Η αλήθεια και η διαφάνεια είναι πάντοτε υπέρ της Δικαιοσύνης-Η κριτική δεν συνιστά λαϊκό Δικαστήριο

Σε άλλη μία πολύκροτη υπόθεση επιχειρήθηκε να χρησιμοποιηθεί η άσκηση της Ελευθεροτυπίας ως υπερασπιστική γραμμή του κατηγορούμενου. Ο τέως Επίτροπος, Γιάννης Γιαννάκη, ο οποίος βρίσκεται στο εδώλιο για αδικήματα πλαστογραφίας, που είχαν απασχολήσει έντονα την κοινή γνώμη κατά τον δεδομένο χρόνο, επιχείρησε, ουσιαστικά, να χρησιμοποιήσει ως επιχείρημα την έκταση που είχε λάβει το ζήτημα όταν αποκαλύφθηκε η υπόθεση, με το Δικαστήριο να απορρίπτει το αίτημά του για αναστολή της δίκης.

Υπενθυμίζεται ότι ο σάλος που είχε προκληθεί ήταν γιατί ένα δημόσια εκτεθειμένο πρόσωπο, διορισμένο πολιτικά από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας σε συγκεκριμένο αξίωμα, με αρκετά υψηλό μισθό, ως απόσπαση από τον Οργανισμό Νεολαίας όπου εργαζόταν, είχε παρουσιάσει πιστοποιητικά ακαδημαϊκών προσόντων που παρέπεμπαν σε παραποίηση στοιχείων και δεν έβγαζαν νόημα, καθώς υπήρχε αναντιστοιχία. Ήταν προφανές ότι η κοινή γνώμη θα αντιδρούσε, όπως ήταν προφανές ότι ο κ. Γιαννάκη θα βρισκόταν στο επίκεντρο της ειδησεογραφίας, δεδομένης της θέσης που κατείχε.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ: «Όχι» Δικαστηρίου στο αίτημα Γιαννάκη για αναστολή της δίκης του με παραπομπή στην υπόθεση Ρίκκου

Ο έλεγχος και η κριτική της εξουσίας αποτελεί μία από τις αποστολές των ΜΜΕ σε μία Δημοκρατία και η Ελευθερία του Τύπου επιβάλλει την απρόσκοπτη άσκησή τους. Ωστόσο, κατά καιρούς, σε διάφορες υποθέσεις που αφορούν κατηγορούμενους που είναι δημόσια πρόσωπα, προβάλλεται η θέση πως τα ΜΜΕ παραβίασαν το δικαίωμα της δίκαιης δίκης και το τεκμήριο της αθωότητας, επειδή έκαναν τη δουλειά τους. Μπορεί αυτές οι θέσεις να αποτελούν διεξόδους για τους κατηγορούμενους, αλλά αποτελούν αδιέξοδα για τη Δημοκρατία και θα έπρεπε όλοι να είναι πιο προσεκτικοί.

Τα Δικαστήρια, έτσι κι αλλιώς, είναι σε θέση να ξεχωρίσουν πότε τα ΜΜΕ κάνουν απλώς τη δουλειά τους και πότε στήνουν λαϊκά δικαστήρια, με στόχο να παρέμβουν στο έργο της Δικαιοσύνης. Και στη νομολογία είναι εξαιρετικά σπάνιο το δεύτερο. Αντιθέτως, όπως συνέβη και στην περίπτωση Γιαννάκη την Παρασκευή, αυτού του είδους τα αιτήματα συνήθως απορρίπτονται. Στην απόφαση αναφέρθηκε πως «τα ΜΜΕ δεν είναι παράγοντες στη δίκη». Επίσης, το Δικαστήριο παρέπεμψε στην υπόθεση Ρίκκου Ερωτοκρίτου, στην οποία αναφέρθηκε ότι η δίκη δεν καθίσταται μη δίκαιη μόνο με τα δημοσιεύματα.

Σημειώνεται ότι στη δίκη του πρώην Βοηθού Γενικού Εισαγγελέα, τονίστηκε επίσης ότι «αναφορικά με τον ισχυρισμό περί ευρείας δημοσιότητας, πάντα σε συνάρτηση με την ίδια την εμπλοκή του Γενικού Εισαγγελέα, είναι αρκετό να υπενθυμίσουμε τον απολύτως διακριτό ρόλο του θεσμού του Γενικού Εισαγγελέα με αυτόν της Δικαστικής Εξουσίας και να επαναλάβουμε ότι διαχρονική είναι η προσέγγιση της νομολογίας μας ότι η δίκη δεν καταργείται λόγω δημοσιευμάτων, έστω και δυσμενών, όσο έντονα και να είναι, ούτε και τα οποιαδήποτε δημοσιεύματα εξισούνται άνευ ετέρου με μη δίκαιη δίκη».

Το Δικαστήριο τότε πρόσθεσε πως «ακόμη και αν βρισκόμασταν ενώπιον περίπτωσης όπου δηλώσεις ή δυσμενή δημοσιεύματα λάμβαναν χώραν, αυτά θα ήταν δυνατό να είχαν επίδραση στη δίκαιη δίκη σε αναφορά πάντα και ανάλογα με συγκεκριμένη βλάβη στο πλαίσιο της δικαστικής διαδικασίας που, καθηκόντως, διεξάγεται. Η δίκη δεν καθίσταται αυτοτελώς μη δίκαιη, στην απουσία δηλαδή συγκεκριμένης αρνητικής επίδρασης και ως αποτέλεσμα και μόνο δυσμενών δημοσιευμάτων».

Η αλήθεια και η διαφάνεια είναι πάντοτε υπέρ της Δικαιοσύνης και συνεπώς η καταγραφή τους από τα ΜΜΕ, ως οφείλουν, δεν θα μπορούσε να είχε αρνητική επίδραση. Πέραν από τα γεγονότα, όμως, η κριτική αποτελεί υγιές κομμάτι της δημοκρατικής διαδικασίας, το οποίο επίσης δεν συνιστά παρέμβαση στο έργο των Δικαστηρίων. Η δίκαιη δίκη εξασφαλίζεται από ένα σωστό δικαστικό σύστημα, όχι από την λιγότερη ελευθερία έκφρασης.