Για 49 χρόνια περιμένει δικαίωση η οικογένεια αγνοούμενου αστυνομικού-Ξεσπαθώνει κατά Αρχηγού ο γιος του

Έδωσε τη ζωή του για την πατρίδα, η οικογένειά του περιμένει να μάθει νέα του εδώ και 49 χρόνια, ωστόσο η θυσία του για κάποιους είναι ασήμαντη, με τους δικούς του ανθρώπους να φωνάζουν για δικαίωση. Ο ειδικός αστυνομικός Θεόδουλος Σολωμού, η ιστορία του οποίου είναι αρκετά γνωστή, αφού είχε απολυθεί από την πραξικοπηματική Κυβέρνηση, πολέμησε τους Τούρκους, αγνοείται από τον Αύγουστο του 1974, μέχρι και σήμερα είναι ο μοναδικός κρατικός υπάλληλος που δεν έχει δικαιωθεί, με την οικογένειά του να στρέφει τα πυρά της κατά του Αρχηγού Αστυνομίας, ο οποίος δεν εφαρμόζει τις αποφάσεις του Δικαστηρίου.

Η υπόθεση του ήρωα αγνοούμενου Θεόδουλου Σολωμού έρχεται ξανά στην επιφάνεια, αφού η Επιτροπή Προσφύγων της Βουλής αποφάσισε να ανοίξει τον φάκελο της υπόθεσης και να ζητήσει εξηγήσεις από την ηγεσία της Αστυνομίας, για τις αποφάσεις της γύρω από την υπόθεση. Η οικογένεια του ήρωα, από το 2000 έχει αρχίσει μία ατελείωτη διαδικασία αλληλογραφίας με την ηγεσία της Αστυνομίας, ζητώντας της να εφαρμόσει το νόμο που ψηφίστηκε τον Οκτώβριο του 1975, βάσει του οποίου οι πράξεις της πραξικοπηματικής κυβέρνησης κρίνονται ανυπόστατες. Μία εξ αυτών των πράξεων και η απόλυση του Θεόδουλου Σολωμού.

«Για 50 χρόνια η Αστυνομία ενέπαιζε την οικογένεια του αγνοούμενου ότι είχε παυθεί νόμιμα ο Θεόδουλος Σολωμού και δεν τύχαμε της ίδιας μεταχείρισης όπως άλλες οικογένειες κρατικών υπαλλήλων. Σε όλους τους αγνοούμενους κρατικούς υπαλλήλους καταβαλλόταν μέχρι την αφυπηρέτησή τους, ο μισθός τους και όλα τα προβλεπόμενα, ως να ήταν εν ζωή. Αυτό το πράγμα δεν έγινε στην οικογένεια του αγνοούμενου, που κατέλειπε σύζυγο και επτά ανήλικα παιδιά το 1974», ανέφερε στον REPORTER ο γιος του ήρωα, Γρηγόρης Σολωμού.

Η ιστορία του Θεόδουλου Σολωμού

Η ιστορία του ήρωα αγνοούμενου είναι γνωστή. Είχε εγγραφεί στην Αστυνομία το 1973, σε μία περίοδο που ήταν κρίσιμη, δεδομένου ότι η ΕΟΚΑ Β’ ανατίναζε συνεχώς αστυνομικούς σταθμούς. Στις αρχές του 1974, ο αστυνομικός σταθμός Βατυλής της επαρχίας Αμμοχώστου ήταν ένας από τους στόχους της. Εκεί υπηρετούσε και ο Θεόδουλος Σολωμού, ο οποίος στη συνέχεια μετατέθηκε στον αστυνομικό σταθμό Σαλαμίνος, που έδρευε στην Αμμόχωστο.

«Με την έναρξη του πραξικοπήματος άλλαξε ο Αρχηγός Αστυνομίας, άλλαξαν οι αστυνομικοί διευθυντές κατά τόπους και απέλυαν κόσμο. Ο πατέρας μου όταν άρχισε και η β’ φάση της εισβολής, επειδή το χωριό μας, η Αφάνεια ήταν μεικτό και οι Τούρκοι ήταν της ΤΜΤ και ήταν οπλισμένοι με σύγχρονα όπλα, έλαβε οδηγίες από τον σταθμάρχη του να μείνει στην περιοχή για να οργανώσει την άμυνα και να βλέπουν τις κινήσεις των Τούρκων. Ήταν οπλισμένοι με κυνηγετικά. Έμεινε πιστός στο καθήκον και τιμούσε την στολή.

Με την έναρξη της β’ φάσης, μας έστειλε εμάς τους ανήλικους στο χωριό του παππού μας στην Άσσια. Όταν έσπασε η αμυντική γραμμή στη Μια Μηλιά και ξεχύθηκαν στο κάμπο της Μεσσαορίας, το πρώτο χωριό μετά την Τύμπου ήταν η Αφάνεια. Τα πρώτα άρματα που μπήκαν μέσα, λέγεται ότι είχαν ελληνικές σημαίες και τα πίσω είχαν τούρκικες και οι οπλισμένοι δεν μπορούσαν να κάνουν κάτι με τα κυνηγετικά όπλα που είχαν.

