Στις 2 Σεπτεμβρίου ολοκληρώνεται η δίκη του Κενάν Αγιάζ στη Γερμανία

Ο Kenan Ayaz μπόρεσε να συνεχίσει την αγόρευσή του στη διαδικασία του ενώπιον του Ανώτατου Περιφερειακού Δικαστηρίου του Αμβούργου. Ανέλυσε την αντίσταση των Κούρδων τα τελευταία 100 χρόνια και αναρωτήθηκε για την ευθύνη της Ευρώπης στο κουρδικό ζήτημα.

Η αίθουσα του δικαστηρίου ήταν και πάλι καλά γεμάτη με περίπου 20 άτομα. Υποστηρικτές είχαν ταξιδέψει ακόμη και από την Κοπεγχάγη και το Βερολίνο για να ακούσουν την αγόρευση του Kenan Ayazστη δίκη. Σε αυτήν, ο 49χρονος μίλησε για την αντίσταση των Κούρδων στην αναγκαστική αφομοίωση και τον εκτοπισμό τους στις δεκαετίες του 1920 και του 30. Περιέγραψε τον σκληρό πόλεμο εναντίον του πληθυσμού του Ντερσίμ: «Τα έτη 1937 έως 1938, μια από τις μεγαλύτερες και πιο σκληρές σφαγές στην ιστορία της ανθρωπότητας έλαβε χώρα στο Ντερσίμ με τις γενοκτονικές επιθέσεις του τουρκικού κράτους. Δεκάδες χιλιάδες Κούρδοι μέσα και γύρω από το Ντερσίμ σφαγιάστηκαν με όπλα, ξιφολόγχες και χημικά αέρια».

«Το όνομα γι’ αυτό είναι γενοκτονία»

Ο Ayaz απέδειξε ότι το πογκρόμ στο Dersim δεν ήταν σε καμία περίπτωση η καταστολή μιας εξέγερσης, όπως ισχυρίζεται η τουρκική ιστοριογραφία, αλλά μια από καιρό σχεδιασμένη σφαγή. Ξανά και ξανά, το τουρκικό κράτος έχει χρησιμοποιήσει την καταστολή υποτιθέμενων εξεγέρσεων για να νομιμοποιήσει τα πογκρόμ, τα οποία σχεδόν πάντα ήταν πράξεις αντίστασης ενάντια σε επιθέσεις εξόντωσης.

«Αν η γενοκτονία νοείται ως η σκόπιμη και συστηματική καταστροφή μιας φυλετικής, θρησκευτικής, πολιτικής ή εθνοτικής ομάδας, τότε αυτός είναι ο ορισμός της γενοκτονίας», λέει ο Ayaz. «Εφαρμόζονται όλα τα χαρακτηριστικά της αποικιοκρατίας, αλλά υπάρχει μια πρακτική που υπερβαίνει την αποικιοκρατία και έχει ως στόχο την εξάλειψη της κουρδικής ύπαρξης. Παρεμπιπτόντως, τα χαρακτηριστικά αυτής της πρακτικής ορίζονται σε όλους τους παγκόσμιους νόμους. Η ονομασία της είναι γενοκτονία», συνέχισε.

Το ΝΑΤΟ, στο οποίο η Τουρκία έγινε δεκτή το 1952, υποστήριξε αυτή τη γενοκτονική πολιτική, καθώς και τη δημιουργία μονάδων αντάρτικου που τρομοκρατούσαν συστηματικά τους Κούρδους. Ο Ayaz περιέγραψε το πογκρόμ στην κοιλάδα Zîlan, την καταστολή της εξέγερσης του Αραράτ και την κατοχή της Κύπρου. «Μεταξύ 1960 και 1970, το τουρκικό κράτος ίδρυσε παραστρατιωτικές οργανώσεις όπως η JITEM, τις οργάνωσε εναντίον των Ελληνοκυπρίων και πραγματοποίησε μυστικές ενέργειες και σφαγές. Μετέτρεψαν το νησί σε λουτρό αίματος», συνέχισε ο Ayaz. Οι ευρωπαϊκές ηγεμονικές δυνάμεις, ιδιαίτερα η Μεγάλη Βρετανία, υποστήριξαν αυτή την κατοχική πολιτική, η οποία τον Σεπτέμβριο θα έχει διαρκέσει 50 χρόνια.

