Πώς ο πόνος μιας διάγνωσης καρκίνου μετατρέπεται σε δύναμη-Τρεις μαρτυρίες γυναικών που συγκλονίζουν

Συγκλονισμό, ανατριχίλα, συγκίνηση, περηφάνεια. Αυτά τα συναισθήματα επικράτησαν σε μία κατάμεστη αίθουσα στο άκουσμα των μαρτυριών τριών γυναικών από την εμπειρία τους με τον καρκίνο. Η τεράστια δύναμη ψυχής τους αποτέλεσε έναυσμα για ένα θερμότατο χειροκρότημα, μία κίνηση ασήμαντη και συνάμα τόσο απαραίτητη. Πώς αλλιώς να μπορέσει κανείς να εκφράσει σε αυτές τις γυναίκες την απέραντη ευγνωμοσύνη για την αυτοπεποίθηση τους να διηγηθούν τις δικές τους ιστορίες, τα δικά τους βιώματα που οι πλείστοι δεν έχουν ή δεν πρόκειται να ζήσουν ποτέ.

Στο επίκεντρο και των τριών καταθέσεων ψυχής, ήταν το πώς κατάφεραν να προχωρήσουν με την ανακοίνωση της διάγνωσης του καρκίνου στα ανήλικα τότε παιδιά τους και πώς δοκιμάστηκαν ως μητέρες, αφού άθελά τους, τους προκαλούσαν θλίψη. Περιγράφουν τα όσα πέρασαν και έζησαν από τη διάγνωση, μέχρι την εγχείρηση και τις θεραπείες και ευχαριστούν τους γιατρούς τους αλλά και τον ΠΑΣΥΚΑΦ που στάθηκαν δίπλα τους στην δυσκολότερη περίοδο της ζωής τους.

Το κοινό τους μήνυμα, είναι πως ο καρκίνος μπορεί να αλλάζει τη ζωή ενός ανθρώπου ριζικά, ωστόσο τα άτομα με εμπειρία τελικά βρίσκουν την δύναμη να τον αντιμετωπίσουν σε οποιανδήποτε μορφή του, με όσα όπλα έχουν στη διάθεσή τους

Η Άντρη Χριστούδια, η Λουϊζα Ζορπά και η Αλεξία Παπαλαζάρου προχώρησαν σε μία κατάθεση ψυχής κατά την πρώτη μέρη μέρα του 2ου συνεδρίου της ΠΑΣΥΚΑΦ, για άτομα μα εμπειρία καρκίνου και αξίζουν μόνο συγχαρητήρια αλλά και δύναμη. Γιατί έχουν ακόμη δρόμο να περπατήσουν, έχουν πολλά ακόμη να ζήσουν και η απεριόριστη τους όρεξη για ζωή, δίνει κίνητρο και σε άλλα καρκινοπαθή άτομα να αναζητούν και οι ίδιοι τους τρόπους, τα μέσα και την δύναμη να αντιμετωπίσουν τον καρκίνο και να τον κοιτάξουν με θάρρος στα μάτια.

Μία τυχαία συνεργασία, έναυσμα για μία απλή εξέταση

Η πρώτη μαρτυρία ήταν της Άντρης Χριστούδια η οποία αναφέρεται σε μία συνεργασία, λόγω της επαγγελματικής της ιδιότητας η οποία οδήγησε σε μία εξέταση σε διαγνωστικό κέντρο και στην διάγνωση καρκίνου του μαστού.

«Συνήθως αρχίζω τις ομιλίες μου συστήνοντας όλα μου τα κομμάτια γιατί συνθέτουν αυτά που είμαστε. Είμαι η Άντρη. Στην επαγγελματική μου ζωή είμαι ψυχολόγος και ψυχοθεραπεύτρια. Είμαι όμως και άλλα πράγματα. Είμαι μητέρα ενός έφηβου παιδιού, ο οποίος σύντομα θα γίνει ενήλικας. Είμαι σύντροφος, είμαι φίλη, είμαι αδερφή. Προσπαθώ και θέλω να είμαι ένα δραστήριο μέλος της κοινωνίας και είμαι μία από τις πολλές γυναίκες με εμπειρία καρκίνου».

«Η δική μου άρχισε ανάποδα, από την επαγγελματική μου ιδιότητα. Όταν η αγαπημένη μου, Γεωργία Ορφανού, με κάλεσε να δουλέψουμε μαζί σε ένα πρόγραμμα ενημέρωσης και πρόληψης για τον καρκίνο τον Νοέμβριο του 2023. Δεν είχα εμπειρία καρκίνου μέχρι τότε. Στο βιογραφικό μου με θέματα της υγείας, ήταν ψηλά στην ατζέντα μου το θέμα αντιμετώπισης της ασθένειας. Από βρέφος είχα διαγνωστεί με συγγενή καρδιοπάθεια, διορθωμένη πλέον, αλλά επιβαρύνοντας την υγεία μου μέχρι και τώρα. Με συνοδεύει επίσης ακόμη ένα αυτοάνοσο νόσημα τα τελευταία 15 χρόνια».

