Απόφαση σταθμός για συνταγές από ιατρούς εκτός ΓεΣΥ, μπάζει η νομοθεσία-Δεν διαχωρίζονται οι συμβεβλημένοι πάροχοι

«Καταλήγω πως η ερμηνεία που αποδόθηκε από τον καθ’ ου η αίτηση Οργανισμό, υπήρξε πεπλανημένη, με προσθήκη λέξεων και συνδυασμό προνοιών της νομοθεσίας, προκειμένου να επιτευχθεί ερμηνεία, η οποία δεν συνάδει με την απόδοση του απλού γραμματικού νοήματος της λέξης «ιατρού», όπως αυτή αναφέρεται στο άρθρο 22(2)(δ) του Νόμου, σε ό,τι αφορά την ανεξάρτητη και αυτοτελή παροχή υπηρεσιών φροντίδας υγείας, που αφορά στην έκδοση συνταγής από «ιατρό» για την χορήγηση των αναγκαίων φαρμακευτικών προϊόντων, ιατροτεχνολογικών προϊόντων και υγειονομικών ειδών, ανεξαρτήτως της χρήσης από τον δικαιούχο και των υπηρεσιών φροντίδας υγείας από προσωπικό ή ειδικό ιατρό, κατά τα εδάφια (2)(α) και (β) του ίδιου άρθρου. Εφόσον ήταν πρόθεση του νομοθέτη να περιορίσει την χορήγηση συνταγής για φαρμακευτικά προϊόντα κ.λ.π., η οποία εκδίδεται μόνον από προσωπικό ή ειδικό ιατρό, αυτό θα το έπραττε ρητώς. Αντιθέτως, είναι πέραν από ευκρινή, η πρόθεση του νομοθέτη για μη ύπαρξη τέτοιας απαίτησης, σε σχέση με την ανεξάρτητη και αυτοτελή παροχή υπηρεσίας φροντίδας υγείας για χορήγηση φαρμακευτικών προϊόντων, με μόνο περιορισμό αυτά να βρίσκονται εντός του καταλόγου του συστήματος».

Τα πιο πάνω καταγράφει η απόφαση του Διοικητικού Δικαστηρίου, η οποία χαρακτηρίζεται σταθμός και φέρνει τα πάνω κάτω στο σύστημα υγείας, αφού δικαίωσε πολίτη που απορρίφθηκε το αίτημα του από τον ΟΑΥ για να λαμβάνει τα φάρμακα του μέσω του ΓεΣΥ, καθώς ο ιατρός που τον παρακολουθούσε δεν ήταν συμβεβλημένος με το σύστημα.

Το Διοικητικό Δικαστήριο, στο οποίο προσέφυγε ο ασθενής, που εκπροσωπείτο από την Ριάνα Πασιουρτίδη και την Ειρήνη Παπαμιχαήλ, για Άντη Τριανταφυλλίδη & Υιοί Δ.Ε.Π.Ε, κλήθηκε να αποφασίσει κατά πόσον, εκ της σχετικής νομοθεσίας, τίθεται ως προαπαιτούμενο για την χορήγηση φαρμακευτικών προϊόντων σε δικαιούχο, η συνταγογράφηση να γίνεται από ιατρό προσωπικό ή ειδικό, συμβεβλημένο με το ΓεΣΥ.

Σύμφωνα με τα γεγονότα της υπόθεσης, όπως αυτά καταγράφονται στην αίτηση, ο ασθενής είναι δικαιούχος του ΓεΣΥ και καταβάλλει όλες τις προβλεπόμενες εισφορές για τη συμμετοχή του στο σύστημα, ενώ αντιμετωπίζει χρόνια και μόνιμα προβλήματα υγείας, αφού μεταξύ άλλων, υποφέρει από άποιο διαβήτη και παρακολουθείται από τον ίδιο ειδικό ενδοκρινολόγο, τα τελευταία τουλάχιστον δέκα χρόνια και για την αντιμετώπιση της ασθένειας, απαιτείται η λήψη φαρμακευτικής αγωγής.