Στη συνέχεια, ο Kenan Ayaz συνέχισε να συζητά την κατάσταση στην Τουρκία και τον κόσμο τη δεκαετία του 1970 και την εμφάνιση του PKK. «Η παγκόσμια κρίση του καπιταλιστικού συστήματος αντικατοπτρίστηκε στην Τουρκία ως κρίση του λευκοτουρκικού φασισμού. Η κρίση της καπιταλιστικής νεωτερικότητας σήμαινε την κρίση του τουρκικού εθνικού κράτους». Σε αυτό το πλαίσιο, παρατηρείται ένας αυξανόμενος ανορθολογισμός των κυβερνώντων της Τουρκίας, ιδίως όσον αφορά την κουρδική ταυτότητα, είπε.

Το πραξικόπημα της 12ης Σεπτεμβρίου

«Η Τουρκία διέθετε τις πιο ισχυρές επιχειρησιακές μονάδες του ΝΑΤΟ, οι οποίες ανήκαν στην οργάνωση παραμονής Gladio. Έλεγχε όλες τις πολιτικές οργανώσεις. Οποιαδήποτε μορφή περιορισμένης απόκλισης από τον έλεγχο είτε καταστέλλονταν από πολιτικές φασιστικές μονάδες είτε, αν αυτά τα μέτρα δεν ήταν επαρκή, κινητοποιούνταν ολόκληρος ο στρατός», περιέγραψε ο Αγιάζ αυτή τη φάση. Ο ρατσιστικός εθνικισμός επεδίωκε την ενίσχυση του εθνικού κράτους.

Το στρατιωτικό πραξικόπημα της 12ης Σεπτεμβρίου 1980 αποκάλυψε το μιλιταριστικό πρόσωπο του κράτους στο σύνολό του. Δεν υπήρχε μορφή καταπίεσης, βίας, βασανιστηρίων και σφαγής που να μην πραγματοποιήθηκε από την Τουρκία, επίσης με την έγκριση του ΝΑΤΟ. Η ίδρυση του Εργατικού Κόμματος του Κουρδιστάν (PKK) ήταν άμεση συνέπεια της απόρριψης αυτής της κατάστασης. Παρόλο που οι Κούρδοι είχαν αγωνιστεί για την αναγνώριση της ύπαρξής τους και όχι για την ελευθερία τους, πάντα χαρακτηρίζονταν ως «τρομοκράτες». Σύμφωνα με τον Ayaz, η νόμιμη αυτοάμυνα είναι το αντανακλαστικό της υπεράσπισης της ζωής και της ύπαρξης, η οποία είναι εγγενής στη φύση και σε όλα τα έμβια και μη έμβια όντα, και αποτελεί νόμιμο και ιερό δικαίωμα.

PKK νόμιμη αυτοάμυνα

«Το PKK ιδρύθηκε επίσημα στις 27 Νοεμβρίου 1978. Ένα μήνα μετά την ανακήρυξη του PKK, στις 24 Δεκεμβρίου 1978, άρχισε μια συστηματική σφαγή στο Maraş από το κράτος και τις αστικές φασιστικές πολιτοφυλακές. Αρχικά, τα σπίτια των Αλεβιτών σημαδεύτηκαν με ένα Χ μέρες πριν οι φασιστικές πολιτοφυλακές πραγματοποιήσουν σκληρές επιθέσεις εναντίον ανυπεράσπιστων ανθρώπων. Αμέτρητοι άνθρωποι σφαγιάστηκαν και εκδιώχθηκαν βίαια από τα σπίτια τους», περιέγραψε ο Ayaz το πογκρόμ στο Maraş.

