Το άγχος συρρίκνωσης των μεγάλων, ο φόβος των Βουλευτικών και η άτσαλη προσπάθεια συσπείρωσης

Αν και οι καβγάδες στον απόηχο του μνημόσυνου του Γεώργιου Γρίβα Διγενή αποτελούν ετήσιο πολιτικό event του τόπου και θεωρούνται αναμενόμενοι, το φετινό event φαίνεται να χαρακτηρίζεται από ένα έξτρα… άγχος για τα κόμματα, ενδεχομένως ενδεικτικό του ευρύτερου άγχους που υπάρχει ενόψει Βουλευτικών Εκλογών.

Το πατατράκ των Ευρωεκλογών έχει θέσει σε εγρήγορση τις πολιτικές δυνάμεις -άλλες περισσότερο και άλλες λιγότερο- οι οποίες διαβλέπουν, σε κάποιες περιπτώσεις, μέχρι και υπαρξιακούς κινδύνους. Οι κίνδυνοι αυτοί, βέβαια, δεν αφορούν τα δύο μεγάλα κόμματα, τα οποία ενδιαφέρονται κυρίως για τα ποσοστά τους, καθώς τυχόν συρρίκνωσή τους, θα περιορίσει και τις έδρες τους στη Βουλή, κάτι που θα μειώσει την επιρροή τους. Η έγνοια τους δεν είναι αν θα εξαφανιστούν, αλλά αν θα καταστούν πιο μικρά με λιγότερη δύναμη.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ: Το πολιτικό κενό, οι tiktokers που ποντάρουν στην αδιαφορία και τα νέα κόμματα που βγαίνουν για «ψάρεμα»

Ούτε ο ΔΗΣΥ, ούτε το ΑΚΕΛ, γνωρίζουν πώς να είναι μέτριας εμβέλειας κόμματα. Εδώ και δεκαετίες κινούνταν μεταξύ πρώτης και δεύτερης θέσης και ήταν παντοδύναμοι στο πολιτικό παιγνίδι. Με εξαίρεση το ΔΗΚΟ, που με την (φθίνουσα) ιδιότητά του ως ρυθμιστής είχε κατά καιρούς δύναμη μεγαλύτερη του μεγέθους του, το ΑΚΕΛ και ο ΔΗΣΥ είναι οι μεγάλοι πρωταγωνιστές στην πολιτική σκηνή του τόπου.

Και στα δύο μεγάλα κόμματα γνωρίζουν ότι τα 34αρια ανήκουν σε μια άλλη εποχή, με πολύ πιο γερές κομματικές βάσεις, νέους ψηφοφόρους που τους κληροδοτούσαν οι προηγούμενες γενιές και πολύ μικρότερη αμφισβήτηση του ρόλου και της χρησιμότητάς τους. Στις τελευταίες δύο εκλογικές αναμετρήσεις για τη Βουλή, ο ΔΗΣΥ μόλις που «πάτησε» το 30αρι το 2016, με το ΑΚΕΛ να μένει πέντε μονάδες πίσω, ενώ το 2021 ο ΔΗΣΥ έλαβε το 27,77% των ψήφων και το ΑΚΕΛ το 22,34%. Και δεν διαφαίνεται να υπάρχει κάποιος δρόμος που να οδηγεί ξανά στα μεγάλα ποσοστά, όταν η αμφισβήτηση του ίδιου του κομματικού συστήματος στο οποίο πρωταγωνιστούν βρίσκεται ίσως στο υψηλότερο της επίπεδο, οι νέοι σχηματισμοί καραδοκούν για να τους κλέψουν και άλλους ψηφοφόρους και βρέθηκαν και οι δύο εκτός Προεδρικού από έναν πολιτικό με προσωπική δημοφιλία, που κατήλθε έχοντας μία ιδιόμορφη υποστήριξη από πολύ μικρότερα κόμματα, αλλά πείθοντας την κοινή γνώμη για όσα δεν τους έπεισε ο ΔΗΣΥ και το ΑΚΕΛ.

Για αυτό και δεν αφήνουν ευκαιρίες συσπείρωσης, όπως το μνημόσυνο του Γρίβα, να πάνε χαμένες. Η πρόεδρος του ΔΗΣΥ, Αννίτα Δημητρίου, που πέρσι είχε καλύτερα πράγματα να κάνει από το να πάει στο μνημόσυνο του «οποιουδήποτε», και που έλεγε πως «έχουμε τόσα θέματα να διαχειριστούμε και θα συζητούμε τώρα για το 1955 και το 1821;» και καλούσε τον κόσμο να εστιάσει σε άλλα θέματα, φέτος βρισκόταν μπροστά-μπροστά στο event, να δουν όλοι ότι πήγε και ότι εστιάζει σε θέματα που ενδιαφέρουν μερίδα της Συναγερμικής βάσης, όπως ο Αγώνας της ΕΟΚΑ.

Το δε ΑΚΕΛ, πιστό στην απουσία φαντασίας του, επανέφερε το κλασικό «σιγουράκι» δεκαετιών της απέχθειας προς τον Γριβα, έχοντας πλήρη αντίληψη της συναισθηματικής αντίδρασης που προκαλεί ακόμη στον κόσμο του και της ετήσιας ευκαιρίας για πόλωση. Δεν έχει σημασία που η στάση του προκαλεί πολλούς που θεωρούν πως το κόμμα δεν επιδεικνύει τον απαιτούμενο σεβασμό στον Αγώνα, φτάνει να θυμώνουν αρκετά οι ψηφοφόροι από τον πυρήνα του και να τους κρατά «ζεστούς» και σε εγρήγορση.

Δεν είναι ξεκάθαρο, βέβαια, αν τα δύο μεγάλα κόμματα ρίχνουν το πρόωρο βάρος συσπείρωσης στην σωστή μερίδα των ψηφοφόρων τους, καθώς το πιο σκληροπυρηνικό κομμάτι της βάσης, εύκολα ή έστω μετά από λίγο καλόπιασμα, πάντα τους ψηφίζει. Πολύ περισσότερες από τις απώλειές τους προέρχονται από το μέρος της βάσης εκτός αυτού του σκληρού πυρήνα. Που είναι ψηφοφόροι τους αλλά είναι και λίγο πιο μακριά, στη περιφέρεια. Που αμφισβητούν περισσότερο. Που σικκιρτούν περισσότερο. Που δυσκολεύονται περισσότερο να συγχωρέσουν λάθη και να ξεπεράσουν απογοητεύσεις. Είναι αμφίβολο αν τα μεγάλα κόμματα ξέρουν πού να συναντήσουν αυτούς τους ψηφοφόρους και πώς να τους προσεγγίσουν με περισσότερα επιχειρήματα και λιγότερη επίκληση στον κομματικό πατριωτισμό. Αλλά αν θέλουν να περιορίσουν τις απώλειές τους, καλό είναι να βρουν τον τρόπο μεταξύ του σήμερα και του Μάη του 2026. Άλλωστε μεσολαβεί μόλις ένα μνημόσυνο του Γρίβα μέχρι τότε και περιορίζονται οι επιλογές τους…