Διαγνώστηκε με HIV όταν ήταν 23 ετών, πρόσφατα διαγνώστηκε με καρκίνο-«Δεν θα τα βάλω ποτέ κάτω»

«Ο καλός καπετάνιος στην φουρτούνα φαίνεται, όμως κάποιες φορές και τα λιοντάρια λυγίζουν. Πέρασα από συμπληγάδες πέτρες. Με έδιωξαν από το σπίτι μου, με έδιωχναν από τις δουλειές όταν είχε γνωστοποιηθεί η ιστορία μου, αλλά κατάφερα να επιβιώσω με αξιοπρέπεια σε έναν εργασιακό χώρο που με σέβονται». Αυτά είναι τα λόγια μιας γυναίκας που διαγνώστηκε από μικρή ηλικία με ΗIV/AIDS. Σε μια εποχή που η κυπριακή κοινωνία δεν ήταν ακόμη έτοιμη να κατανοήσει πως πρόκειται για μια χρόνια πάθηση, που με την λήψη φαρμάκων δεν θεωρείται πλέον μεταδοτική.

Η Στέφανη (σ.σ. ψευδώνυμο), θέλησε να κρατήσει την ανωνυμία της, όχι γιατί φοβάται να μιλήσει για τον εαυτό της και όσα κουβάλησε σαν σταυρό από νεαρή ηλικία, αλλά γιατί έχει μάθει να διαβιώνει έχοντας κοντά της λίγους και καλούς φίλους. Έμαθε να παλεύει μόνη, χωρίς να μεμψιμοιρεί και με αυτό τον τρόπο κέρδισε τον σεβασμό των γύρω της. Στόχος της, ήταν και παραμένει 30 χρόνια μετά, να αφυπνίσει την κοινωνία και να βοηθήσει όσο περισσότερο τους οροθετικούς στην Κύπρο.

Ανήμερα της Παγκόσμιας Ημέρας κατά του AIDS, η Στέφανη, εξομολογείται στον REPORTER την δύσκολη καθημερινότητα που καλέστηκε να ζήσει σε νεαρή ηλικία λόγω της άγνοιας της κοινωνίας, τις αντιδράσεις των δικών της ανθρώπων, πως κατάφερε να γίνει η ηρωίδα της δικής της ιστορίας ζωής, αλλά και τον δεύτερο αγώνα ζωής που δίνει τους τελευταίους μήνες αφότου διαγνώστηκε με καρκίνο. Βέβαια, δεν το βάζει κάτω, με το ίδιο χαμόγελο που αντιμετώπισε κάθε δυσκολία που βρέθηκε στο δρόμο της, με το ίδιο επισκέπτεται τους γιατρούς για την χημειοθεραπεία της. Τα όσα αναφέρει, σε κάνουν να αναρωτηθείς για τη στάση που κρατάμε ως άνθρωποι σε μικρότερες δυσκολίες που έχουμε να αντιμετωπίσουμε. «Δεν θα τα βάλω ποτέ κάτω», λέει συνεχώς.

Ήταν 1999, όταν το αποτέλεσμα του ελέγχου για HIV/AIDS έδειξε θετικό. Ήταν μόλις 23 ετών. Δεν γνώριζε τι εστί οροθετικός. Έχασε τη γη κάτω από τα πόδια της. Αναγκάστηκε στην αρχή να το κρύψει από τους δικούς της. Το θλιβερό είναι πως, υπαίτιος ήταν ο αρραβωνιαστικός της. Ήταν φορέας και δεν την είχε ενημερώσει ποτέ, άλλωστε η ίδια, όπως μας εξιστορεί, δεν είχε τότε άλλους ερωτικούς συντρόφους. «Το θεώρησα και το θεωρώ ανήθικό που δεν με ενημέρωσε και είναι φόνος εκ προ μελέτης να μην αναφέρεις το πρόβλημά σου».

Σε με διαφορετική κοινωνία, πιο κλειστή, η Στέφανη έπρεπε να επιβιώσει. Δεν ήταν εύκολο για την οικογένεια της. Κρατούσαν σιγή ιχθύος για χρόνια, μέχρι που υπήρξε μια μικρή προβολή της ιστορίας της και είδε την σκληρότητα των ανθρώπων. Την έδιωξαν από το σπίτι που ενοικίαζε, την έδιωξαν από τον χώρο εργασία της. «Ο πατέρας μου απεβίωσε με ένα καημό από την καρδία του. Πήγαινε συνεχώς σε μοναστήρια. Μου έλεγε συνεχώς να υποβάλω νέα τέστ, δεν ήθελε να το πιστέψει. Έχω δύο αδελφές και τους πραγματικούς μου φίλους που με στηρίζουν».

Η Στέφανη, βρήκε τη δύναμη και σήκωσε ανάστημα. Οι δυσκολίες έγιναν βράχος και εργάζεται εδώ και χρόνια σε ένα υγιές περιβάλλον με αξιοπρέπεια. Πρόσφατα όμως, η μοίρα της επιφύλαξε μια άλλη προσωπική τραγωδία, όπως την αποκαλεί η ίδια. Όταν διαγνώστηκε με καρκίνο. «Δεν είπα ποτέ γιατί σε εμένα. Θα το παλέψω και αυτό. Προσπαθώ να είμαι δυνατή και να ανταπεξέλθω και σε αυτή τη δυσκολία. Πρόσφατα άρχισα τις χημειοθεραπείες και οι γιατροί που έχω δίπλα μου είναι άξιοι, όπως και το Γερμανικό Ογκολογικό, αποτελεί στολίδι για την χώρα μας».