Το στρατιωτικό πραξικόπημα λιγότερο από δύο χρόνια αργότερα ήταν η πιο ολοκληρωμένη επέμβαση της χούντας στην ιστορία του τουρκικού εθνικού κράτους, δήλωσε ο Ayaz. Η χώρα βρισκόταν σε βαθιά οικονομική κρίση. Ο Bülent Ecevit, ως πρωθυπουργός μιας κυβέρνησης συνασπισμού, χρειαζόταν τη στήριξη των παγκόσμιων δυνάμεων και δάνεια από το ΔΝΤ για να ξεπεράσει την οικονομική κρίση.

«Το στρατιωτικό πραξικόπημα της 12ης Σεπτεμβρίου δρομολόγησε την οικοδόμηση της Δεύτερης Δημοκρατίας, η οποία βασιζόταν στον «τουρκοϊσλαμικό πράσινο τουρκικό εθνικισμό» αντί του «κοσμικού λευκού τουρκικού εθνικισμού» της Πρώτης Δημοκρατίας, λόγω της αυξανόμενης αντίστασης του πληθυσμού στο εσωτερικό και της αλλαγής της κατάστασης στη Μέση Ανατολή (ισλαμική επανάσταση στο Ιράν, σοβιετική εισβολή στο Αφγανιστάν). Οι δημοκρατικοί και σοσιαλιστές Τούρκοι αντιπολιτευόμενοι καθώς και τα μέλη του κουρδικού εθνικού κινήματος έγιναν οι κύριοι στόχοι αυτής της κατασκευής», δήλωσε ο Ayaz. Επισήμανε ότι οι ΗΠΑ, οι οποίες είχαν αναλάβει την ηγεσία του συστήματος από τη Μεγάλη Βρετανία μετά το 1945, είχαν αναπτύξει από τη δεκαετία του 1970 το σχέδιο της «Πράσινης Ζώνης», δηλαδή την υποστήριξη των φονταμενταλιστών ισλαμιστών, προκειμένου να αποδυναμώσουν τα σοσιαλιστικά κινήματα που υποστηρίζονταν από τη Σοβιετική Ένωση.

Πολιτική της «Πράσινης Ζώνης»

Το ισλαμιστικό κίνημα αναπτύχθηκε ως παραλλαγή του καπιταλιστικού εθνικισμού. Ο κύριος στόχος του είναι να αποτρέψει τον εκδημοκρατισμό και την κοινωνικοποίηση των κοινωνιών στις οποίες η ισλαμική κουλτούρα είναι ευρέως διαδεδομένη και να ενσωματώσει την ισλαμική κουλτούρα στον καπιταλισμό. Ο ισλαμισμός είναι ένα από τα μέσα που χρησιμοποιούν όλες οι ηγεμονικές δυνάμεις για το σκοπό αυτό.

Στη συνέχεια, ο Ayaz συνέχισε να εξηγεί ότι το τουρκικό εθνικό κράτος καθοδηγείται από μια πολιτική άρνησης και εξόντωσης που στέκεται εμπόδιο σε μια πολιτική λύση του κουρδικού ζητήματος. Για τους Κούρδους, η μακροχρόνια και βάναυση καταπίεση είχε κατά καιρούς οδηγήσει σε αυτοαποκήρυξη και αποξένωση από την ίδια τους την ταυτότητα, τόνισε. Όμως με την αντίσταση που ξεκίνησε το κουρδικό κίνημα στις 15 Αυγούστου 1984, είχε αρχίσει μια αναγέννηση της κουρδικής ταυτότητας. Ωστόσο, οι μεγάλες δυνάμεις είχαν επιτρέψει την ανάπτυξη του τουρκικού τμήματος του μυστικού στρατού Gladio του ΝΑΤΟ κατά τη διάρκεια του πολέμου, αφήνοντας τους Κούρδους μόνους και απομονωμένους στον αγώνα τους για ύπαρξη και ελευθερία. Χωρίς την υποστήριξη των ηγεμονικών δυνάμεων της καπιταλιστικής νεωτερικότητας (συμπεριλαμβανομένης της Σοβιετικής Ρωσίας), η γενοκτονία του κοινωνικού πολιτισμού της Ανατολίας και της Μεσοποταμίας δεν θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί.

