Η επισκίαση της πολιτικής επικαιρότητας από το Κυπριακό και η εικόνα απραξίας των κομμάτων

Η κινητικότητα στο Κυπριακό το τελευταίο διάστημα φαίνεται να επισκίασε οποιουδήποτε άλλου είδους πολιτικές εξελίξεις, ακόμα και αν υπάρχει κινητικότητα στο παρασκήνιο. Τα κόμματα αναγνωρίζουν ότι όταν η Κυβέρνηση καλείται να διαχειριστεί μια σημαντική κατάσταση εθνικής σημασίας, όπως είναι η κοινή συνάντηση της Νέας Υόρκης, δεν είναι η κατάλληλη περίοδος να ασκούν αντιπολίτευση σε υψηλούς τόνους ή να ανοίγουν νέα μέτωπα, αν και πλέον, τώρα που πέρασαν μερικές ημέρες από την τριμερή, αναμένεται επιστροφή στην πιο συνηθισμένη πολιτική δραστηριότητα.

Παρόλο που δεν έχουν σιωπήσει και καταγράφηκαν, για παράδειγμα, αντιδράσεις στο ζήτημα των μέτρων για την ακρίβεια τις προηγούμενες ημέρες, φρόντιζαν να μην συντηρούν τα ζητήματα διαφωνίας πολύ ψηλά, ώστε να αποφευχθούν αρνητικοί συνειρμοί που παραπέμπουν σε απουσία στήριξης σε ένα κρίσιμο χρονικό σημείο. Αντιθέτως, και εντός αλλά και εκτός του Εθνικού Συμβουλίου, εξέφρασαν την στήριξή τους στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, ακόμη και αν έχουν χαμηλές προσδοκίες για την έκβαση της τριμερούς. Με εξαίρεση το ΕΛΑΜ, που κατέθεσε ξεκάθαρα τη διαφωνία του με τη διαδικασία, όλοι οι υπόλοιποι επέλεξαν να τηρήσουν αυτή την πιο μετριοπαθή στάση, με το Προεδρικό, μάλιστα, να δηλώνει ότι ο Νίκος Χριστοδουλίδης αισθάνεται ενισχυμένος. Ακόμη και πολιτικές δυνάμεις που δεν φαίνεται να ικανοποιήθηκαν ιδιαίτερα από τα αποτελέσματα της τριμερούς, φρόντισαν να παρουσιαστούν συγκρατημένες, όπως γινόταν και πριν την πραγματοποίησή της.

Ο περιορισμός των επιθέσεων στην Κυβέρνηση ήταν αναμενόμενος, καθώς εμπίπτει στην ενδεικνυόμενη συμπεριφορά που αναπτύχθηκε στην πολιτική κουλτούρα της Κύπρου, όταν βρισκόμαστε ενώπιον μίας κατάστασης που απαιτεί ενότητα και ιδιαίτερα αναφορικά με το Κυπριακό. Ταυτόχρονα, όμως, η ξαφνική ενασχόληση με το Κυπριακό μετά από τόσα χρόνια, φαίνεται να προσέφερε στα κόμματα και μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία να παραμεριστούν (και κατά προτίμηση να ξεχαστούν) τα δικά τους.

Το συλλογικό χαστούκι των Ευρωεκλογών υποτίθεται ότι δρομολόγησε αλλαγές, τις οποίες όχι απλώς δεν είδαμε στην πράξη αλλά πλέον δεν βρίσκονται καν στη δημόσια συζήτηση. Παρόλο που σε ένα αριθμό κομμάτων έπρεπε, σε αυτή τη φάση, να βρίσκεται σε εξέλιξη προσυνεδριακός διάλογος, δεν ακούγεται τίποτα για το τι ενέχει αυτός και γενικότερα υπάρχει μια αίσθηση πως το πολιτικό σύστημα δεν προχωρά στις αλλαγές που προσδιόρισε ως απαραίτητες κατά τη διαδικασία αξιολόγησης και αυτοκριτικής ή τουλάχιστον ότι δεν προχωρά με την αναμενόμενη ταχύτητα.

Υπενθυμίζεται ότι στις Ευρωεκλογές του Ιουνίου όλα τα κόμματα, εκτός από το ΕΛΑΜ, κατέγραψαν απώλειες. Και μπορεί αυτή η απαρέσκεια των πολιτών για το κομματικό σύστημα να εκφράστηκε μέσω της ψήφου στον Φειδία Παναγιώτου αλλά αναγνωρίστηκε από σχεδόν όλους πως το πρόβλημα δεν ήταν ο ίδιος ο ευρωβουλευτής, ο οποίος έλαβε πρωταγωνιστική θέση στην πολιτική ζωή από το πουθενά, αλλά η αντίδραση που υπάρχει ανάμεσα στον κόσμο για τον τρόπο που λειτουργούν τα κόμματα και η αδυναμία τους να φτάσουν στον κόσμο τα μηνύματά τους και να αναγνωριστούν οι θέσεις και οι προσπάθειές τους.

Ο Φειδίας Παναγιώτου εισέπραξε κυρίως ψήφο διαμαρτυρίας, και αυτό που θα πρέπει να αντιμετωπιστεί είναι οι λόγοι για τους οποίους τόσες χιλιάδες ψηφοφόροι αισθάνθηκαν την ανάγκη να διαμαρτυρηθούν. Και αυτό σημαίνει πως, ακόμη και τώρα, που ο ανεξάρτητος ευρωβουλευτής δέχεται πλέον βρίσκεται στο μάτι του κυκλώνα για τις επιλογές του και είναι σε εξέλιξη μια διαδικασία απομυθοποίησής του, μετακινούμενος από την κατάσταση του «θαύματος» στην σκληρή πραγματικότητα, το ζήτημα που ανέδειξε η πολιτική του πορεία εξακολουθεί να υφίσταται για τα κόμματα.

Οι διπλές εκλογές πραγματοποιήθηκαν πριν από τέσσερις μήνες και πέραν του αρχικού σοκ και της μεγάλης συζήτησης σε πρώτο χρόνο, δεν φαίνεται να έχουν γίνει και τόσα πολλά. Οι πολιτικές δυνάμεις γνωρίζουν ότι το μεγαλύτερο και το πιο σημαντικό τους τεστ είναι οι Βουλευτικές Εκλογές, οι οποίες θα γίνουν σε περίπου 20 μήνες και είτε πάει, είτε εκτίθεται ανεπανόρθωτα ο Φειδίας σε podcasts είτε όχι, αν δεν πείσουν τους πολίτες στον χρόνο που μεσολαβεί ότι δεν είναι καρεκλοκένταυροι με σφραγισμένα αυτιά, θα συναντήσουν τα ίδια προβλήματα και στο επόμενο ραντεβού στην κάλπη, επειδή και πάλι κάπου αλλού θα διοχετευθεί αυτή η δυσαρέσκεια.

Ακόμη και αν εξακολουθεί να υπάρχει η αρχική ανησυχία, το γεγονός πως στα αυτιά των πολιτών δεν φτάνουν πλέον μηνύματα ότι εισακούστηκαν και ερμηνεύθηκε σωστά η αντίδρασή τους και ότι προχωρούν τα κόμματα με τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις, μάλλον δεν είναι ιδιαίτερα βοηθητικό. Ιδιαίτερα, δε, όταν φτάνουν άλλου είδους μηνύματα, για νέους πολιτικούς σχηματισμούς και νέες πιθανές επιλογές που θα έχουν ενώπιον τους στην κάλπη.