Τα παθήματα δεν γίνονται μαθήματα-Πολίτες εγκλωβίζονται στις δαιδαλώδεις διαδικασίες και τα λάθη του συστήματος

«Σύμπτωση επαναλαμβανόμενη παύει να είναι σύμπτωση», λέει το γνωμικό που αποτυπώνει με ακρίβεια την πραγματικότητα του κράτους μας. Όταν οι πολίτες, είτε από ανάγκη είτε από κακοτυχία, βρεθούν να χρειάζονται τη συνδρομή των κρατικών υπηρεσιών για σοβαρά ζητήματα, καταλήγουν συχνά εγκλωβισμένοι σε έναν φαύλο κύκλο ταλαιπωρίας, αναλγησίας, κενών και παραλείψεων. Και όλα αυτά συνήθως γκρεμίζουν κάθε απόπειρα εκσυγχρονισμού και ουσιαστικής μεταρρύθμισης.

Τα παραδείγματα πολλά και οδυνηρά, παιδιά θύματα κακοποίησης που παραμένουν απροστάτευτα μέχρι να γίνει το κακό, με τις υπηρεσίες να ψάχνουν μετά ευθύνες μέσα από διοικητικές έρευνες. Γονείς παιδιών με σοβαρά προβλήματα υγείας που δίνουν καθημερινούς αγώνες με θεούς και δαίμονες, την ώρα που οι υπεύθυνοι επιλέγουν να επιτεθούν στα ΜΜΕ για τη δημοσιοποίηση του θέματος, αντί να απολογηθούν. Μητέρες που αγωνίζονται να μάθουν γιατί έχασαν τα παιδιά τους, μόνο για να βρουν απέναντί τους έναν τοίχο σιωπής, αδιαφορίας και κλειστών πορτών.

Κι όμως, παρά τα τραγικά περιστατικά που συγκλονίζουν κατά καιρούς τη δημόσια σφαίρα, κάποιες παθογένειες μένουν αναλλοίωτες. Το σύνδρομο του «ωχαδερφισμού» συνεχίζει να πνίγει κάθε ειλικρινή πρόθεση για βοήθεια και αλλαγή.

Μια τέτοια περίπτωση είναι και η θανατική ανάκριση για τον θάνατο του επτάχρονου Αλέξανδρου Αθανασίου. Μια ακόμη υπόθεση όπου η οικογένεια προσπαθεί, μέσω της Κυπριακής Δικαιοσύνης, να μάθει την αλήθεια για τον θάνατο του παιδιού της. Κι όμως, η στάση της Πολιτείας και των αρμόδιων υπηρεσιών επιβεβαίωσε για άλλη μία φορά πως τα κενά και η αδιαφορία δεν είναι εξαιρέσεις, αλλά κανόνας.

Όπως είχε αποκαλύψει παλαιότερο δημοσίευμα του REPORTER, η διαδικασία της θανατικής ανάκρισης ξεκίνησε από το 2021. Μεταξύ των απαιτούμενων ενεργειών ήταν και η λήψη δειγμάτων DNA από τους γονείς, καθώς και η διενέργεια ηλεκτροκαρδιολογικών εξετάσεων, για να διαπιστωθεί αν ο θάνατος του παιδιού οφειλόταν στο σύνδρομο CPVT. Όμως, από τον Δεκέμβριο του 2022, τα δείγματα «εξαφανίστηκαν». Δεν ήταν σαφές αν εστάλησαν ποτέ στην Αγγλία για περαιτέρω ανάλυση, όπως προβλεπόταν. Κι ενώ οι γονείς θεωρούσαν ότι η διαδικασία προχωρούσε, οι αρμόδιοι ούτε είχαν ενεργήσει, ούτε είχαν ενημερώσει.

Τελικά, μετά από αλλεπάλληλες οχλήσεις και περιττές γραφειοκρατικές διαδικασίες, τα δείγματα στάλθηκαν μόλις τον Απρίλιο του 2025. Και αυτό, μόνο αφού ο δικηγόρος της οικογένειας προσέφυγε στο Δικαστήριο ζητώντας την κλήτευση της Γενικής Διευθύντριας του Υπουργείου Υγείας για εξηγήσεις. Ως εκ θαύματος, τότε μόνο τα δείγματα «ανακαλύφθηκαν» και εστάλησαν άμεσα για ανάλυση.

Και γεννάται το εύλογο ερώτημα, αν η οικογένεια δεν είχε την οικονομική δυνατότητα να προσλάβει δικηγόρο, αν ο νομικός τους δεν επέμενε, τι θα είχε συμβεί; Σε ποιον θα μπορούσαν να απευθυνθούν; Πώς μπορεί ένας απλός πολίτης να διεκδικήσει το δίκιο του χωρίς να βυθιστεί στη θάλασσα της κρατικής αδράνειας;

Το κράτος μπορεί να σταθεί αρωγός και στήριγμα των πολιτών. Όμως όσο παραμένει δέσμιο βαριδίων και αγκυλώσεων, οι πολίτες θα συνεχίσουν να ταλαιπωρούνται, να παρακολουθούν με απάθεια μέχρι να έρθει η δική τους σειρά. Και τότε θα καταλάβουν πως βρίσκονται αντιμέτωποι με το πιο σκληρό πρόσωπο, αυτό της κρατικής αναλγησίας.

Ένα κράτος που δεν προστατεύει, δεν σέβεται και δεν τιμωρεί, δεν μπορεί να ελπίζει σε εμπιστοσύνη. Καλλιεργεί τον κυνισμό, την απαξίωση και τελικά την αδιαφορία. Και όταν χαθεί η εμπιστοσύνη, χάνεται και η ελπίδα.