Το… φαινόμενο των Ευρωεκλογών και η αποτυχία ενός πολιτικού συστήματος που εκτρέφει Φειδίες

Η κάλπη των Ευρωεκλογών της Κυριακής επεφύλαξε ένα μέχρι πριν από μερικά χρόνια αδιανόητο για τα δεδομένα της κυπριακής πολιτικής πραγματικότητας αποτέλεσμα.

Το…φαινόμενο Φειδίας, που ερχόμενος κυριολεκτικά από την εξωτερική, όχι απλώς κατάφερε να εκλεγεί ευρωβουλευτής ως ανεξάρτητος υποψήφιος, αλλά και να εξασφαλίσει ένα εξωπραγματικό ποσοστό περίπου 20%, καταλαμβάνοντας την τρίτη θέση στην σειρά κατάταξης και αφήνοντας πίσω του παραδοσιακές-και όχι μόνο-πολιτικές δυνάμεις του τόπου.

Είναι η εκλογή και οι επιδόσεις που κατάφερε να καταγράψει ο Φειδίας Παναγιώτου γεγονός που προσφέρεται για πανηγυρισμούς, είναι εξέλιξη που μπορεί να ειδωθεί με θετική διάσταση από κάθε πολιτικά υγιώς σκεπτόμενο πολίτη αυτού του τόπου;

Όσο καθ’ όλα συμπαθητική φιγούρα και να είναι ο Φειδίας, όσο και αν αυτό που πέτυχε συνίσταται σε ένα άνευ προηγουμένου εκλογικό άθλο, η απάντηση στα πιο πάνω ερωτήματα είναι πως όχι.

Και είναι όχι, γιατί ο συμπαθητικός κατά τ’ άλλα Φειδίας δεν εξελέγη στη βάση θέσεων, δεν πέτυχε τον εκλογικό άθλο που πέτυχε ως μια επιλογή που έγινε από τους πολίτες βασισμένη σε κριτήρια πολιτικά.

Ο Φειδίας έγινε φαινόμενο γιατί κατάφερε να κεφαλαιοποιήσει στο έπακρο την δυσφορία τεράστιας μερίδας του εκλογικού σώματος έναντι του παραδοσιακού κομματικού συστήματος, γιατί έδωσε διέξοδο στο αδιέξοδο χιλιάδων ψηφοφόρων, που το πιθανότερο είναι πως αν δεν υπήρχε ο Φειδίας να μην προσερχόταν καν στην κάλπη.

Αυτό που είθισται να λέμε ψήφος διαμαρτυρίας, αυτή την φορά έγινε ψήφος σε μια καθ’ όλα συμπαθητική φιγούρα που κατάφερε με τον δικό της τρόπο να μιλήσει προφανώς πρώτα και κύρια στη νεολαία, αλλά και σε κόσμο που είδε την επιλογή που του έδωσε με την παρουσία του ως μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να αποδοκιμάσει σε βαθμό χλευασμού τα κόμματα και τους πολιτικούς.

Μιλήσαμε πιο πάνω για μεγάλη επιτυχία του Φειδία, για ένα εκλογικό άθλο που κατάφερε. Είναι όμως έτσι τα πράγματα, είναι αυτή η πραγματική ανάγνωση που πρέπει να γίνεται;

Θεωρούμε πως όχι. Ο άθλος δεν είναι του Φειδία, ο «άθλος» είναι του συνόλου του κομματικού μας συστήματος και του…επιτεύγματός του, γιατί περί «επιτεύγματος» πρόκειται, να τον αναδείξει ως τον απόλυτο πρωταγωνιστή αυτών των εκλογών.

Είναι η επιτυχία του Φειδία η αποτύπωση της αποτυχίας των κομμάτων και των ηγεσιών τους να εμπνεύσουν τους πολίτες, να αλλάξουν την αρνητική τους εικόνα και να τιθασεύσουν την απαξίωση με την οποία ολοένα και περισσότεροι πολίτες τα αντιμετωπίζουν.

Δεν κέρδισε λοιπόν ο Φειδίας, έχασαν-και μάλιστα πανηγυρικά- όλοι οι άλλοι. Με το μεγαλύτερο απ’ όλα δυστύχημα να είναι πως αντί να κοιταχτούν στα ματιά και να προβούν στην αυτοκριτική τους, αντί να προβληματιστούν και να αναζητήσουν τους πραγματικούς λόγους για την εμφάνιση του φαινομένου, έσπευσαν από την πρώτη στιγμή σαν έτοιμοι από καιρό να αποποιηθούν κάθε ευθύνης, να την μεταποιήσουν και να προειδοποιήσουν με ύφος χιλίων καρδιναλίων τους πολίτες για τις επιπτώσεις των επιλογών τους.

Ήταν μέχρι πρόσφατα το ΕΛΑΜ που έφταιγε για την αποτυχία τους, είναι από σήμερα ο Φειδίας και όσοι τον ψήφισαν το νέο… ανάθεμα του κάθε κόμματος και κάθε πολιτικού αρχηγού που αρνείται πεισματικά να δει κατάματα τους πραγματικούς λόγους για τους οποίους οι πολίτες τους γυρίζουν την πλάτη, τους αληθινούς λόγους για τους οποίους αδυνατούν να πείσουν και χάνουν ολοένα και πιο πολύ από την απήχησή τους στο εκλογικό σώμα.

Στοχοποιούν τους πολίτες για τις επιλογές τους, αρνούμενοι πεισματικά να κάνουν την ενδοσκόπησή τους, δεν θέλουν να παραδεχθούν λάθη και δικές τους αδυναμίες.

Ένα πολιτικό σύστημα που σφύζει από παθογένειες και που αρέσκεται σε επιδερμικές αποτιμήσεις της ήττας του κάθε φορά που αυτή με τον ένα ή τον άλλο τρόπο συμβαίνει… Και που κάπως έτσι, εκτρέφει και δίνει ερείσματα σε Φειδίες να καθίστανται θριαμβευτές.

Υπόλογος λοιπόν για το αποτέλεσμα δεν είναι ο Φειδίας, δεν είναι όσοι τον ψήφισαν. Υπόλογοι είναι όλοι όσοι θεωρούν πως μπορούν να κοροϊδεύουν, όσοι πιστεύουν πως μπορούν να υποτιμούν την νοημοσύνη των πολιτών.

Υπόλογοι είναι αυτοί που έχουν παράπονο και διαλέγουν να κουνούν επιδειχτικά το δάκτυλο στους πολίτες, δυσφορώντας γιατί ο κυρίαρχος-κατά την κατά τ' άλλα προσφιλή τους έκφραση- λαός, τους έδωσε μέσω του συμπαθητικού πλην καθ' όλα απολιτίκ Φειδία μια ηχηρή απάντηση διά του… χλευασμού.

Ας συνεχίσουν έτσι οι υπόλογοι, ας εξακαλουθήσουν να εθελοτυφλούν, να κλείνουν τα μάτια στα πραγματικά αίτια και αιτιατά της δικής τους αποτυχίας.

Και ας αναμένουν απλώς τον επόμενο Φειδία, πού ποιος ξέρει, ίσως... καταφέρουν σύντομα να εκλέξουν-γιατί όχι- και στην Προεδρία της Δημοκρατίας. Έτσι για την πλάκα...!!!