Οι στρατιώτες στην περιοχή μπήκαν σε ένα στρατιωτικό όχημα και εν μέσω πολυβολισμών κατευθύνθηκαν προς Άσσια. Ο πατέρας μου ζήτησε από τον οδηγό να σταματήσει και να τον αφήσει να κατέβει, επειδή δεν ήθελε να φύγει και να μας αφήσει εμάς. Ο οδηγός πείστηκε και τον άφησε να κατέβει στην Άσσια και οι άλλοι σώθηκαν επειδή κατέφυγαν στο Δασάκι της Άχνας και τις Αγγλικές Βάσεις. Την ώρα που κατέβηκε ο πατέρας μου στην Άσσια έμπαιναν και τα άρματα και έτσι κατευθύνθηκε στο σπίτι της θείας μου και όχι στου παππού που ήμασταν εμείς. Εγκλωβιστήκαμε στην Άσσια για ένα μήνα, όμως ο πατέρας μου κατέστη αγνοούμενος από τις 21 Αυγούστου, που τους συνέλαβαν οι Τούρκοι».

Η οικογένεια του ήρωα είχε ξεκινήσει τις ενέργειες για να απαιτήσει αυτά που δικαιούτο από το Δεκέμβριο του 1974, όταν η γυναίκα του έστειλε επιστολή στην ηγεσία της Αστυνομίας για να της καταβάλλονται οι μισθοί του αγνοούμενου άνδρα της, για να μπορέσει η ίδια να μεγαλώσει τα επτά ανήλικα παιδιά της. Τότε, ο Αρχηγός Αστυνομίας, Σάββας Αντωνίου είχε διορίσει ένα ερευνών λειτουργό, ο οποίος μετά την έρευνα, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η απόφαση για απόλυση θα μπορούσε να αναιρεθεί μόνο αν κριθεί άκυρη από το νομικό τμήμα της Δημοκρατίας, αφού δεν είχε ακόμη ψηφιστεί ο νόμος περί πραξικοπήματος που κήρυττε τις πράξεις της πραξικοπηματικής κυβέρνησης ως ανυπόστατες. Αυτό έγινε στις 31 Οκτωβρίου 1975.

«Όφειλε ο τότε Αρχηγός Αστυνομίας, μετά που ψηφίστηκε ο νόμος στις 31 Οκτωβρίου να ακυρώσει την απόφαση για απόλυση του πατέρα μου και να τον επαναφέρει σε εν ενεργεία και να καταβάλλονται οι μισθοί του. Όσοι κρατικοί υπάλληλοι είχαν απολυθεί από την πραξικοπηματική κυβέρνηση, με την επάνοδο του νόμιμου Προέδρου είχαν αποκατασταθεί. Η μόνη περίπτωση κρατικού υπαλλήλου που δεν έχει δικαιωθεί μέχρι και σήμερα είναι του πατέρα μου. Για μας ήταν μία συνεχιζόμενη τραγωδία, όμως υπήρχε και η συμπεριφορά της ηγεσίας της Αστυνομίας, που αρνιόντουσαν να αναλάβουν τις ευθύνες τους και να ανακαλέσουν την παράνομη απόλυση που έγινε από τον αστυνομικό διευθυντή που ορίστηκε από τους πραξικοπηματίες την περίοδο του 1974».

Η δικαίωση στο Δικαστήριο που έμεινε μόνο στα χαρτιά

Ο γιος του ήρωα, όταν επέστρεψε το 2000 στην Κύπρο, μετά τις σπουδές του, αποφάσισε να αγγίξει το θέμα και να ζητήσει από την ηγεσία της Αστυνομίας να αλλάξει την κατάσταση και να αναγνωρίσει τον πατέρα του.

«Για 21 χρόνια έχω αμέτρητες επιστολές προς την ηγεσία της Αστυνομίας και παρέπεμπαν στις ελληνικές καλέντες, ότι είδαν το θέμα, ότι το ερεύνησαν και δεν μπορούσαν να κάνουν κάτι άλλο και μας παρέπεμπαν στα Γραφεία Ευημερίας για να μας στηρίξουν. Εμείς δεν ζητούσαμε ούτε ειδική μεταχείριση ή κατά χάριν κάτι. Ζητούσαμε δικαιωματικά ό,τι δικαιούτο ο πατέρας μου, όπως και οι άλλοι. Αλλά για 50 μας ενέπαιζαν.

Το 2019 δικαιωθήκαμε με απόφαση Δικαστηρίου και ομολογία της εκπροσώπου της Νομικής Υπηρεσίας, ότι πράγματι ήταν αδικία για την οικογένεια. Ο τότε Αρχηγός, Κύπρος Μιχαηλίδης, αναίρεσε την απόφαση της απόλυσης και υποσχέθηκε ότι θα τον τιμούσε, ότι θα τον παρασημοφορούσε με το παράσημο ανδραγαθείας, θα τον μονιμοποιούσε στον βαθμό του αστυνομικού και θα τον προήγαγε στο βαθμό του λοχία, θα ονοματοδοτούσε ένα αστυνομικό σταθμό στο όνομά του. Φεύγει ο Κύπρος Μιχαηλίδης, έρχεται ο νυν Αρχηγός και αναιρεί τα πάντα».