«Και τα δύο αυτά νοσήματά μου, μου θυμίζουν καθημερινά το πόσο σημαντικό είναι να ζούμε καλά. Οπότε όταν η Γεωργία επικοινώνησε μαζί μου, πραγματικά ενθουσιάστηκα γιατί ένοιωσα ότι με βάση και τα βιώματά μου αλλά και την εμπειρία μου ως επαγγελματίας, θα μπορούσα να προσφέρω σε αυτή την προσπάθεια για ενημέρωση του κοινού και φροντίδα εαυτού. Αυτή είναι η έγνοια μου εμένα, ειδικότερα ψυχικά, ώστε να μπορέσει να γίνεται μία ικανοποιητική πρόληψη του καρκίνου».

«Καθώς δουλεύαμε, ξαφνικά πετάγεται η Γεωργία και με ρωτά “εσύ έκανες μαστρογραφία;” και συνειδητοποίησα ότι είχα να κάνω εξέταση 2-3 χρόνια. Αυτή η κουβέντα μου έμεινε, οπότε όταν πήγα στο γραφείο μου το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να πάρω τηλέφωνο στο διαγνωστικό κέντρο και να κλείσω ραντεβού. Περίμενα το ραντεβού μου να είναι σε έξι μήνες. Η πραγματικότητα ήταν ότι δεν το περίμενα και ήταν σοκ για μένα, όταν η κοπέλα μου είπε ότι ακυρώθηκε ένα ραντεβού την επόμενη μέρα. Προς στιγμής σκέφτηκα να το ακυρώσω γιατί είπα “μα αύριο έχω δουλειές” και αμέσως μου ήρθε φλασιά “μα τι κάμνεις”. Ήταν η τρίτη στη σειρά σύμπτωση. Η πρώτη ήταν η επαφή της Γεωργίας, η πρόσκληση την συγκεκριμένη περίοδο, η δεύτερη ήταν η ερώτηση της την δεδομένη στιγμή και η τρίτη ήταν το τσακ μπαμ ραντεβού που είχα βρει».

Το αίσθημα και η σιγουριά για τον καρκίνο

Η Άντρη, συνεχίζοντας την διήγησή της, περιγράφει το πως βίωσε την εμπειρία της διάγνωσης και αναφέρει χαρακτηριστικά πως το ήξερα μέσα της ότι ο καρκίνος ήταν εκεί, έτοιμος να της αλλάξει ολόκληρη τη ζωή μέσα σε μία στιγμή. Τονίζει το πόσο σημαντική είναι η αντιμετώπιση από πλευράς ιατρών οι οποία καλούνται να ανακοινώσουν τα κακά μαντάτα σε έναν ασθενή.

«Πήγα στην εξέταση την επόμενη μέρα. Ήμουν σχεδόν σίγουρη, πριν καν γίνει εξέταση, ότι είχα καρκίνο, το ένιωθα. Η εξέταση κράτηση πολύ περισσότερο από ότι συνήθως, κάτι που με ανησύχησε σε τεράστιο βαθμό. Όταν είμασταν στο γραφείο του Δρα Βωνιάτη, με πολύ απαλότητα και διάκριση, μου έδωσε την πλήρη εικόνα της κατάστασης, ότι πολύ πιθανόν να ήταν κακοήθεια, ένα βαρίδιο όπως συνήθισα να το λέω. Παρόλο που ήξερα ότι χρειαζόταν βιοψία, γνώριζα μέσα μου ότι ήταν κακοήθεια».

«Αυτό που ήθελα να τονίσω εδώ, σαν παρένθεση, είναι το πόσο σημαντικό είναι ο επαγγελματίας ιατρός να μπορεί να δώσει την πληροφορία που χρειάζεται να δώσει, με απαλότητα και διάκριση. Διότι εκείνη τη στιγμή, που στέκεται απέναντί μας ένας ασθενείς, δεν ξέρουμε και τι άλλο μπορεί να περνάει στη ζωή του. Οπότε είναι πολύ σημαντικό να πάρει την πληροφορία, αλλά και να αισθανθεί ασφαλής. Και αισθάνθηκα ασφαλής».

«Στο διάστημα που μεσολάβησε μεταξύ της εξέτασης, της βιοψίας, των αποτελεσμάτων της βιοψίας και την εγχείρηση, επικράτησε μέσα μου ένα ρόλερ κόστερ συναισθημάτων, γιατί προφανώς διαγνώστηκα με καρκίνο του μαστού».