Το πράσινο φως του ΝΑΤΟ για το φασισμό

Ο Αγιάζ αναφέρθηκε στις δυνατότητες που υπήρχαν τις επόμενες δεκαετίες για την επίλυση του κουρδικού ζητήματος. Ο Τούρκος πρόεδρος Τουργκούτ Οζάλ ήταν πεπεισμένος ότι μια λύση ήταν δυνατή, αλλά δολοφονήθηκε από δυνάμεις που ήθελαν να αποτρέψουν ακριβώς αυτή τη λύση. Με το «πράσινο φως» από το ΝΑΤΟ, ήρθε τότε στην εξουσία η φασιστική κυβέρνηση με επικεφαλής την Τανσού Τσιλέρ, στην οποία παραστρατιωτικές συμμορίες όπως η Χιζμπουλάχ και η JITEM ανέλαβαν την εξουσία του κράτους.

«Πιστεύω ότι η ευκαιρία για ειρήνη και πολιτική λύση που ήλπιζε το κουρδικό κίνημα μέσω του διαλόγου δεν μπόρεσε να πραγματοποιηθεί, επειδή η Gladio και οι εσωτερικές και εξωτερικές δυνάμεις που βρίσκονταν πίσω από αυτήν δεν ήθελαν λύση», δήλωσε ο Ayaz. Συνέχισε περιγράφοντας τις προσπάθειες του ιδρυτή του PKK Αμπντουλάχ Οτσαλάν και του κουρδικού κινήματος για την εξεύρεση λύσης στο ζήτημα του Κουρδιστάν.

Συνωμοσία αντί για λύση

Σύμφωνα με τον Ayaz, επιδιώχθηκε διάλογος με τον πρωθυπουργό Necmettin Erbakan και τον στρατό τα έτη 1997-1998. Η αναζήτηση διαλόγου ήταν αποτέλεσμα μιας αφόρητης κατάστασης. Την 1η Σεπτεμβρίου, Παγκόσμια Ημέρα Ειρήνης, ο Αμπντουλάχ Οτσαλάν κήρυξε κατάπαυση του πυρός προκειμένου να δοθεί μια ευκαιρία στην πολιτική λύση του κουρδικού ζητήματος και στον εκδημοκρατισμό. Αντί να την τιμήσει, όμως, ξεκίνησε μια διεθνής συνωμοσία στην οποία συμμετείχαν 23 χώρες, με συντονιστή το Ηνωμένο Βασίλειο και τις ΗΠΑ, για την εκκαθάριση αυτών των προσπαθειών. Η Συρία απειλήθηκε με πόλεμο, η κυβέρνηση του Χαφέζ αλ Άσαντ υπέκυψε στις πιέσεις και ζητήθηκε από τον κ. Οτσαλάν να εγκαταλείψει τη Συρία το συντομότερο δυνατό.

«Ο κ. Οτσαλάν έφυγε από τη Συρία για να αποφύγει την πρόκληση ενός μεγάλου πολέμου στη Μέση Ανατολή», συνέχισε ο Ayaz. «Η πρόθεσή του ήταν να λύσει το κουρδικό ζήτημα σε μια δημοκρατική πλατφόρμα. […]. Αν ο κ. Οτσαλάν είχε υποστηριχθεί όταν ήρθε στην Ευρώπη, το κουρδικό ζήτημα θα είχε λυθεί».

Ο Ayaz είπε ότι η Ευρώπη είχε αρνηθεί να επιλύσει το κουρδικό ζήτημα και να σταματήσει τον πόλεμο. Μια λύση στη σύγκρουση δεν θα ήταν σύμφωνη με τη στρατηγική της Δύσης – συμπεριλαμβανομένων των ΗΠΑ. Η Δύση είχε αναγνωρίσει ότι το άλυτο κουρδικό ζήτημα θα την ωφελούσε περισσότερο μακροπρόθεσμα.

