Το deja vu του 2019, ο καλπασμός του ΕΛΑΜ και η παρακμή των παραδοσιακών κομμάτων

«Το διακύβευμα σε αυτή την περίπτωση δεν είναι διακύβευμα της ΕΔΕΚ. Είναι διακύβευμα της Κυπριακής Δημοκρατίας. Είναι διακύβευμα του κυπριακού λαού, που θα αποφασίσει εάν όντως θέλει να ενισχύσει την παρουσία της Κύπρου στον ευρωπαϊκό χώρο και κυρίως στο ευρωκοινοβούλιο με το να στηρίξει αποφασιστικά και να συμβάλει στην εκλογή σοσιαλιστή ή σοσιαλίστριας ευρωβουλευτή ή ευρωβουλευτίνας ώστε η Κύπρος να μπορεί να εκπροσωπείται στη δεύτερη μεγαλύτερη ομάδα του ευρωκοινοβουλίου. Τη σοσιαλιστική. Εκτιμούμε ότι ενδεχόμενη εκλογή ευρωβουλευτή από το ΕΛΑΜ στην ουσία η Κύπρος είναι σαν να χάνει την έκτη έδρα στο ευρωκοινοβούλιο».

Η παραπάνω δήλωση δεν είναι πρόσφατη. Έγινε πριν από ακριβώς πέντε χρόνια, στις 13 Μαΐου του 2019, λίγες ημέρες πριν από τη διεξαγωγή των προηγούμενων Ευρωεκλογών. Αναμφίβολα, η ίδια δήλωση θα μπορούσε να γίνει και σήμερα, από τον Μαρίνο Σιζόπουλο, με τα δεδομένα ωστόσο να είναι κατά πολύ πιο αρνητικά για τον ίδιο και το κόμμα του. Και σε εκείνες τις Ευρωεκλογές, όπως και σε αυτές που έχουμε μπροστά μας, το πολιτικό σύστημα συμπεριφέρθηκε με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, μόνο που τότε χρησιμοποίησε και τις τελευταίες του άμυνες, ενώ δεν έκανε απολύτως τίποτα για να βελτιώσει τις πιθανότητες του για αυτή τη φορά.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ: Οι Ευρωεκλογές ως σταθμός για τις Βουλευτικές και τα απώτερα στοιχήματα των κομμάτων

Αντιθέτως, ήρθε λίγες ημέρες πριν τις εκλογές, με τεχνητές κρίσεις, με ανάσυρση παλαιών δηλώσεων και φωτογραφιών και ένα γνωστό αφήγημα, για να αντιμετωπίσει τον καλπασμό του ΕΛΑΜ. Ούτε ιδέες, ούτε προτάσεις, ούτε παραχθέν έργο, ούτε επιχειρήματα… Τίποτα. Μόνο λάσπη προς τον κοινό αντίπαλο. Οι ευθύνες των κομμάτων είναι τεράστια. Το ΕΛΑΜ αφενός εκμεταλλεύτηκε το κενό που δημιουργεί η παρακμή των παραδοσιακών κομμάτων, ειδικά αυτών του λεγόμενου Ενδιάμεσου χώρου, αφετέρου, χωρίς να χρειαστεί να κάνει και ιδιαίτερη προσπάθεια, αποτελεί την εναλλακτική επιλογή, πολιτών, από κάθε πολιτικό χώρο, επειδή είναι απογοητευμένοι, οργισμένοι ή θέλουν να λειτουργήσουν τιμωρητικά για κάποιες ηγεσίες.

Πάντως, αν οι πολιτικές ηγεσίες, θεωρούν ότι με επιχειρήματα που είναι τα ίδια σε κάθε εκλογική περίοδο εναντίον του ΕΛΑΜ, θα καταφέρουν να πείσουν τους πολίτες, είναι γελασμένες. Εξάλλου και σε επίπεδο θέσεων ή προτάσεων, σε όσα debate έγιναν τις τελευταίες εβδομάδες, ανάμεσα σε εκπροσώπους του ΔΗΚΟ ή της ΕΔΕΚ και του ΕΛΑΜ, δεν παρουσιάστηκε κανένα νέο επιχείρημα, παρά μόνο ανακύκλωση των γνωστών αφηγημάτων.