«Ανάμεσα σε άλλα, το πρώτο πράγμα ήταν το σοκ. Περισσότερο το τι θα βίωναν οι δικοί μου άνθρωποι. Όχι τόσο το πως θα πήγαιναν τα πράγματα, γιατί η δική μου εμπειρία με τις ασθένειες έδωσε μου την αίσθηση ότι οκ μπαίνουμε όπως έρχονται και αντιμετωπίζουμε τα. Περισσότερο με ανησυχούσε η στεναχώρια του γιού μου. Ύστερα ήρθε ο φόβος. Πολλοί φόβοι, μικροί και μεγάλοι. Από τον φόβο της νάρκωσης, που τον είχα πάντα γιατί κάθε επέμβαση για μένα θεωρείται υψηλού κινδύνου, μέχρι το τι θα γίνει στο μέλλον. Εδώ χρειάζεται με πολλή ευγνωμοσύνη να πω ένα ευχαριστώ στους γιατρούς μου που αγκάλιασαν όλους μου τους φόβους, μικρούς και μεγάλους, που απαντούσαν τα τηλέφωνα με πολλή υπομονή, με χιούμορ, ευγένεια και τρυφερότητα και ξαναένιωσα ασφαλής».

«Έγινε η επέμβαση και ξύπνησα. Στο διάστημα που πέρασε μετά την επέμβαση και μέχρι να ξεκινήσει η θεραπεία στον Ογκολογικό, δεν συνειδητοποιούσα ακόμα τις αλλαγές που θα είχε η εμπειρία στο σώμα μου αλλά και μέσα μου. Έλεγα “είμαι εντάξει” και συνέχισα τη δουλειά και σχεδόν δύο μέρες μετά την επέμβαση ήμουν στο γραφείο. Κατάλαβα σταδιακά ότι έπρεπε να κάνω παύση προφανώς γιατί η θεραπεία με άφηνε εξαντλημένη σωματικά και συναισθηματικά. Και με είδα».

Η θεραπεία και οι αλλαγές στο σώμα

Η Αντρη, συναισθηματικά φορτισμένη, περιγράφει το πώς άρχισε να καταλαβαίνει ότι η ζωή της αλλά και το ίδιο της το σώμα, άλλαζα. Ότι θα έπρεπε να αλλάξει τους ρυθμούς ζωής της, διότι ο καρκίνος την ανάγκαζε να το κάνει. Κατάλαβε ότι δεν θα ήταν ποτέ ξανά η ίδια και βρήκε την δύναμη, λόγω της αγάπης για το παιδί της, να βρει τη δύναμη να συνεχίσει τη ζωή της και με ότι εφόδια είχε στη διάθεσή της, να καταφέρει να αντιμετωπίσει αυτή την πρόκληση.

«Η επόμενη φάση, η αρχή της προληπτικής πια χρόνιας θεραπείας με προσγείωσε. Με το σώμα πλέον κουρασμένο αντιμετωπίζοντας και άλλες απώλειες και προκλήσεις στη ζωή μου, συμπεριλαμβανομένου και της απώλειας από τη ζωή μου ενός πολύ σημαντικού ανθρώπου, η προσγείωση δεν ήταν ομαλή. Εκεί κατάλαβα πλέον ότι πρέπει να δω εμένα πιο καλά, να με φροντίζω καλύτερα, να πετώ βαρίδια και να φροντίζω τα αποθέματά μου. Χρειάζεται να αναφέρω πόσο πολύ κοντά μου ήταν οι δικοί μου άνθρωποι στην περίοδο της θεραπείας, στο πριν και το μετά. Αναφέρω συγκεκριμένα τον γιο μου, ο οποίος παρά το νεαρό της ηλικίας του έδειξε μία απίστευτη ανθεκτικότητα και αισιοδοξία».

«Όταν περάσεις καρκίνο, δεν είσαι ο ίδιος ποτέ ξανά. Δεν ξέρεις πότε θα είσαι καθαρός. Δεν ξέρεις πότε ή αν η επόμενη εξέταση θα δείξει κάτι. Εκείνο που χρειάζεται να έχουμε υπόψη μας και πλέον το συνειδητοποιούσα, είναι η θέληση ζωής. Ότι χρειάζεται πλέον, από εδώ και πέρα, να φροντιζόμαστε. Από εδώ και πέρα να πετούμε τα βαρίδια. Από εδώ και πέρα να ξεκουραζόμαστε, να παίρνουμε ανάσα, να χρησιμοποιούμε τα αποθέματά μας, να πιανόμαστε από τους ανθρώπους μας, να βλέπουμε τους καθρέφτες μας που μας θυμίζουν την δύναμή μας όταν εμείς την ξεχνάμε».