Ο Ayaz εξήγησε: «Η ευρωπαϊκή κουρδική πολιτική των τελευταίων διακοσίων ετών έχει ουσιαστικά διατηρηθεί. Ο πυρήνας αυτής της πολιτικής είναι η χρήση των Κούρδων ως απειλή για την υποταγή των Τούρκων, του Ιράν και των Αράβων. Ο κ. Öcalan ήθελε να λύσει το πρόβλημα ειρηνικά ταξιδεύοντας στην Ευρώπη. Η Ευρώπη, από την άλλη πλευρά, ήθελε να κρατήσει το πρόβλημα ως ατού που θα μπορούσε να παίξει ξανά και ξανά. Δεν ήταν καθόλου προς το συμφέρον της να εγκαταλείψει αυτό το όπλο. Δεν ήθελε να το εγκαταλείψει γιατί το θεωρούσε ως το πιο βρώμικο κατάλοιπο της παραδοσιακής αποικιοκρατικής πολιτικής. Γι’ αυτούς, η στρατηγική λύση του κουρδικού ζητήματος ήταν ένα ζήτημα του οποίου η ώρα δεν είχε έρθει ακόμη. Η στάση να κρατήσουν το κουρδικό ατού στο μανίκι τους μέχρι να τακτοποιήσουν πλήρως τους λογαριασμούς τους με το Ιράν, το Ιράκ και την Τουρκία ήταν σαφώς αναγνωρίσιμη. Η στάση αυτή είναι παρόμοια με εκείνη ορισμένων στην Τουρκία που βλέπουν τα συμφέροντά τους στη συνέχιση του προβλήματος χωρίς λύση. Για τους Κούρδους, αυτή είναι μια πολιτική του «ούτε πεθαίνω ούτε ζω». Πρόκειται για μια βάναυση προσέγγιση να αγκαλιάσει τους Κούρδους για να μην πεθάνουν και να τους κρατήσει στο χείλος του γκρεμού για να μην ζήσουν. Αν τους είχαν βοηθήσει λίγο, οι συνθήκες θα ήταν πολύ ευνοϊκές. Η Ευρώπη είχε αφήσει πίσω της τον Πρώτο και τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και βρισκόταν στο δρόμο προς τη λύση. Οι μεγαλύτεροι αιματηροί πόλεμοι στην ιστορία της ανθρωπότητας είχαν ξεπεραστεί και επιλυθεί. Αν η Ευρώπη είχε επιμείνει να βρει λύση στο κουρδικό ζήτημα, όπως είχε βρει λύση και σε άλλα προβλήματα, η σημερινή κατάσταση δεν θα υπήρχε. Θα υπήρχε ειρήνη στη Μέση Ανατολή. Δεν θα υπήρχε τόση μετανάστευση προς την Ευρώπη. Ο φασισμός δεν θα μπορούσε να επωφεληθεί από αυτό και δεν θα είχε γίνει εναλλακτική λύση στη σημερινή Ευρώπη. Στις 15 Φεβρουαρίου 1999, το σχέδιο τέθηκε σε εφαρμογή, όταν ο κ. Οτσαλάν απήχθη και μεταφέρθηκε στην Τουρκία κατά παράβαση του διεθνούς δικαίου.

Ο Ayaz περιέγραψε τη μεγάλη οργή που ένιωσαν οι Κούρδοι όταν έμαθαν για την απαγωγή του κ. Öcalan. «Η μεγάλη οργή κατά του σχεδίου μετατράπηκε σε κοινωνική δύναμη και εμπόδισε το διεθνές σχέδιο να επιτύχει το στόχο του», δήλωσε ο Ayaz. Περιέγραψε τις οργισμένες διαδηλώσεις και τις αυτοπυρπολήσεις.