Ωστόσο, ο ιατρός που τον παρακολουθεί τα τελευταία δέκα χρόνια, δεν είναι συμβεβλημένος με το ΓεΣΥ, εξού και δεν εκτελέστηκε η συνταγή του που του είχε γράψει μέσω του συστήματος, με τον ΟΑΥ να του απαντά σε επιστολή που απέστειλαν οι δικηγόροι του, πως δεν τίθεται τέτοια προϋπόθεση στη σχετική νομοθεσία και ως εκ τούτου, απέρριψε το αίτημα του να λάβει τα φάρμακα του μέσω του συστήματος.

«Έννομο συμφέρον»

Πριν εξεταστεί επί της ουσίας η προσφυγή του ασθενή, καταχωρήθηκαν προδικαστικές ενστάσεις από την πλευρά του ΟΑΥ (σ.σ εκπροσωπείτο από Έλενα Τόλλα, για Μ. Ηλιάδης & Συνεργάτες Δ.Ε.Π.Ε), ο οποίος μεταξύ άλλων υποστήριξε πως η προσβαλλόμενη διοικητική απόφαση εμπίπτει στη σφαίρα του ιδιωτικού δικαίου, αφού οι υπηρεσίες φροντίδας υγείας στα πλαίσια του ΓεΣΥ, παρέχονται μόνον από συμβεβλημένους με τον Οργανισμό παροχείς υπηρεσιών φροντίδας υγείας και συνεπώς, σχετίζονται με συμβατική σχέση μεταξύ των δύο.

Περαιτέρω, υποστήριξε πως η απόφαση συνιστά πράξη πληροφοριακού χαρακτήρα και πως ο ασθενής στερείται άμεσου, προσωπικού και ενεστώτος εννόμου συμφέροντος να την προσβάλει, εφόσον η απόφαση απορρέει από συμβατική σχέση μεταξύ του καθ’ ου η αίτηση με τους συμβεβλημένους παροχείς υγείας.

Αντίθετη ήταν θέση της υπεράσπισης του ασθενή, η οποία απέρριψε τις προδικαστικές ενστάσεις, ως προδήλως αβάσιμες, ενώ υποστήριξε πως με την απόφαση υπήρξε εσφαλμένη ερμηνεία της νομοθεσίας, κατά τρόπο καθοριστικό για τα δικαιώματα του ασθενή, με άμεσο και προσωπικό επηρεασμό, τον οποίο νομιμοποιείται να αμφισβητήσει δικαστικώς.

Επίσης, υποστήριξε πως η ερμηνεία του νόμου αποτελεί κεντρικό ζήτημα, καλώντας το Δικαστήριο να το εξετάσει, ενώ ως προς την ουσία της επίδικης διαφοράς, υπέδειξε πλάνη από πλευράς ΟΑΥ, ως προς τις πρόνοιες και την ερμηνεία της σχετικής νομοθεσίας. Υποστήριξε δε, ότι από την σχετική νομοθεσία, δεν προκύπτει ως απαίτηση και/ή προϋπόθεση πως για την χορήγηση φαρμακευτικών προϊόντων σε δικαιούχους του ΓεΣΥ, θα πρέπει η συνταγογράφηση των φαρμάκων να γίνεται από συμβεβλημένο με τον ΟΑΥ ιατρό και πως πουθενά στη νομοθεσία δεν τίθεται τέτοια προϋπόθεση.

Ωστόσο, το Δικαστήριο δεν συμφώνησε με τη θέση του ΟΑΥ, υποδεικνύοντας πως μια πράξη υπόκειται στην δικαιοδοσία του Δικαστηρίου, όταν αυτή εντάσσεται στη σφαίρα του δημοσίου δικαίου, ήτοι, όταν προέρχεται από οργανισμό δημοσίου δικαίου, ο οποίος ενεργεί για την εξυπηρέτηση δημοσίου σκοπού.

Ενόψει του πιο πάνω, το Δικαστήριο έκρινε πως επηρεάζεται το έννομο συμφέρον του αιτητή, κατά τρόπο άμεσο προς αποκατάσταση και ρύθμιση της νομικής κατάστασης που έχει επέλθει από την έκδοση της απόφασης του ΟΑΥ, η οποία έχει προκαλέσει βλάβη στα συμφέροντα του.