«Όταν περνάς μία χρόνια ασθένεια και ειδικά καρκίνο, ταυτόχρονα μπορείς να περνάς και άλλες φάσεις και άλλες προκλήσεις στη ζωή που μπορεί να σε δυσκολεύουν. Σε εκείνη την περίοδο, εγώ περνούσα απώλειες. Είχα χάσει ανθρώπους, είχα την κουμπάρα μου σε κώμα στο νοσοκομείο και έπρεπε ταυτόχρονα να φροντίσω και τους υπόλοιπους ανθρώπους στην οικογένειά μου και τα συναισθήματά τους. Ενάμιση χρόνο μετά, εκείνο που θέλω να θυμάμαι είναι να φροντίζομαι, να ακούω το ένστικτό μου, να ζω στιγμές, να εκφράζω συναισθήματα. Είναι να προλαβαίνω, να κάνω χώρο και χρόνο. Μπορεί να μην μπορούμε να έχουμε πάντα τον έλεγχο σε ότι γίνεται, αλλά τουλάχιστον το κομμάτι το δικό μας χρειάζεται να το κάνουμε. Αυτό είναι το δικό μου μήνυμα».

«Μαζί με αυτό θα ήθελα να δώσω και ένα μήνυμα στους ανθρώπους που είναι κοντά μας. Ο άνθρωπος που περνάει μία εμπειρία καρκίνου ή μία εμπειρία οποιασδήποτε ασθένειας, παρόλο που μπορεί να φαντάζει δυνατός και να στηρίζει και άλλους, πιθανόν μέσα του να υπάρχουν πάρα πολλά συναισθήματα και προκλήσεις που χρειάζεται να αντιμετωπίσει και χρειάζεται πραγματικά στήριξη. Μπορεί να δείχνει δυνατός γιατί θέλει να είναι, αλλά και ο ίδιος χρειάζεται ανθρώπους να τον συνοδεύουν και να του θυμίζουν την δύναμή του. Χρειάζεται φροντίδα συναισθηματική. Χρειάζεται τον χρόνο των ανθρώπων του για να μπορεί να εκφραστεί, παρόλο που μπορεί να είναι παράλογοι οι φόβοι του. Χρειαζόμαστε να μας θυμίζουν το φως μας. Χρειαζόμαστε να μας λέτε την αλήθεια μας».

«Ένα χρόνο μετά είμαι καθαρή».

Η μαρτυρία της γυναίκας χωρίς φωνή

Επόμενη παίρνει το λόγο η Λουϊζα Ζορπά. Μία γυναίκα η οποία ήρθε αντιμέτωπη με τον καρκίνο στο λάρυγγα. Άλλη μία μάνα που ήρθε αντιμέτωπη με το δύσκολο έργο να ανακοινώσει στο ανήλικο παιδί της ότι ο καρκίνος της χτυπούσε την πόρτα και η μάχη θα ήταν δύσκολη. Έχασε τη φωνή της, αλλά βρήκε την δύναμη και να τον αντιμετωπίζει αλλά και να μπορέσει βρει εναλλακτικούς τρόπους αναπνοής και ομιλίας, τρία χρόνια μετά την λαρυγγεκτομή.

«Στο κέντρο της στιγμής, συμβαίνει η ζωή. Γενικό Νοσοκομείο Λευκωσίας τέλη 2012. Καρκίνος, φωνητικές χορδές. Εγχείρηση και οι λέξεις έμειναν εκεί να αιωρούνται. Ανέκφραστη, κατευθύνθηκα προς την έξοδο του νοσοκομείου. Πίσω μου να βρω προσπαθούσα τη σκιά μου τυλιγμένη στον ήχο των αλυσίδων ενός επικίνδυνου πεπρωμένου. Η μοναδική μου έγνοια, πως θα το πω στο 14χρονο παιδί μου. Τύλιξα τις λέξεις, με αγάπη. Ο συγκλονισμός στα μάτια του παιδιού μου, σαν λεπίδα χτύπησε στην ξαφνιασμένη μου συνείδηση. Το παιδί θλιβόταν και η αιτία ήμουν εγώ. Αυτό δεν το άντεξα».

«Συνήλθα και γύρισα να πιαστώ από την ανακούφιση στα μάτια του παιδιού μου, που μάταια αναζήτησα. Ο καρκίνος εξαπλώθηκε, έπρεπε να αφαιρεθεί ολόκληρος ο λάρυγγας για να ζήσω. Ο νους και το σώμα αιχμαλωτίστηκαν σε μία επικίνδυνη υπόθεση. Αποφάσισα να μην υπογράψω για την εγχείρηση. Αιχμάλωτη στη δίνη μου, άκουσα τον πόνο του παιδιού μου να με φωνάζει. Χαμένη στη σκοτεινιά, είδα την απόγνωσή της να με γυρεύει. Ντροπιασμένη η μητρική μου συνείδηση, γονάτισε, εκλιπαρώντας για συγχώρεση. Με τρεμάμενο χέρι, υπέγραψα για την λαρυγγεκτομή. Πονεμένη η ψυχή, καραδοκεί να απελευθερωθεί από τους ήχους της δίνης και των αισθήσεων».