Εξάλλου, η μεγάλη διαφορά, του 2019 με το 2024, είναι το γεγονός, πως το ΕΛΑΜ θεωρείται δεδομένο ότι θα λάβει για πρώτη φορά έδρα, με βάση όλες τις δημοσκοπήσεις που έγιναν. Αυτό που απομένει να διαφανεί, είναι αν θα είναι τρίτο κόμμα προσπερνώντας και το ΔΗΚΟ. Κάτι τέτοιο θα είναι μια ιστορική διαφοροποίηση, αφού το ΔΗΚΟ για τρεις και πλέον δεκαετίες, ήταν σταθερά το τρίτο κόμμα και έπαιζε σε όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις χωρίς αντίπαλο.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ: Τα παραδοσιακά κόμματα συσπειρώνουν δυνάμεις γύρω από το ΕΛΑΜ με λογική «μπαμπούλα»

Αυτός είναι και ο λόγος που η ηγεσία του ΔΗΚΟ, βγήκε μπροστά για να απομυθοποιήσει και να περιορίσει τις εκροές προς το ΕΛΑΜ. Το ίδιο και η ΕΔΕΚ, που αυτή τη φορά βλέπει την έδρα να απομακρύνεται και γνωρίζει πως καμία κινητοποίηση, ανάμεσα σε ψηφοφόρους άλλων κομμάτων, υπό τον τύπο της πριμοδότησης, δεν μπορεί να σώσει την παρτίδα.

Την ίδια ώρα, ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ, ερίζουν σε μια παράλληλη συζήτηση για το ποιος έχει την ευθύνη για την άνοδο του ΕΛΑΜ. Από την μια το ΑΚΕΛ, κάνει λόγο για «εφεδρεία του Συναγερμού, αφού είναι σαρξ εκ της σαρκός του» και «θλιβερά αλισβερίσια», ενώ ο ΔΗΣΥ κατηγορεί το ΑΚΕΛ ότι ταυτίζεται με το ΕΛΑΜ στο επίπεδο του αντιευρωπαϊκού λαϊκισμού.

Το συμπέρασμα, είναι πως το πολιτικό προσωπικό της χώρας, παρακολουθεί άπραγο και αδύναμο τον καλπασμό του ΕΛΑΜ και για αυτό ρίχνει το φταίξιμο στους άλλους. Είτε κάποιος προσεγγίζει το ζήτημα του ΕΛΑΜ ως απειλή για το πολιτικό οικοσύστημα της Κύπρου, είτε ως εκδίκηση για ένα παρακμάζων κομματικό σκηνικό, η ουσία δεν αλλάζει, όσες φωτογραφίες κι αν ξεθάψουν, όσες παλιές δηλώσεις κι αν βρουν.

Η πρώτη προτεραιότητα των κομμάτων, θα έπρεπε να είναι η παραγωγή πολιτικής, η δημιουργία ενός οράματος, η κατάθεση δουλεμένων προτάσεων, η παρουσίαση εναλλακτικών επιλογών για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι πολίτες. Αντί τούτου, επιμένουν στις στείρες πολιτικές τοποθετήσεις, με συνθηματολογία. Ο στόχος τους και πλέον το λένε δημόσια, είναι η πρωτιά. Δεν είναι η βελτίωση της ζωής των πολιτών, δεν είναι η μείωση των φόρων, δεν είναι η λύση του κυκλοφοριακού, η μείωση των ρύπων, η Πράσινη Ενέργεια. Αυτά είναι κεφάλαια στα προγράμματα τους, που μένουν πάντα τα ίδια. Ο στόχος είναι η επίτευξη των ποσοστών και η διατήρησή των κεκτημένων τους, από εκεί και πέρα, όλα τα υπόλοιπα έρχονται σε δεύτερη μοίρα. Για αυτό βρίσκονται σε διαρκή κρίση, για αυτό σε κάθε εκλογική αναμέτρηση, το διακύβευμα θα είναι ακόμα πιο μεγάλο για κόμματα όπως το ΕΛΑΜ ή υποψήφιους όπως τον Φειδία.