Το χτύπημα του Κιέβου, η αλλαγή δεδομένων και το σενάριο αποχώρησης του Τραμπ

Δεν είναι μόνο το χτύπημα των Ουκρανών στις ρωσικές βάσεις και δεν είναι ούτε και το σοκ που έφερε στις τάξεις της Ρωσίας μετά από μεγάλο χρονικό διάστημα. Δεν είναι ο τρόπος που επέλεξε το Κίεβο να οργανώσει την επιχείρηση «ιστός της αράχνης» ούτε και ο χρόνος στον οποίο το «πράσινο φως» από το Κίεβο ήρθε να δώσει και πάλι το oυκρανικό στίγμα σε έναν πόλεμο που τους τελευταίους ειδικά τέσσερις μήνες δεν πάει καλά.

Το μείζον από όσα έχουν συμβεί μέσα στις τελευταίες 48 ώρες είναι πως εκτός από το εάν – το πότε και το πώς θα υπάρξει λύση σε έναν πόλεμο που «φλερτάρει» επικίνδυνα – κυρίως χρονικά – με τον Β' Παγκόσμιο είναι ότι, εκτός από την επιβίωση της Ουκρανίας ή τη νίκη της Ρωσίας, ξεκάθαρα διακυβεύεται το κύρος του ίδιου του Αμερικανού Προέδρου τόσο στο πρόσωπο του Τραμπ όσο και στον ίδιο τον θεσμό.

Ο Ντόναλντ Τραμπ που θα τερμάτιζε προεκλογικά τον πόλεμο μέσα σε 24 ώρες και μετεκλογικά μέσα στις πρώτες 100 της Προεδρίας του δεν έχει καταφέρει το παραμικρό. Ο τρόπος με τον οποίο διαχειρίζεται την κατάσταση και ο τρόπος με τον οποίο επιθυμεί να συνεχίσει δεν δίνουν ελπίδες για σοβαρή και καίρια παρέμβαση από την πλευρά της ισχυρότερης δύναμης στον κόσμο. Ο Βολοντίμιρ Ζελένσκι, ο οποίος αρχικά υπέστη έναν φρικτό εξευτελισμό σε παγκόσμια ζωντανή μετάδοση και στη συνέχεια εκδιώχθηκε κακήν κακώς από την Ουάσιγκτον, για πρώτη φορά μετά την έναρξη του πολέμου έδωσε εντολή για ένα χτύπημα τέτοιου μεγέθους και με τέτοιον αντίκτυπο χωρίς να ενημερώσει το οβάλ γραφείο.

Αυτή μπορεί να μην ήταν η πρώτη φορά που συνέβη κάτι τέτοιο καθώς οι Ουκρανοί φαίνεται να είχαν φέρει σε δύσκολη θέση και τον Τζο Μπάιντεν όταν χτύπησαν τη γέφυρα της Κριμαίας αλλά και τη ναυαρχίδα Μόσχα αλλά τότε οι σχέσεις Ουάσιγκτον – Κιέβου ήταν σαφέστατα πολύ διαφορετικές και η Ουκρανία έπρεπε να κινηθεί – σύμφωνα με τα όσα είχε πει δημόσια ο Ζελένσκι – με απόλυτη μυστικότητα προκειμένου να επιφέρει πλήγματα ουσίας αλλά και κύρους στους εχθρούς της.

Ο Τραμπ δεν ψεύδεται όταν διαρρέει πως δεν υπήρξε η παραμικρή προειδοποίηση από την πλευρά της Ουκρανίας, όπως δεν ψεύδεται όταν λέει πως εάν η πόλεμος συνεχιστεί ο ίδιος και οι ΗΠΑ θα αποχωρήσουν από οποιαδήποτε προσπάθεια επίλυσης του ζητήματος. Η ουκρανική κίνηση δείχνει όμως πως ακόμη και η αμερικανική αποχώρηση δεν είναι ανασταλτικός παράγοντας, ειδικά όταν οι μάχες αφορούν την επιβίωση της χώρας και των ανθρώπων της. Μετά από τέσσερις και πλέον μήνες ο Ζελένσκι έπρεπε να πάρει αποφάσεις εξαιρετικά δύσκολες για το μέλλον της Ουκρανίας αλλά και το δικό του και φαίνεται πως ούτε και ο ίδιος ψεύδεται όταν λέει πως δεν τον ενδιαφέρει το δικό του πολιτικό μέλλον αλλά αυτό που υπάρχει – εάν υπάρχει – στο τέλος αυτού του πολέμου.

Οι Ουκρανοί μέσα από ασύμμετρες πιέσεις αποδέχθηκαν αμερικανικές προτάσεις που τους έφεραν σε δυσκολότερη θέση από τις ήττες στα πεδία των μαχών. Η απαλλαγή της Μόσχας από τις πιέσεις Μπάιντεν δημιούργησαν τον κρίσιμο χώρο και χρόνο που ο Πούτιν είχε ανάγκη όχι για να ανασυνταχθεί, αλλά για να εξαπολύσει την κρισιμότερη αντεπίθεσή του από τον Φεβρουάριου του 2022. Η απάντηση του Κιέβου εκθέτει πρωτίστως τον Τραμπ και τον Λευκό Οίκο γιατί η απάντηση στο «βρείτε τα» είναι «όχι». Η Ουκρανία έχει επιλέξει να συνεχίσει να αιμορραγεί πλέον με επικίνδυνους ρυθμούς αλλά δεν επιθυμεί να κάνει άλλο βήμα πίσω. Το «ναι» στην αμερικανική πρόταση για εκεχειρία ήταν το τελευταίο και η επίθεση στις ρωσικές βάσεις δείχνει ξεκάθαρα πως οι επιλογές – όσο επίπονες και δύσκολες κι αν είναι – έχουν γίνει.

Ο Αμερικανός Πρόεδρος έχει επίγνωση των όσων γίνονται και εάν τον έχουμε «μετρήσει» μέχρι σήμερα σωστά, είναι πιο κοντά από ποτέ μετά και το νέο, 2ο φιάσκο στην Κωνσταντινούπολη να ανακοινώσει πως θα αποχωρήσει. Το θέμα είναι πως αυτή η αποχώρηση που ξεκάθαρα ευνοεί τη Μόσχα δεν φαίνεται πλέον να τρομάζει ή να φοβίζει το Κίεβο που θα ζήσει και θα πεθάνει με τις δικές του επιλογές και όσους επιλέξουν στο πλάι του να τις στηρίξουν. Ο τραυματισμός από έναν πόλεμο ή ακόμη χειρότερος ο θάνατος στο πεδίο της μάχης έχει – αν και είναι για τους οικείους των πεσόντων πάντα δυσδιάκριτο – μία ηρωική «υφή». Για όσους ξέχασαν τις απαρχές τους και πρόδωσαν την πορεία της χώρας τους το πλήγμα μπορεί να μην είναι – άμεσα τουλάχιστον εθνικό – αλλά είναι διαχρονικό – πολλές φορές ισόβιο – το στίγμα της συγκεκριμένης κίνησης.

Πηγή: Πρώτο Θέμα