«Αναπνέω με τεράστια δυσκολία. Δεν έχω φωνή. Ο λάρυγγας, το κουτί φωνής, συνδέει το στόμα με τους πνεύμονες, βοηθά στην παραγωγή φωνής, προστατεύει τους πνεύμονες από την εισρόφηση τροφής και υγρών και ελέγχει την ροή του αέρα κατά την αναπνοή και τον βήχα. Η ολική λαρυγγεκτομή δημιουργεί αναπηρίες στις βασικότερες ανθρώπινες λειτουργίες. Καταρρακώνει και την πιο δυνατή προσωπικότητα».

«Στην μοναξιά μιας παρατεταμένης σιωπής τριών χρόνων, δοκιμάστηκαν οι διαπροσωπικές μου σχέσεις, η αντοχή μου, οι απαιτήσεις μου από τη ζωή και η ηρεμία της συντροφικότητας. Η εικόνα μου, οι πεποιθήσεις μου, όλα κλονίστηκαν. Το μόνο σίγουρο στη ζωή μου ήταν η αγάπη μου για το παιδί μου. Τα άλλα όλα εξαφανίστηκαν. Η απελπισία επέβαλε μία εσωτερική διεργασία αλήθειας και την ανάγκη αποδοχής της καινούργιας μου πραγματικότητας. Τι έπρεπε να δεχθώ για να προχωρήσω ένα βήμα μπροστά; Τι ήταν στον δικό μου έλεγχο; Πως θα έβλεπα τον εαυτό μου και πως ήθελα τους άλλους να με βλέπουν; Συνειδητά, επέλεξα να πάω πέραν της πραγματικής μου, της εμπειρίας, του πένθους, της αναπηρίας και να δώσω μόνη μου, σε αυτή την κατάσταση ζωής, φως στήριξη και καθοδήγηση σε αυτό το νέο μονοπάτι αντοχής».

«Δύο εξαίρετοι επαγγελματίες υγείας της ψυχοκοινωνικής υπηρεσίας του ΠΑΣΥΚΑΦ, ήταν η πρώτη σανίδα σωτηρίας που μου δόθηκε το 2013 κατά την διάρκεια των θεραπειών μου. Παραμένω απέραντα ευγνώμων. Μία διάγνωση καρκίνου δεν είναι το τέλος, αλλά η αρχή μίας ιδιαίτερης απόστασης ζωής. Βρήκα πολλή ομορφιά και ανθρωπιά σε αυτή την απόσταση ζωής. Με ευγνωμοσύνη δέχθηκα αγάπη, βοήθεια και αποδοχή από τις δύο παιδικές μου φίλες, συμπαράσταση από τους συγγενείς, εξαιρετική ιατρική φροντίδα από την Δρ Βόμβα και τον γιατρό Θρασυβούλου και ψυχοκοινωνική στήριξη».

«Τα τελευταία τέσσερα χρόνια μετά από εκτεταμένη έρευνα για εναλλακτικές μεθόδους αναπνοής και παρακολούθησης σεμιναρίων, διδάσκω αφιλοκερδώς τους συναγωνιστές μου με λαρυγγεκτομή να ξαναμιλήσουν».

Μία γυναίκα που ο καρκίνος της χτύπησε την πόρτα τρεις φορές

Η σκηνοθέτης θεάτρου, Αλεξία Παπαλαζάρου, ήρθε αντιμέτωπη με τον καρκίνο τρεις φορές, σε τρεις διαφορετικές μορφές. Η τελευταία της μάχη βρίσκεται σε εξέλιξη. Η καθημερινότητά της τα τελευταία οκτώ χρόνια άλλαξε ριζικά και η τριπλή ανακοίνωση της ασθένειας στην κόρη της Λαζάρια, δοκίμασε την ίδια ως μητέρα.

Περιγράφει λίγο ανάποδα την ιστορία της. Από τις τελευταίες τις εμπειρίες των χημιοθεραπειών, μέχρι τις δύσκολες στιγμές με τις ακτινοθεραπείες.

«Η οθόνη απέναντί μου αλλάζει συνεχώς αριθμούς. Εγώ κάθομαι στην μεγάλη αίθουσα και περιμένω να δω την οθόνη να αναβοσβήνει το 34634. Την νέα μου ταυτότητα. Κάποτε ο αριθμός ζωής αναβοσβήνει. Το βλέπω και σηκώνομαι. Μπαίνω πρώτη στο δωμάτιο για να με ετοιμάσουν για χημειοθεραπεία. Στη συνέχεια στα εργαστήρια για να με δει η γιατρός. Και πάλι στην αίθουσα να περιμένω το 34634 για να μπω για χημειοθεραπεία. Και επιτέλους ο αριθμός ανάβει».

