«Γνώριμη είναι η φωνή που ακούεις»-Τα κόμματα στην εξουσία χωρίς φαντασία

Το ΔΗΚΟ αποτέλεσε τις τελευταίες ημέρες στόχο τρολαρίσματος, καθώς με μία σειρά από αναρτήσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ανέσυρε όλους τους πεθαμένους ηγέτες που μπορούσε να διασυνδέσει με τη δική του πολιτική παρουσία, ενώ ο χρόνος μετρά αντίστροφα για τις διπλές εκλογές.

Ιδιαίτερη αίσθηση προκάλεσε η ανάρτηση που περιλάμβανε φωτογραφία και την πιο γνωστή ατάκα του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου, το «ελληνικέ κυπριακέ λαέ, γνώριμη είναι η φωνή που ακούεις. Είμαι ο Μακάριος». Ευτυχώς το άφησε ως εκεί, καθώς ακολούθως, στο διάσημο ραδιοφωνικό του διάγγελμα, ο Μακάριος διευκρίνισε πως «δεν είμαι νεκρός, όπως η χούντα των Αθηνών και οι εδώ εκπρόσωποί της θα ήθελαν. Είμαι ζωντανός. Και είμαι μαζί σου, συναγωνιστής και σημαιοφόρος εις τον κοινό αγώνα». Αν και όπως φαίνεται η υπόνοια ήταν πως ο Μακάριος είναι σημαιοφόρος του ΔΗΚΟ και το κόμμα συνεχιστής του αγώνα, επέδειξε μια κάποια αυτοσυγκράτηση, προτιμώντας να το εξηγήσει με δικά του λόγια, αναφέροντας πως «τιμούμε την Ιστορία μας. Είμαστε περήφανοι για τη στήριξη του Εθνάρχη Μακαρίου, που ηγήθηκε του αγώνα του λαού μας για απελευθέρωση και έθεσε τις βάσεις για τη Δημοκρατία στη χώρα μας. Το ιστορικό του αποτύπωμα αποτελεί διαχρονικό φωτοδότη των αγώνων μας για εθνική δικαίωση και κοινωνική δικαιοσύνη».

Μπορεί αυτού του είδους οι προεκλογικές παρεμβάσεις να προκαλούν τρολάρισμα, δεν προκαλούν όμως έκπληξη. Και το ζήτημα δεν αφορά αποκλειστικά το ΔΗΚΟ αλλά όλα τα παραδοσιακά κόμματα σε κάποιο βαθμό. Στην Κύπρο είμαστε πολύ συνηθισμένοι να κάνουμε προεκλογικό με τα φαντάσματα του παρελθόντος μας. Είτε είναι καλά φαντάσματα, είτε κακά. Φτάνει να προκαλούν την επιθυμητή συναισθηματική ανταπόκριση, λατρείας ή απέχθειας, σε συγκεκριμένα κοινά.

Γιατί στην Κύπρο λείπει η φαντασία από την εξουσία κάθε Μάη. Δεν θέλουμε η πολιτική μας να είναι απαραιτήτως δημιουργική. Φτάνει να είναι αποτελεσματική ως προς τον εκλογικό στόχο. Να συσπειρώνει δυνάμεις γύρω από το παρελθόν, ακόμα και αν αυτό αποτελεί συστατικό στοιχείο του διχασμού. Ο διχασμός φέρνει πόλωση και η πόλωση συσπείρωση και οι νεκροί, μονολεκτικοί άντρες του παρελθόντος μας εμπνέουν εμπιστοσύνη που δυσκολεύονται να εμπνεύσουν οι νεότεροι.

Τα κόμματά μας δεν την τιμούν την Ιστορία. Την απομυζούν παρασιτικά κάθε που φαίνεται η κάλπη στην άκρη του ορίζοντα. Επαναπαύονται σε αυτήν, αντί να αναζητήσουν τρόπους να γράψουν τα επόμενα κεφάλαια. Από όλα όσα μπορούν να πουν για το μέλλον, λένε αυτά που θέλουν συγκεκριμένες κατηγορίες ψηφοφόρων να θυμούνται και ενδεχομένως να αναπολούν.

Το παρελθόν δεν είναι όμως σε όλους γνώριμο. Μπορεί να αναγνωρίζουν όλοι την ατάκα του Μακαρίου, όμως το γνώριμο για πολύ μεγάλη μερίδα ψηφοφόρων δεν είναι οι άνθρωποι που πέθαναν, πολλές φορές πριν καν γεννηθούν οι ίδιοι. Το γνώριμο είναι μια Κύπρος στην ενωμένη Ευρώπη. Με όλα τα θετικά και τα αρνητικά που έχει αυτό. Μια Κύπρος τραυματικά μοιρασμένη, μια Κύπρος που οι πολίτες της δοκιμάζονται οικονομικά από την ακρίβεια. Μια Κύπρος που θέλει να ελπίζει αλλά όλο και κάπου σκουντουφλά η ελπίδα. Για αυτά είναι που θέλουν να ακούσουν οι πολίτες.

Η πολιτική συζήτηση δεν μπορεί να γίνεται εν τόπω φωτεινώ, εν τόπω χλοερώ, εν τόπω αναψύξεως, γιατί μέσα από την ψήφο μας δεν κάνουμε μνημόσυνο στο παρελθόν αλλά επένδυση στο μέλλον. Πρέπει να γίνεται στο σήμερα. Να απαντά στις σημερινές προκλήσεις, να αναλύει τα τρέχοντα ζητήματα, να βρίσκει λύσεις για αυτά με τα οποία παλεύουμε τώρα.

Προφανώς και πρέπει να θυμόμαστε την Ιστορία μας, γιατί η Ιστορία είναι ο φάρος που μας βοηθά να μην χαθούμε. Ο κόσμος όμως -και ειδικά οι νεότεροι- χρειάζεται όραμα, όχι νοσταλγία. Και τα κόμματα έπρεπε να προσπαθούν να μας πείσουν πως διαθέτουν αυτό το όραμα, όχι τις κατάλληλες διασυνδέσεις με το παρελθόν.