Η πικρή αλήθεια του Συναγερμού: Εμπόδιο στην εξέλιξή του η αντιπαράθεση δίχως τέλος

Πολύς λόγος περί πικρίας έγινε τα τελευταία εικοσιτετράωρα πέριξ της Πινδάρου. Η… πικρή αλήθεια, που αναδείχθηκε για άλλη μία φορά, όμως, είναι πως ουδέποτε μπήκε τέλος στην αντιπαράθεση Αναστασιάδη-Νεοφύτου και πως συνεχίζει να αιωρείται πάνω από τον ΔΗΣΥ, είτε εκδηλώνεται δημοσίως, είτε όχι.

Η Αννίτα Δημητρίου αισθάνθηκε την ανάγκη να κάνει τηλεοπτική ψυχοθεραπεία, βλέποντας για άλλη μία φορά τη μεγαλύτερη σύγχρονη πληγή του κόμματός της να ανοίγει και να αιμορραγεί, λεκιάζοντας τη νέα της προσπάθεια για οργανωτική, διοικητική και πολιτική ανασυγκρότηση της παράταξης. Είναι, άλλωστε, καλά γνωστό πως, ακόμα και αν η υπόγεια συντήρηση της αντιπαράθεσης είναι σε κάποιο βαθμό και σίγουρα όχι πάντα διαχειρίσιμη, κάθε φορά που επανέρχεται στη δημόσια σφαίρα αναπόφευκτα επισκιάζει τη Συναγερμική ατζέντα, με αποτέλεσμα κάθε κίνηση, κάθε πρωτοβουλία και κάθε δήλωση να φιλτράρεται μέσα από «αναστασιαδικούς» και «αβερωφικούς» φακούς.

Η νέα ηγεσία του κόμματος ανέλαβε πέρσι τα ηνία υποσχόμενη ενότητα, στον απόηχο του πρωτοφανούς διχασμού που προκλήθηκε με πρωταγωνιστές τον Νίκο Αναστασιάδη και τον Αβέρωφ Νεοφύτου. Παρά ταύτα, ουδέποτε υπήρξε πρόθεση να απομακρυνθούν από το κόμμα. Ο Νίκος Αναστασιάδης είναι επίτιμος πρόεδρος και ο Αβέρωφ Νεοφύτου εν ενεργεία βουλευτής, άλλωστε, και καταστατικά έχουν ρόλο στην παράταξη, αλλά κυρίως «περνά ο λόος τους» ακόμα. Ως εκ τούτου, ζητούμενο δεν ήταν ποτέ να αποξενωθούν αλλά να λειτουργούν ενισχυτικά για τον ΔΗΣΥ, μέσα από τις γνώσεις και την εμπειρία τους, παραμερίζοντας τις διαφορές τους και βάζοντας ένα τέλος στην αντιπαράθεση.

Τα πράγματα, όμως, δεν έγιναν έτσι. Ακόμη και όταν σιωπούσαν οι δυο τους δημοσίως, οι «στρατιώτες» τους από κάτω συνέχιζαν τη συζήτηση (από το Facebook μέχρι την κάλπη) και κρατούσαν κακίες, με αποτέλεσμα η αντιπαράθεσή τους να πρωταγωνιστούσε σε όλες τις διαδικασίες λήψεως αποφάσεων του ΔΗΣΥ. Πολλές από τις λανθασμένες, όπως αποδείχθηκε, αποφάσεις των τοπικών εκλογών λήφθηκαν με γνώμονα την τήρηση ισορροπιών μεταξύ «αβερωφικών» και «αναστασιαδικών», αντί με κριτήρια καταλληλότητας, δημοφιλίας και αποδοχής στις τοπικές κοινωνίες. Επίσης η στάση κάποιων έναντι συγκεκριμένων υποψηφίων του κόμματος καθορίστηκε με τη λογική της τιμωρίας ή της επιβράβευσης του πώς λειτούργησαν στις Προεδρικές Εκλογές. Το αποτέλεσμα ήταν η αντιπαράθεση Αναστασιάδη-Αβέρωφ να μην πρωταγωνιστήσει μεν, αλλά να καθορίσει κάποια από τα κακά αποτελέσματα του ΔΗΣΥ στις εκλογές της Τοπικής Αυτοδιοίκησης.

