Η ιστορίας μιας δασκάλας και πως πέρασε τα τελευταία 18 χρόνια πάνω σε τροχοκάθισμα

Την δική της ιστορία και τον αγώνα που έδωσε τα τελευταία 18 χρόνια, πάνω στο τροχοκάθισμα, περιγράφει η Μερσίνη Μπουλιοπούλου. Αν και, όπως δηλώνει η ίδια, ο λόγος της αναπηρίας της παραμένει μέχρι σήμερα άγνωστος, εντούτοις δεν την σταμάτησε από το να συνεχίζει κανονικά τη ζωή της, με την βοήθεια και την στήριξη τόσο της οικογένειάς της, όσο και των μαθητών της, των συναδέλφων της αλλά και του Ινστιτούτου Νευρολογίας και Γενετικής Κύπρου.

Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός, όπως περιγράφει η κ. Μπαουλιοπούλου, πως όταν επέστρεψε πίσω στην εργασία της ως δασκάλα, διορθώθηκαν ή κατασκευάστηκαν ράμπες και ανελκυστήρας, ενώ οι συνάδελφοί της έμαθαν να μην αφήνουν πράγματα στους διαδρόμους και οι μαθητές έδειχναν αγάπη, με αποτέλεσμα να νιώθει όλο και πιο επαρκής.

Διαβάστε την συγκλονιστική της ιστορία:

Αγαπητοί φίλοι και φίλες,

Ονομάζομαι Μπουλιοπούλου Μερσίνη, είμαι 62 ετών και εργαζόμουν ως δασκάλα. Πρόσφατα αφυπηρέτησα.

Από τη θέση που βρίσκομαι, 18 χρόνια μετακινούμενη με τροχοκάθισμα, πολλά μπορώ να πω για τον προσωπικό μου αγώνα αλλά και για τις ομάδες που με υποστήριξαν στην πορεία μου. Η οικογένειά μου, το εργασιακό μου περιβάλλον, οι πολύτιμοι φίλοι μου, το Ινστιτούτο Νευρολογίας και Γενετικής Κύπρου…

Βρέθηκα σχεδόν από την αρχή στο Ινστιτούτο όπου και έγιναν πολλές στοχευμένες εξετάσεις ώστε να βρεθεί ο λόγος της αναπηρίας μου. Παραμένει άγνωστος έως τώρα. Επισκέπτομαι με σταθερά ετήσια ραντεβού τον νευρολόγο μου, ο οποίος παρακολουθεί την εξέλιξή μου και κατά καιρούς επαναλαμβάνω κάποιες εξετάσεις. Στο σημείο αυτό να προσθέσω τη δυσκολία μου στις πολλές αλλαγές των γιατρών μου. Καλύτερο είναι να υπάρχει σταθερότητα.

Χρειάστηκα βοήθεια σε πολλά επίπεδα ώστε να ισορροπήσω με τις νέες πρωτόγνωρες και δύσκολες καταστάσεις που βίωνα εγώ και η οικογένειά μου. Μεγάλη βοήθεια ο ψυχολόγος του Ινστιτούτου. Με άκουγε να μιλώ και να κλαίω ασταμάτητα. Δύο εισηγήσεις που μου έκανε μου άνοιξαν το δρόμο. «Επέστρεψε στη δουλειά σου, είναι μέρος της προσωπικότητάς σου».

Πράγματι, επέστρεψα κι εκεί έγινε το μεγάλο θαύμα. Ήμουν αποδεκτή, ήμουν χρήσιμη, ικανή, ήμουν όμορφη και για πρώτη φορά πολύ χαρούμενη! Με πολλές δυσκολίες ταυτόχρονα! Κλωτσούσαν έντονα τα πόδια μου τότε λόγω σπαστικότητας, αλλά εγώ έβαζα την έδρα μπροστά μου να μην φαίνονται. Δυσκολευόμουν με τον πίνακα πολύ. Στην αρχή έγραφα μόνο στο κάτω μέρος αλλά αυτό σταδιακά καλυτέρευε. Διορθώθηκαν ή κατασκευάστηκαν ράμπες και ανελκυστήρας, έμαθαν οι συνάδελφοί να μην αφήνουν πράγματα στους διαδρόμους, τα παιδιά μου έδειχναν αγάπη κι εγώ ένιωθα όλο και πιο επαρκής!