«Σε αυτή τη διαδικασία, ο κ. Öcalan ήταν ο μόνος που ενήργησε με κοινή λογική. Στην πρώτη του συνάντηση με τους δικηγόρους του, εξήγησε ότι τηρούσε την κατάπαυση του πυρός που είχε κηρύξει την 1η Σεπτεμβρίου, την Παγκόσμια Ημέρα Ειρήνης, και ότι ο τρόπος με τον οποίο τον παρέδωσαν και οι στόχοι όσων έπαιξαν ρόλο σε αυτό αποσκοπούσαν στο να εμβαθύνουν τα θεμέλια μιας σύγκρουσης, ώστε στη συνέχεια να αντιμετωπιστούν οι προτεινόμενες λύσεις του Οτσαλάν», δήλωσε ο Ayaz.

Αλλαγή παραδείγματος

«Πραγματοποίησε μια σημαντική θεωρητική μεταστροφή. Ανέπτυξε όλα τα φιλοσοφικά και πολιτικά επιχειρήματα υπέρ της ειρήνης και των όρων του προβλήματος μέσω μιας πολιτικής λύσης. Τόνισε τη μοναδικότητα της δημοκρατικής πολιτικής λύσης. Αυτό που ακολούθησε ήταν μια από τις μεγαλύτερες πνευματικές επαναστάσεις. Απελευθέρωσε τα ελευθεριακά κινήματα από το παράδειγμα της εξουσίας και του έθνους-κράτους και τα οδήγησε στο παράδειγμα της δημοκρατικής κοινότητας, της απελευθέρωσης των γυναικών, της οικολογικής και δημοκρατικής κοινωνίας».

Ο Ayaz περιέγραψε πώς τόσο το κουρδικό όσο και το τουρκικό κοινό κέρδισαν ελπίδα και οι αντάρτες σταμάτησαν τον ένοπλο αγώνα τους και αποσύρθηκαν από την Τουρκία.

Ο Οτσαλάν καλεί τον λαό να καταθέσει τα όπλα, η ΕΕ χαρακτηρίζει το PKK τρομοκρατική οργάνωση

«Την ώρα που οι αντάρτες είχαν αποσυρθεί από τα σύνορα, η σύγκρουση είχε σε μεγάλο βαθμό τελειώσει και δεν υπήρχε πλέον στρατιωτική δραστηριότητα, η ΕΕ έβαλε το PKK στη λίστα των τρομοκρατών. Είναι χαρακτηριστικό ότι το PKK δεν μπήκε στη λίστα της τρομοκρατίας όταν εξακολουθούσε να διεξάγει ένοπλο αγώνα, αλλά μόνο όταν είχε εγκαταλείψει τον ένοπλο αγώνα», σχολίασε ο Ayaz για την ψευδολογία της Δύσης.

Η παύση του ένοπλου αγώνα, η αποχώρηση του PKK από τα σύνορα, η κατάπαυση του πυρός και η στάση νόμιμης αυτοάμυνας δεν αποτελούσαν μια τακτική αλλά μια στρατηγική αλλαγή. Ωστόσο, οι κύκλοι που είχαν επωφεληθεί από τον πόλεμο, καθώς και η οικονομία του κέρδους και της διαφθοράς, θα είχαν χάσει τη λειτουργία τους αν ο πόλεμος είχε λήξει.

Η «λίστα τρόμου» δεν οδήγησε ούτε στη διάλυση του ΡΚΚ ούτε στον εκδημοκρατισμό της Τουρκίας