Στην αποτίμηση του αποτελέσματος, η Αννίτα Δημητρίου παρουσιάστηκε κατηγορηματική, χωρίς ωστόσο να κατονομάσει οποιονδήποτε. «Ένα από τα μεγαλύτερα εμπόδια που αντιμετωπίσαμε, ήταν δυστυχώς οι μικροκομματικές σκοπιμότητες και οι υπέρμετρες προσωπικές φιλοδοξίες. Οι οποίες σε αρκετές περιπτώσεις υποσκέλισαν τις καταστατικές διαδικασίες και το καλώς νοούμενο συμφέρον της παράταξης και οδήγησαν κάποιους σε αποστασία θέτοντας τον εαυτό τους απέναντι από την παράταξη. Αυτό που κατόρθωσαν ήταν να γίνουν το όχημα για να επικρατήσουν οι υποψήφιοι που στήριζε το ΑΚΕΛ», είπε, απευθυνόμενη στο Πολιτικό Γραφείο του κόμματός της.

Έκανε, επίσης, λόγο για κομματικούς αξιωματούχους που «υπέσκαπταν απροκάλυπτα τον υποψήφιο που στήριζε η παράταξη και εργάζονταν για την εκλογή των υποψηφίων που στήριζε το ΑΚΕΛ», χωρίς και πάλι να αναφέρει ποιες ήταν αυτές οι περιπτώσεις. Ξεκαθάρισε, ωστόσο, πως «η επίκληση προσωπικών διαφορών, ή των όσων προηγήθηκαν των Προεδρικών Εκλογών και έφεραν την παράταξη μας στα πρόθυρα του διχασμού, όχι μόνο δεν μπορούν να γίνουν ανεκτές αλλά θα πρέπει να απομονωθούν και να αντιμετωπιστούν θεσμικά. Και αυτό έχουμε πρόθεση να πράξουμε. Συντεταγμένα και στη βάση των καταστατικών μας διαδικασιών».

Στην πράξη, όμως, η επίκληση αυτών των διαφορών γίνεται, επειδή αυτές οι διαφορές υπάρχουν. Και υπάρχουν σε όλα τα στρώματα του ΔΗΣΥ, καθορίζοντας, όπως φαίνεται, ακόμη και εκλογικές συμπεριφορές, αφού καταφέρνουν να ιεραρχούνται ψηλότερα από τον κομματικό πατριωτισμό. Όσο και αν ξεθυμαίνει κατά καιρούς η αντιπαράθεση ή τέλος πάντων κρύβεται από τα φώτα της δημοσιότητας, η αλήθεια είναι πως συνεχίζει να υφίσταται και να μην επιτρέπει στο κόμμα να βγει από την εσωστρέφεια.

Όσο συνεχίζει να υφίσταται αυτή η κατάσταση, θα είναι πολύ δύσκολο για την κ. Δημητρίου και την ηγεσία της να μπορέσουν να προχωρήσουν με όλα όσα επιθυμούν για το κόμμα, καθώς τα αλλότρια κίνητρα θα δημιουργούν πάντοτε εστίες διαφωνίας, οι οποίες θα εκδηλώνονται υπό μορφή εσωτερικής αντιπολίτευσης, εάν πιστεύουν ότι μία απόφαση ευνοεί την άλλη πλευρά. Για αυτό και η πρώτη αλλαγή που πρέπει να φροντίσουν να κάνουν στον ΔΗΣΥ είναι να βάλουν ένα τέλος σε αυτή την κατάσταση.

Θα πρέπει η πρόεδρος του κόμματος να αναλάβει πρωτοβουλία, ώστε οι δύο προκάτοχοί της να σταματήσουν επιτέλους αυτή την άκαρπη αντιπαράθεση και να εργαστούν με τρόπο παραγωγικό για την παράταξή τους. Στις διπλές εκλογές κατέστη ξεκάθαρο πως οι μπηχτές, οι αλληλοκατηγορίες και οι παρελθοντολογίες, λειτουργούν ως δεσμά, που κρατούν τον Συναγερμό σφικτά δεμένο στην πιο σκοτεινή του φάση, ενώ θέλει να εξελιχθεί, να εκσυγχρονιστεί και να θέσει γερές βάσεις για τις Βουλευτικές του 2026.

Μια σημαντική μερίδα ψηφοφόρων στις Ευρωεκλογές της 9ης Ιουνίου φρόντισε να στείλει σημαντικό μήνυμα στα κόμματα στο σύνολό τους, με την εκλογή του Φειδία Παναγιώτου: Ότι, για διάφορους λόγους, δεν τα θεωρεί κομμάτι του σήμερα. Αν ο ΔΗΣΥ θέλει να είναι κομμάτι του αύριο, πρέπει να σταματήσει να προσδιορίζεται από την αντιπαράθεση του χθες.