«Μπαίνω στην μεγάλη αίθουσα χημειοθεραπειών. Μία ευγενική, χαμογελαστή νοσοκόμα με οδηγεί στην πολυθρόνα μου, ξαπλώνω, με ετοιμάζουν και το σώμα μου είναι έτοιμο να δεχθεί τα διάφορα κοκτέιλ φαρμάκων που μου χορηγούνται για μία, δύο, τρεις, όσες ώρες χρειαστεί. Εγώ κλείνω τα μάτια και αρχίζω τα δικά μου ταξίδια ζωής. Η ώρα περνά και εγώ ονειρεύομαι».

«Αυτή είναι η ρουτίνα τα τελευταία οκτώ χρόνια. Το τελευταίο εξάμηνο, κάθε Δευτέρα είμαι εκεί και συνεχίζεται αυτό. Φεύγω από το ογκολογικό παίρνοντας παράταση ζωής. Φεύγω σχεδόν χαρούμενη που δεν σταμάτησα να αγαπώ τη ζωή. Να ονειρεύομαι. Να βάζω στόχους».

«Γίναμε φιλαράκια με τον καρκίνο. Περπατάμε μαζί. Εγώ έχω το μπαστούνι μου, εκείνος με σθένος και πορευόμαστε. Το αποδέχθηκα. Όπλο μου η επιστήμη και οι γιατροί που την υπηρετούν, οι νοσοκόμοι, ο ΠΑΣΥΚΑΦ μας στηρίζει και φυσικά όχι μόνο. Η 20χρονη κόρη μου, Λαζάρια. Οι φίλοι καρδιάς, η οικογένειά μου, οι δικοί μου άνθρωποι, τα παιδιά μου, οι μαθητές μου και τα δυο υπέροχα σκυλιά μου. Με όλους αυτούς κοντά μου συνεχίζω να ζω και να είμαι δυνατή».

«Θέλει αρετή και τόλμη ο καρκίνος. Θέλει ο ασθενής να ξαναζήσει τη ζωή με άλλα φίλτρα. Αρχίζεις λοιπόν να παρατηρείς αληθινά, αχόρταγα να παρατηρείς. Να παρατηρείς ηλιοβασιλέματα, ανατολές. Πόσο όμορφα είναι τα ηλιοβασιλέματα. Ξαφνικά παρατηρείς το λουλουδάκι που ξετρύπωσε από την ρωγμή του δρόμου. Πόσο όμορφα είναι όλα αυτά και παλεύεις να τα αποτυπώσεις, να τα αγαπάς. Μία αγκαλιά, ένα χαμόγελο. Ποτέ πριν δεν ένιωσα τόσο ζεστή την αγκαλιά των ανθρώπων».

«Μα πιο πολύ αχόρταγα κοιτάω την κόρη μου. Αληθινά, δεν χορταίνω την εικόνα της. Γιατί λέω, αν τύχει να φύγω, να κουβαλήσω όση πιο πολλή Λαζάρια μπορώ μέσα μου. Θέλει να ψάξεις τα θραύσματα ψυχής, να τα ονοματίσεις, να τα αποδεχτείς, να ξαναπροσδιορίσεις τη ζωή σου. Να παραιτηθείς από βαρίδια που κουβαλείς, να απελευθερωθείς από τραύματα και ενοχές, από ότι άλλο κάνει τη ζωή μικρή και ασήμαντη».

«Όχι, εύκολο δεν είναι, μόνοι δεν μπορούμε πάντα. Θέλουμε τους δικούς μας ανθρώπους δίπλα μας. Το χαμόγελο, η αγκαλιά που σας είπα, ένα μήνυμα συνειδητό όταν ξυπνάμε το πρωί “Καλημέρα όμορφη τι κάνεις”. Μία βόλτα με μια φίλη, ένα ταξίδι, μια βραδιά με παρέα σε μια ταβέρνα, συζητήσεις για όλα όσα συμβαίνουν μέσα σου και γύρω σου. Αυτά τα απλά, καθημερινά μας βοηθούν να συνεχίζουμε. Να ξέρουμε ότι είστε δίπλα μας και όλοι δυνατοί, να αντιμετωπίσουμε τον καρκίνο σαν μία ασθένεια όπως όλες τις άλλες. Δύσκολες στιγμές πολλές, μα βρίσκεις την δύναμη. Θέλεις να ζήσεις».