Στο σημείο αυτό, ο Ayaz επέκρινε την αδράνεια της ΕΕ. Είχε θυσιάσει τους Κούρδους για τα δικά της συμφέροντα. «Η Euroa έστειλε το μήνυμα στην Τουρκία ότι το κουρδικό ζήτημα μπορεί να λυθεί με αίμα, βία και καταπίεση. Πριν από 22 χρόνια, η ΕΕ έβαλε το ΡΚΚ στη «λίστα τρομοκρατίας». Η ‘τρομοκρατική λίστα’ δεν οδήγησε ούτε στη διάλυση του PKK ούτε στον εκδημοκρατισμό της Τουρκίας. […] Αναγάγοντας το πρόβλημα αιώνων στο PKK και το PKK στην τρομοκρατία, προκαλεί τις σημερινές ζημιές και τραγωδίες. Η συμπερίληψη του ΡΚΚ στον κατάλογο, ο οποίος επικαιροποιήθηκε στις 2 Μαΐου 2002 κατόπιν αιτήματος του Ηνωμένου Βασιλείου, νομιμοποιεί και συγχωρεί τις γενοκτονίες και τις κατοχικές επιθέσεις του τουρκικού κράτους. Ο όρος τρομοκρατία, ο οποίος χρησιμοποιήθηκε κατά τη διάρκεια της γενοκτονίας των Κούρδων, είναι ένας όρος που καλύπτει και νομιμοποιεί τη γενοκτονία των Κούρδων.

Ο «κατάλογος τρομοκρατίας» της ΕΕ ευθύνεται κυρίως για το γεγονός ότι η Τουρκική Δημοκρατία διεξάγει έναν γενοκτονικό πόλεμο εδώ και 40 χρόνια, δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι έχουν χάσει τη ζωή τους και εκατομμύρια έχουν αναγκαστεί να μεταναστεύσουν. Αν η ΕΕ δεν είχε κηρύξει το PKK τρομοκρατική οργάνωση και δεν είχε αρνηθεί στους Κούρδους τη νομιμοποίησή τους, το κουρδικό ζήτημα θα είχε επιλυθεί εδώ και πολύ καιρό. Το τουρκικό κράτος καταχράστηκε τον αποκλεισμό του PKK ως τρομοκρατικής οργάνωσης από τις ΗΠΑ και την Ευρώπη. […]

Η ΕΕ θα έπρεπε να είχε πει στην Τουρκία: «Η Τουρκία δεν έχει καμία σχέση με το ΡΚΚ: Γιατί δεν έρχεστε σε συμφωνία και δεν κάνετε ειρήνη με τους Κούρδους αντί να ξοδεύετε δισεκατομμύρια δολάρια σε αυτόν τον πόλεμο που κοστίζει ζωές, δηλητηριάζει το δημοκρατικό περιβάλλον και θεσμοθετεί τον φασισμό, προκαλώντας την κατάρρευση του νόμου και της δικαιοσύνης, τη μετανάστευση εκατομμυρίων ανθρώπων και τόσες καταστροφές και θανάτους. […] Το κουρδικό ζήτημα είναι ένα πρόβλημα που δημιουργήθηκε από το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα. Επομένως, είναι ένα πρόβλημα που συνδέεται με το παγκόσμιο σύστημα και τον καπιταλισμό. Επομένως, είναι ένα πρόβλημα που αφορά όλους και όλοι είναι υπεύθυνοι για το γεγονός ότι παραμένει άλυτο. Χωρίς αλλαγή παραδείγματος σε αυτό το ζήτημα, θα είναι επομένως δύσκολο να λυθεί αυτό το πρόβλημα», ολοκλήρωσε ο Ayaz την ημέρα της δίκης και ανακοίνωσε ότι στις περαιτέρω παρατηρήσεις του θα συνοψίσει τις γενοκτονικές επιθέσεις του λεγόμενου Ισλαμικού Κράτους (ΙΚ) και τη διαδικασία επίλυσης από το 2013 έως το 2015.

Επόμενη ακρόαση στις 2 Σεπτεμβρίου

Ο Κενάν Αγιάζ θα συνεχίσει την τελική του αγόρευση στις 2 Σεπτεμβρίου 2024 στις 9:30 π.μ. Η δίκη θα διεξαχθεί στον πρώτο όροφο του Ανώτατου Περιφερειακού Δικαστηρίου του Αμβούργου στην Sievekingplatz 3, είτε στην αίθουσα 237 είτε στην 288. Το kenanwatch.org παρέχει πληροφορίες στα ελληνικά, αγγλικά και γερμανικά για τη δίκη και τις διαμαρτυρίες στην Κύπρο και τη Γερμανία.