Παράλληλα, έκανα φυσικοθεραπείες και στο σπίτι μου και στο Ινστιτούτο με συγκεκριμένους στόχους οι οποίοι ανάλογα με την εξέλιξη τροποποιούνταν. Να στρίψω το σώμα μου δεξιά κι αριστερά, να σκύψω, να δέσω τα κορδόνια μου, να σταθώ, να αντέχω και κάθε φορά να προσπαθώ για το καλύτερο. Δεν εγκατέλειψα τόσα χρόνια τη φυσικοθεραπεία παρά μόνο όταν αρρώσταινα. Και συνεχίζω…

Εκτιμώ και θαυμάζω τους φυσικοθεραπευτές μου γιατί δουλεύουν μαζί μου, γνωρίζουν το σώμα μου και τις αδυναμίες του, ενθαρρύνουν τις προσπάθειές μου, οργανώνουν τα επόμενα βήματά μου. Είναι έμπειροι και εξειδικευμένοι σε ασθενείς με νευρολογικά προβλήματα.

Τα τελευταία χρόνια αναβαθμίστηκε ο χώρος του φυσικοθεραπευτηρίου κι έγινε σύγχρονο αν και στενόχωρο για τις ανάγκες μας. Προστέθηκαν πολλά όργανα και αρκετά από αυτά διασκεδαστικά. Ακόμη θυμάμαι έναν ορθοστάτη με οθόνη στην οποία προσπαθούσα να στείλω κάτι μήλα στο καλάθι ενός κούνελου οπότε αναγκαζόμουν να φέρνω το σώμα μου πολύ δεξιά ή αριστερά ή μπροστά ή πίσω!!! Ξεχνούσα το σώμα μου κυνηγώντας μήλα!!! Σιγά σιγά άλλαξα όργανο κάτι σαν «προαγωγή», η πολυπόθητη βελτίωση, και έπονται κι άλλα! Περιμένω με ανυπομονησία το νέο φυσικοθεραπευτήριο που θα κτιστεί κι αν έχει και πισίνα, όπως λέγεται, ποιος μας πιάνει!!!

Χρειάστηκα εξοπλισμό και αλλαγές στο σπίτι μου. Πάλι οι φυσικοθεραπευτές παρόντες! Μέτρησαν ύψος, βάθος, πλάτος κι ό,τι άλλο χρειάστηκε για το νέο μου τροχοκάθισμα. Δεν ξεχνώ με τίποτε το πρώτο μου τροχοκάθισμα που μου έφερε άρον άρον ο σύζυγός μου. Χωρούσε δύο σαν εμένα και το πιο «αστείο» ήταν ότι δεν μπορούσε να περάσει από τις πόρτες με ό,τι αυτό συνεπάγεται!

Βρέθηκαν οι άκρες σχεδόν σε όλα τα φλέγοντα ζητήματα. Πολλά τα πρακτικά προβλήματα μόλις βρεθείς σε τροχοκάθισμα κι εκεί που παλεύεις με τον εαυτό σου έρχονται και προστίθενται!

Είχα και έχω πόνους…πολλούς αλλά έμαθα να τους διαχειρίζομαι και να ζω με αυτούς. Προσπαθώ να βγαίνω έξω από το σπίτι, όπου έχω πρόσβαση (μεγάλο κεφάλαιο αυτό) και να επικοινωνώ με ανθρώπους. Η απομόνωση στο σπίτι παραποιεί την πραγματικότητα και δεν θέλω να μου ξανασυμβεί.

Είμαι αισιόδοξη και χαρούμενη παρά τα όσα μου έχουν συμβεί. Άλλωστε η ζωή αν και άδικη εντούτοις είναι όμορφη και θέλει γενναιότητα για να την ζήσεις. Και σκοπεύω να την ζήσω!!!

Με εκτίμηση

Μπουλιοπούλου Μερσίνη