Δεν είναι ξεκάθαρη η νομοθεσία

Σε ό,τι αφορά την ουσία της αίτησης, που αφορά την συνταγογράφηση φαρμάκων από ιατρούς εκτός ΓεΣΥ, η πλευρά του ΟΑΥ, μεταξύ άλλων, υποστήριξε πως ο όρος «ιατρός», έχει ερμηνευθεί στις διατάξεις του άρθρου 23 του Νόμου, βάσει του οποίου οι ιατροί διακρίνονται σε προσωπικούς και ειδικούς ιατρούς, ενώ για την κάλυψη των φαρμακευτικών προϊόντων, όπως ανέφερε, θα πρέπει η συνταγή να εκδίδεται μόνον από προσωπικούς και ειδικούς ιατρούς, καθώς και οδοντιάτρους, που είναι συμβεβλημένοι με τον Οργανισμό.

«Δεν συμμερίζομαι αυτή την προσέγγιση», ανέφερε μεταξύ άλλων στην απόφαση του το Διοικητικό Δικαστήριο, το οποίο ανέφερε πως ανάμεσα στις υπηρεσίες φροντίδας υγείας που παρέχονται από το σύστημα, είναι τόσο οι υπηρεσίες φροντίδας υγείας από προσωπικούς ιατρούς, όσο κι οι υπηρεσίες φροντίδας υγείας από ειδικούς ιατρούς, αλλά κι η παροχή των αναγκαίων φαρμακευτικών προϊόντων, ιατροτεχνολογικών προϊόντων και υγειονομικών ειδών που περιλαμβάνονται στον κατάλογο των καλυπτόμενων δαπανών από τον Οργανισμό μέσω του συστήματος και που χορηγούνται με βάση συνταγή που εκδίδει ιατρός ή οδοντίατρος.

Συνεπώς, όπως ανέφερε το Δικαστήριο, παρά το γεγονός ότι φαίνεται να υπάρχει πρόθεση του νομοθέτη για διαχωρισμό του τρόπου χορήγησης φαρμάκων, τέτοιος διαχωρισμός, με βάση την νομοθεσία, δεν υπάρχει.

Περαιτέρω, το Δικαστήριο ανέφερε πως οι διατάξεις του εδαφίου (5) του άρθρου 22, όπου κατά ρητή νομοθετική πρόνοια, απαιτείται όπως οι παροχείς των υπηρεσιών φροντίδας υγείας, να είναι συμβεβλημένοι με τον Οργανισμό. Τέτοιοι πάροχοι, με την κατά νόμο απαίτηση, καθορίζονται οι προσωπικοί ιατροί, οι ειδικοί, οι οδοντίατροι, άλλοι επαγγελματίες υγείας, φαρμακοποιοί, εργαστήρια, νοσηλευτές κ.ο.κ.. Συνεπώς, όπως υπέδειξε το Δικαστήριο, πάροχος των φαρμακευτικών προϊόντων, είναι ο φαρμακοποιός, ο οποίος κατά τις διατάξεις του άρθρου 30(β), θα πρέπει να είναι συμβεβλημένος με τον Οργανισμό, ενώ τέτοια υποχρέωση, δεν προκύπτει ρητώς να απαιτείται για τον εκδότη της συνταγής, παρά μόνον αυτή να εκδίδεται από ιατρό. Χωρίς αναφορά, είτε σε προσωπικό, είτε σε ειδικό.

Στη βάση των πιο πάνω, το Δικαστήριο κατέληξε πως η ερμηνεία που αποδόθηκε τον ΟΑΥ, υπήρξε πεπλανημένη, με προσθήκη λέξεων και συνδυασμό προνοιών της νομοθεσίας, προκειμένου να επιτευχθεί ερμηνεία, η οποία δεν συνάδει με την απόδοση του απλού γραμματικού νοήματος της λέξης «ιατρού», ενώ υπέδειξε πως εάν η πρόθεση του νομοθέτη ήταν να περιορίσει την χορήγηση συνταγής για φαρμακευτικά προϊόντα, τότε θα το έπραττε ρητώς.

Το Διοικητικό Δικαστήριο, κατέληξε πως ο ΟΑΥ, «υπό πλάνη περί το Νόμο», απέρριψε το αίτημα του ασθενή, κρίνοντας πως για τη λήψη των αναγκαίων φαρμακευτικών προϊόντων εντός πλαισίου ΓεΣΥ, θα έπρεπε αυτά να συνταγογραφηθούν από συμβεβλημένο με τον Οργανισμό παροχέα ή ιατρό, καθότι τέτοια υποχρέωση δεν προκύπτει από τις πρόνοιες του νόμου.