Η απόφαση του Στέλιου Παπαθεοδώρου να αναιρέσει τις αποφάσεις του τέως Αρχηγού έχει προκαλέσει οργή στην οικογένεια του ήρωα, που πίστευε ότι έστω και μετά από τόσα χρόνια, ίσως να βρει δικαίωση ο δικός τους άνθρωπος. Μέχρι και σήμερα, δεν έχουν λάβει καμία απάντηση στα ερωτήματα για ποιο λόγο δεν προχωρούν όσα αποφάσισε ο κ. Μιχαηλίδης.

«Δεν υπάρχει δικαιολογία και προσπαθούμε κι εμείς να καταλάβουμε το λόγο. Θέλουμε να ακούσουμε τους λόγους στη Βουλή και ελπίζω να καταλήξει σε συμπεράσματα η Βουλή που η εκτελεστική εξουσία θα τα τηρήσει και θα τα σεβαστεί. Δεν υπάρχει καμία δικαιολογία για τα τόσα χρόνια που μας περίπαιζαν. Φοβόντουσαν να αγγίξουν την καυτή πατάτα, επειδή υπάρχει εκείνη η απόφαση της πραξικοπηματικής κυβέρνησης. Είμαστε μία χώρα ευθυνόφοβων, κανένας δεν θέλει να αναλάβει τις ευθύνες της θέσης του. Όφειλε ο νέος Αρχηγός να τηρούσε τα υπεσχημένα του πρώην Αρχηγού. Δεν σημαίνει επειδή μπήκε νέος Αρχηγός, πρέπει να αναιρεθούν όλα. Ήταν μία προφορική δέσμευση του προηγούμενου Αρχηγού να το κάνει και τελικά δεν έγινε. Το μόνο που έγινε είναι να στείλει μία επιστολή, βάσει της οποίας αναιρείται η απόλυσή του. Ούτε να τον τιμήσουν, ούτε να υπολογίσουν μισθούς, σύνταξη ή δικαιωματικό ποσό που έπρεπε να πάρει όπως οι άλλοι αγνοούμενοι, ούτε να κάνει όσα είπε ο Κύπρος Μιχαηλίδης να κάνει».

«Οφείλουν ένα συγγνώμη, ο αγνοούμενος θέλει δικαίωση»

Η οικογένεια του Θεόδουλου Σολωμού, το 2021 έστειλε την τελευταία επιστολή στον Αρχηγό της Αστυνομίας και τότε προσέφυγε εκ νέου στο Δικαστήριο. Αυτή τη στιγμή, η διαδικασία βρίσκεται σε εξέλιξη, όμως αυτό που διαμηνύει ο Γρηγόρης Σολωμού είναι ότι η οικογένεια περιμένει ένα συγγνώμη, για τα 50 χρόνια κοροϊδίας.

«Το 2021 στείλαμε την τελευταία επιστολή στον Αρχηγό της Αστυνομίας και λόγω της απάντησης που λάβαμε, αναγκάστηκα να προσφύγω στο Ανώτατο Δικαστήριο, για να ζητώ άλλη απόφαση Δικαστηρίου. Κάθε φορά που γίνεται κάτι πρέπει να πηγαίνουμε στα Δικαστήρια για να ζητούμε τα δικαία μας αιτήματα. Για 50 χρόνια ήταν ένας ξεχασμένος ήρωας, που έδωσε τη ζωή του για την πατρίδα. Είναι μία τραγελαφική υπόθεση που συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Μας είπαν μία φορά ότι ο φάκελος ήταν άδειος. Άλλη φορά μας είπαν ότι το μόνο που γνωρίζουν είναι ότι η τότε ηγεσία ήξερε, ενώ μιλούσαν για ένα άδειο φάκελο.

Αυτό που ζητούμε είναι το συγγνώμη της Αστυνομίας. Είναι το μεγάλο μας πρόβλημα. Επί 50 χρόνια που μας κορόιδευαν και μας περίπαιζαν δεν μας ζήτησαν ένα συγγνώμη. Εκείνος ο πόνος της μάνας που έμεινε με επτά ανήλικα να θρέψει, δεν ξεχρεώνεται με κάποιο χρηματικό ποσό. Όμως συγγνώμη έπρεπε και όφειλαν να πουν. Ο τέως Αρχηγός είχε πει ότι θα ζητούσαν συγγνώμη. Ο νέος Αρχηγός αναίρεσε και αυτό και έπρεπε να προσφύγουμε ξανά στο Δικαστήριο. Είναι τραγελαφικές καταστάσεις. Τον Αρχηγό τον νοιάζει το όνομά του και όχι το καθήκον του. Ο αγνοούμενος θέλει δικαίωση».