«Η δική μου δύσκολη στιγμή, οι ακτινοθεραπείες στον εγκέφαλο. Με μάσκα στο πρόσωπό μου και εγώ βιδωμένη σε ένα τραπέζι, ακίνητη. Αυτό ναι είναι το πιο δύσκολο. Και τότε είπα “Αλεξία δεν έχει επιλογή, είναι μονόδρομος, πρέπει να το κάνεις”. Και για να το αντέξω, έφερα κοντά μου την μάνα μου, τον παπά μου, μου κρατούσανε το χέρι, μου χαμογελούσαν και εγώ γινόμουν ξανά παιδάκι. Και έτσι περνούσαν τα 40 λεπτά ακινησίας και κλειστοφοβικής ατμόσφαιρας, πιστέψτε με σχεδόν ευχάριστα. Η θεραπεία τέλειωνε και εγώ άφηνα απαλά το χέρι του παπά μου, της μάμας μου για να συνεχίσω να ζώ. Αντλείς δύναμη από αυτούς που σε κάνουν πιο δυνατή».

Η δυσκολότερη στιγμή…. Η ανακοίνωση στη 12χρονη κόρη της

Η Αλεξία συγκλονίζει με τον τρόπο που περιγράφει στην γεμάτη, από κόσμο αίθουσα. Φτάνει στη στιγμή που θα πρέπει να ανακοινώσει στο παιδί της, στη 12χρονη τότε κόρη της ότι έχει καρκίνο. Η περιγραφή της τόσο έντονη, που οι ακροατές την ακούν με μεγάλη προσοχή και με τα μάτια γεμάτα δάκρυα…

«Η ακόμα πιο δύσκολη στιγμή; Όταν έπρεπε να το ανακοινώσω στην 12χρονη κόρη μου. Πως ανακοινώνεις αυτά τα νέα σε ένα παιδί 12 χρονών; Εγώ το είπα μεταξύ σοβαρού και αστείου, χωρίς να θυμάμαι πως ακριβώς. Όμως θυμάμαι την σιωπή της και την επόμενη στιγμή το πρόσωπό της, ένα πρόσωπο γεμάτο δάκρυα. “Μάμα θα πεθάνεις;”. Γέλασα, προσπάθησα να κάνω ότι γελώ. “Τι λες κόρη μου; Φυσικά και δεν θα πεθάνω. Θα συνεχίζω να σε πρήζω και να σου μουρμουρώ”. “Υποσχέσου, ορκίσου ότι δεν θα πεθάνεις”. “Αγάπη μου, θα ταλαιπωρηθώ, θα μου αφαιρέσουν ένα μαστό, θα χοντρύνω, θα πέσουν τα μαλλιά μου αλλά θα τα ξεπεράσω όλα αυτή. Η μάνα σου είναι δυνατή, θα το παλέψει στο υπόσχομαι”. Και κράτησα την υπόσχεση που έδωσα στην κόρη μου».

«Από αυτή τη δοκιμασία, θα βγω και εγώ και η κόρη μου πιο δυνατές. Θα της δώσω όλα εκείνα θα εφόδια για να παλεύει, να στέκεται στα πόδια της, να αγαπά τη ζωή με ότι αυτή κουβαλά. Και ναι, τα κατάφερα. Την έκανα δυνατή, αν και την έκανα πολλές φορές να κλάψει. Γιατί βλέπετε δεν τις έκρυψα ούτε τον δεύτερο, ούτε τον τρίτο καρκίνο. Η κόρη μου δεν με είδε ποτέ άρρωστη. Η κόρη μου με έβλεπε να ζω, να χαμογελώ, να ονειρεύομαι, να μην σταματάω ποτέ να δουλεύω. Να πηγαίνω το πρωί χημειοθεραπείες και το βράδυ πρόβα στο θέατρο. Οκτώ χρόνια τώρα κρατώ την υπόσχεση που της έδωσα. Όχι, εύκολο δεν είναι, αλλά δεν είναι ακατόρθωτο, φτάνει να είμαστε μαζί, γιατί μαζί είμαστε δυνατοί».

«Με λένε Αλεξία Παπαλαζάρου. Είμαι σκηνοθέτης θεάτρου και από το 2017 είμαι καρκινοπαθής. Μάιο του 2017 διαγνώστηκα με καρκίνο στο στήθος και έκανα μαστεκτομή. Το πρωί χημειοθεραπεία, το βράδυ πρόβες στο θέατρο. Νοέμβριος του 2021. Καρκίνος στον πνεύμονα. Το πρωί χημειοθεραπείες, ακτινοθεραπείες, το βράδυ πρόβα στο θέατρο. Οκτώβριος 2022. Καρκίνος στον εγκέφαλο. Πέντε ώρες χειρουργείο, σε 10 μέρες επιστροφή για πρόβες στο θέατρο. Το πρωί πιο δύσκολες χημειοθεραπείες, το βράδυ πρόβες στο θέατρο. 2022-2025 μεταστάσεις στον εγκέφαλο. Οι θεραπείες συνεχίζονται και εγώ συνεχίζω να δουλεύω στο θέατρο».