«Στην Κύπρο είμαστε στιγματισμένοι και είμαστε τα παιδιά της γωνίας»

Αφήνοντας πίσω την προσωπική της ιστορία, η Στέφανη δεν ξεχνάει ποτέ το προσωπικό στόχο που έχει βάλει ως άνθρωπος εδώ και δεκαετίες. Να μην ωραιοποιεί τις καταστάσεις και να βρίσκεται δίπλα σε όσους το έχουν ανάγκη. Μέσα από την συνέντευξή της δηλώνει συγκλονισμένη για το γεγονός ότι ακόμη και σήμερα, υπάρχουν συμπολίτες μας που δεν γνωρίζουν τίποτα για τον ΗIV/AIDS. «Υπάρχει ελλιπής ενημέρωση. Δεν υπάρχει σωστή αντιμετώπιση από το σύστημα και το έζησα σε όλο του το μεγαλείο. Έφαγα πολλές πόρτες και είπα ότι θα το παλέψω. Είναι ανεπίτρεπτο να απομονώνονται άτομα τον 21ο αιώνα και να υπάρχει κόσμος που δεν γνωρίζει ότι πρόκειται για μια χρόνια νόσο».

Η Στέφανη, θεωρεί πως ακόμη και σήμερα στην κυπριακή κοινωνία συνεχίζει να υπάρχει το στίγμα. «Στην Κύπρο είμαστε τα παιδιά της γωνίας. Πρέπει να καταλάβουν οι ιθύνοντες και οι εμπλεκόμενοι ότι αυτοί οι άνθρωποι χρειάζονται περισσότερη συμπαράσταση και αγκαλιά. Επίσης, θα πρέπει να αλλάξουν οι γραφειοκρατικές αγκυλώσεις που υπάρχουν για αυτά τα άτομα. Από παντού μπάζουν νερά. Δεν γίνεται μέσα σε αυτούς τους καιρούς να δίνονται σε αυτά τα άτομα μόνο 350 ευρώ. Πώς μπορεί κάποιος να ζει έτσι με αξιοπρέπεια; Μπορεί να θεωρούμαι από τους τυχερούς που εργάζομαι, όμως υπάρχουν άτομα που δεν εργάζονται λόγω της κατάθλιψης που τους προκαλεί η απομόνωση και η απόρριψη».

Είπαν σε άλλο γιατρό ότι είναι οροθετική

Σε μια νέα εξομολόγηση, η Στέφανη ανέφερε πως, γιατρός που επισκέφθηκε για βιοψία την απείλησε, όταν θέλησε να πάρει δεύτερη γνώμη. «Είπε ότι είμαι οροθετική χωρίς να δώσω άδεια να μιλήσει για τον ιατρικό ιστορικό μου. Οι γιατροί πρέπει να συμπεριφέρονται σε όλους τους ασθενείς που συναντούν λες και είναι οροθετικοί και όφειλε να με προστατέψει. Δεν έχει τη δικαιοδοσία να μεταφέρει σε άλλο γιατρό το ιατρικό ιστορικό μου».

Αυτό σύμφωνα με την ίδια, καταδεικνύει για άλλη φόρα ότι ακόμη και ιατρικοί λειτουργοί τελούν σε άγνοια για το πώς πρέπει να συμπεριφέρονται σε οροθετικά άτομα, ενώ την ίδια ώρα κάνει κάλεσμα προς την πολιτεία να ενισχύσει περισσότερο την Γρηγόριο Κλινική, που μέχρι σήμερα, παρά την αύξηση του αριθμού των οροθετικών, παραμένει με έναν γιατρό. «Φαίνεται να υπάρχει μια μικρή αδιαφορία. Δεν μπορεί μόνο του ένα άτομο, ένας γιατρός που βρίσκεται στην Γρηγόριο Κλινική να κάνει τόση δουλειά. Έχουμε 1200 ασθενείς και η κλινική χρειάζεται αναβάθμιση. Το υπουργείο υγείας πρέπει να λαμβάνει πιο σοβαρές δράσεις μέσα από τα προγράμματα επαγρύπνησης ή αλλιώς θα πρέπει να δοθούν περισσότερα χρήματα σε ΜΚΟ».

Πρόσφατα, οι αρμόδιες υπηρεσίες, της απέκοψαν 120 εύρω από το προσφυγικό επίδομα ενοικίου που λαμβάνει εδώ και χρόνια. Μέχρι και σήμερα δεν της δόθηκε σαφής απάντηση για τους λόγους. «Δεν λαμβάνω τυχαία αυτό το επίδομα. Είμαι πρόσφυγας και δεν μπορώ να καταλάβω ακόμη τους λόγους που η ίδια η κοινωνία με ταλαιπωρεί με αυτόν τον τρόπο».

Παρά τα διάφορα καθημερινά προβλήματα και πρόσφατο πρόβλημα υγείας που της κτύπησε την πόρτα, η Στέφανη δεν έμαθε να το βάζει κάτω. Τα λόγια της μητέρας της, που απεβίωσε πριν από ένα χρόνο, αποτελούν φάρο για να συνεχίσει να ζει τη ζωή της με αξιοπρέπεια. «Νιώθω μαχήτρια, αλλά είμαι και ευαίσθητη γιατί είμαι και άνθρωπος. Η μητέρα μου έλεγε πάντα κάτι και το κρατώ: Δεν υπάρχει πάντα κακοκαιρία, υπάρχει και καλοκαιρία»