές πιέσεις να πολιτευτούν έχουν όντως τις λύσεις. Είναι, όμως, σίγουρο πως το παραδοσιακό πολιτικό σύστημα έπεισε μία μερίδα του κόσμου πως δεν τις έχει. Ή πως δεν νοιάζεται αρκετά. Ή πως δεν μπορεί να είναι αρκετά αποτελεσματικό. Ως εκ τούτου, εναποθέτουν τις ελπίδες τους σε κάποια πρόσωπα που έχουν καταφέρει να μετατρέψει στο μεγαλύτερο πολιτικού τους ατού την έλλειψη πολιτικής εμπειρίας. Αυτό κατέστη πέρα για πέρα ξεκάθαρο στις Ευρωεκλογές, όταν περίπου 70,000 ψηφοφόροι επέλεξαν τον Φειδία Παναγιώτου, ακριβώς επειδή δήλωνε άσχετος με τους πολιτικούς και την πολιτική, θεωρώντας ότι έτσι εκδικούνται το σύστημα και εκδηλώνουν έμπρακτα την αποστασιοποίησή τους από αυτό.

Τα κόμματα εκνευρίζονται με τον αυξανόμενο λαϊκισμό, με τη βιομηχανία παραγωγής εναλλακτικών πολιτικών προσώπων και με την αμφισβήτηση που δέχονται. Αλλά πλέον είμαστε λιγότερο από ένα χρόνο μακριά από τις επόμενες εκλογές και δεν είδαμε να ανταποκρίνονται πραγματικά στις διαπιστώσεις που τα ίδια έκαναν μετά το χαστούκι των Ευρωεκλογών. Και όσο αυτοί βυθίζονται στη μικροπολιτική τους, κάποιοι άλλοι θα κολυμπούν προς το τέρμα δημιουργώντας νέα δεδομένα προς αποτίμηση του χρόνου τον Ιούνιο…