«Ένα σώμα ταλαιπωρημένο, κουρασμένο αλλά με το μυαλό ξεκάθαρο. Το σώμα να φωνάζει ότι κουράστηκε και εγώ να κάνω πως δεν το ακούω γιατί πρέπει να επιβιώσω, να σπουδάσω την κόρη μου, να ζήσω σαν κανονικός και φυσιολογικός άνθρωπος. Όχι, δεν θέλω να ζητήσω ελεημοσύνες, δεν θέλω να είμαι βάρος στην οικογένεια, στους φίλους μου. Θέλω να συνεχίζω να ζω με αξιοπρέπεια».

«Μετά τον καρκίνο στον εγκέφαλο, μου είπαν ότι δεν μπορώ να οδηγώ. Τρία χρόνια τώρα πηγαίνω από το Ογκολογικό στη δουλειά μου. Πόσες φορές να ζητήσω από τους δικούς μου ανθρώπους να με πάρουν, να με φέρουν. Δεν υπάρχουν λεφτά για οδηγούς, για ταξί. Ζω μόνη με τα δύο σκυλιά μου, καθώς η κόρη μου είναι φοιτήτρια στην Αθήνα. Με ένα σώμα ταλαιπωρημένο. “Η κόπωση ελλοχεύει κινδύνους Αλεξία, είναι επικίνδυνο να μένεις μόνη. Αν πέσει στο μπάνιο ή νιώσεις άσχημα μέσα στη νύχτα, τι θα κάνεις; Θα πρέπει να φέρεις μία κοπέλα στο σπίτι”. Με τι λεφτά όμως;»

«Ξέρετε, ποτέ δεν μου άρεσε να μιλώ για λεφτά και αυτή τη στιγμή νιώθω άβολα που αναφέρομαι σε αυτά, όμως είναι μία αλήθεια που δεν αφορά μόνο εμένα, αφορά κάθε ασθενή και πρέπει να ειπωθεί αυτή η αλήθεια, να φτάσει εκεί που παίρνονται αποφάσεις για εμάς, όχι χωρίς εμάς, αλλά με τις αληθινές μαρτυρίες μας. Θέλουμε το κράτος δίπλα μας, θέλουμε στήριξη, θέλουμε να έχουμε το δικαίωμα να είμαστε δυνατοί, να μην νιώθουμε άρρωστοι, αδύναμοι, να μην μας φοράτε την ταμπέλα του ασθενή. Ναι, ο ΠΑΣΥΚΑΦ είναι δίπλα μας. Οι άνθρωποι του μας στηρίζουν με χαμόγελο και αληθινό νοιάξιμο, αλλά είμαστε πολλοί και θέλουμε να νιώθουμε ελεύθεροι».

«Κάθε φορά που περιμένω στην μεγάλη αίθουσα και περιμένω να ανάψει η νέα μου ταυτότητα, 34634, κοιτάζω γύρω μου τους ανθρώπους που περιμένουν και αυτοί όπως και εγώ. Του παρατηρώ και αναρωτιέμαι πως ζουν, πως τα βγάζουν πέρα. Δίπλα μου κάθονται γιαγιάδες από μακρινά χωριά της Πάφου, παππούδες που ζούνε μόνοι, νέες γυναίκες με μικρά παιδιά που πρέπει να τα τρέξουν σε φροντιστήρια, διαβάσματα, γενέθλια, χάδια. Ναι, προσπαθούν να κλέψουν χρόνο να χορτάσουν τα παιδιά τους με χάδια. Και άνδρες που δυσκολεύονται να ζήσουν τις οικογένειές τους».

«Ποτέ δεν φαντάστηκα πως ένα δωμάτια, θα μπορούσε να χωρέσει τόσους πολλούς ήρωες, τόσους πολλούς αγωνιστές ζωής. Οι άνθρωποι που παλεύουμε για τη ζωή μας, δεν ζητάμε ελεημοσύνη. Στήριξη ζητάμε να συνεχίσουμε να ζούμε με αξιοπρέπεια και ασφάλεια. Να ζούμε, αυτό ζητάμε».

Οργανωτής: ΠΑΣΥΚΑΦ

Αργυροί Χορηγοί: GCP, Roche, MSD

Χάλκινοι Χορηγοί: Pfizer, NOVARTIS, GEORGE PETROU LTD

Υποστηρικτές: UCLan Cyprus, CPO, VICHY, URIAGE, Drogopharma, Bio-Oil, LACTACYD

Συντονιστής: IMH