Ο Ανδρέας, ο Θανάσης και η εξάρτηση της Δικαιοσύνης από την προσωπική επιμονή

Ποινικές ευθύνες σε οκτώ πρόσωπα καταλογίζει η δεύτερη έρευνα που έγινε για το περιβόητο «ορφανό» θανατηφόρο του 2012, σύμφωνα με τις πληροφορίες του REPORTER. Όχι ένας, όχι δύο αλλά επτά διαφορετικά πρόσωπα (σ.σ στον όγδοο που καταλογίζονται ποινικά δεν προέρχεται από την Αστυνομία) είχαν κάποιου είδους ευθύνη για την έκβαση της υπόθεσης του τροχαίου και το γεγονός πως έμεινε ανεξιχνίαστη για πάνω από μία δεκαετία αλλά, όπως αποδείχτηκε, αυτό δεν ενδιέφερε και δεν ενοχλούσε κανέναν.

Παρά την ευκολία με την οποία αρχικά η Αστυνομία θεωρούσε fake news τις καταγγελίες πως αυτό το τροχαίο δεν διερευνήθηκε σωστά, όταν όντως αποφάσισε να ασχοληθεί με την υπόθεση και όχι απλώς με την επικοινωνιακή της διαχείριση, η εικόνα που προέκυψε κάθε άλλο παρά τον τέλειο τρόπο χειρισμού της φαίνεται να έδειξε. Ωστόσο, θα πρέπει να σημειωθεί πως δεν ασχολήθηκε επειδή ήθελε από μόνη της να διερευνήσει τους ισχυρισμούς, αλλά υπήρχε σχετικό αίτημα από την οικογένεια του 17χρονου μαθητή που απεβίωσε μετά το τροχαίο.

Η μπάλα πλέον βρίσκεται στο γήπεδο της Νομικής Υπηρεσίας, για να αποφασίσει για τον περαιτέρω χειρισμό της υπόθεσης, ενώ οι ποινικές ευθύνες που εντοπίζονται φαίνεται να αγγίζουν επτά μέλη της Αστυνομίας.

Κανείς δεν γνωρίζει ποια θα είναι η έκβαση και ποιες αποφάσεις θα ληφθούν. Άλλωστε το κράτος μας έχει απογοητεύσει πολλές φορές στο παρελθόν με τις αποφάσεις του και είναι για αυτό που αρκετοί εμφανίζονται δύσπιστοι και για την παρούσα υπόθεση. Αυτό που γνωρίζουμε σίγουρα είναι πως, για άλλη μια φορά, γίνεται διερεύνηση επειδή δεν άλλαξε γνώμη το στενό περιβάλλον του θύματος και δεν κουράστηκε να αναζητεί απαντήσεις και δικαίωση. Γιατί αν δεν ήταν η οικογένεια να διαψεύσει την Αστυνομία και να επιμένει να ξανανοίξει η έρευνα, γιατί αν δεν ήταν οι φίλοι του θύματος, οι οποίοι βίωσαν αυτό το τραύμα λίγο πριν ενηλικιωθούν, να επιμένουν για τα όσα είδαν και τα όσα κατέθεσαν, η Αστυνομία θα πανηγύριζε πως τα έκανε όλα εξαιρετικά και ήταν κάποιου είδους ατυχία το γεγονός πως δεν βρέθηκε ποτέ η οδηγός που είχε καθοριστικό ρόλο στον θάνατο του Ανδρέα Λοΐζου. Με βάση τα ευρήματα της έρευνας υπό τον Βοηθό Αρχηγό Θεμιστό Αρναούτη, σίγουρα δεν είναι η ατυχία που ευθύνεται για αυτό, αφού διαπιστώθηκε πως δεν είχαν γίνει οι απαραίτητες έρευνες, όπως είχε ανακοινώσει ο Αρχηγός Αστυνομίας, όταν η υπόθεση ήρθε ξανά στο φως.

Αυτοί είναι που ασχολούνται. Αυτοί είναι που ενδιαφέρονται. Αυτοί είναι που, στην μνήμη του φίλου τους, δεν είπαν πως δεν τους νοιάζει πια, πως πέρασαν πολλά χρόνια, πως ξέχασαν, πως δεν χρειάζεται να ασχοληθούν περαιτέρω. Θυμούνται και μίλησαν, ως ενήλικες πια, για όσα είδαν, άκουσαν και βίωσαν αναφορικά με το μοιραίο τροχαίο και καταδείχθηκαν οι κακοί χειρισμοί της κυπριακής Αστυνομίας.

Για το κράτος, αντιθέτως, η αξία της ζωής του Ανδρέα Λοΐζου, που έμεινε για πάντα 17 χρόνων σε έναν δρόμο, είναι η ίδια με αυτήν της ζωής του Θανάση Νικολάου, που έμεινε για πάντα 26 χρονών κάτω από ένα γεφύρι: Μηδαμινή. Δέκα τόσα χρόνια, καθόλου δεν τους ένοιαζε που δεν εντόπισαν την οδηγό που προκάλεσε τη σύγκρουση. Δέκα τόσα χρόνια, δεν ενδιαφέρθηκαν να ξανανοίξουν τους φακέλους, να εξετάσουν τους χειρισμούς, να δουν τι δεν είχε γίνει σωστά και να κάνουν διορθωτικές κινήσεις. Ασχολήθηκαν μετά από διαδικτυακές καταγγελίες περί κουκουλώματος της υπόθεσης κι αυτό με κίνητρο εκείνο που δείχνει πάντα να έχει η Αστυνομία: Να αποδείξουν ότι τα έκαναν όλα τέλεια, όχι να βρουν τι έκαναν λάθος και να προβούν σε ενέργειες στον βαθμό που είναι δυνατόν μετά από χρόνια απραξίας και απάθειας.

Γιατί θα πρέπει να δημιουργείται σούσουρο για να κάνουν οι Αρχές τη δουλειά τους; Γιατί θα πρέπει να προηγούνται αποκαλύψεις από τα ΜΜΕ και κουτσομπολιά στο διαδίκτυο με υπόνοιες για συγκάλυψη για να συγκινηθούν; Γιατί θα πρέπει οικογένειες και φίλοι να φωνάζουν, να κάνουν τους ντετέκτιβ και να επιδεικνύουν τεράστια επιμονή μέσα στον πόνο τους, για να ενδιαφερθεί το κράτος να κάνει αυτό ακριβώς που είναι η αποστολή του; Γιατί η απονομή Δικαιοσύνης (αν υπάρξει ποτέ, είτε για τον Θανάση είτε για τον Ανδρέα) να εξαρτάται από τις δυνάμεις και την αγάπη των οικείων τους και όχι από τις ενέργειες αυτών που πληρώνονται για να τη διασφαλίζουν; Πόσα νέα παιδιά πρέπει να πεθάνουν αδικαίωτα για να πάρει το κράτος στα σοβαρά τη δουλειά του σε ό,τι αφορά την ασφάλεια και τη δημόσια τάξη;

Η αδιαφορία δεν μπορεί να είναι η απάντηση του συντεταγμένου κράτους σε ό,τι το δυσκολεύει ή το εκθέτει. Η αδιαφορία το αφήνει ακόμη πιο εκτεθειμένο.