Βήμα στο άγνωστο... Οι παγίδες στην προσπάθεια ανοίγματος του ΑΚΕΛ

Είναι ξεκάθαρο ότι στο ΑΚΕΛ, βρίσκονται εν μέσω μιας διαδικασίας που θα αποτελεί ορόσημο για την ιστορία του κόμματος. Η μετάβαση, από ένα κόμμα με αυστηρότατους εσωτερικούς κανονισμούς και ακόμα πιο αυστηρές πολιτικές θέσεις, σε ένα ανανεωτικό και προοδευτικό κόμμα με ανοικτές πόρτες και αυτιά στην κοινωνία, δεν είναι μια εύκολη διαδικασία.

Μάλιστα, πολλοί είναι αυτοί που κατά καιρούς αμφισβήτησαν την προσπάθεια της Εζεκία Παπαϊωάννου, εκφράζοντας την άποψη πως το ΑΚΕΛ όσα χρόνια κι αν περάσουν θα παραμείνει εγκλωβισμένο στην ιδεολογία που πρεσβεύει και σε διαδικασίες, που χρονολογούνται αρκετές δεκαετίες πίσω.

Πέραν από τις αποφάσεις για τις αλλαγές στο Καταστατικό, για τον τρόπο λειτουργίας, λήψεως αποφάσεων και αρχαιρεσιών, αλλά και το λίφτινγκ στα ιστορικά γραφεία του κόμματος, υπάρχει και κάτι άλλο που ξεκάθαρα δείχνει την πορεία που θέλει να ακολουθήσει το κόμμα.

Παραδοσιακά πέραν από τα σκληροπυρηνικά στελέχη, τις τελευταίες δεκαετίες, εισήχθη και ο θεσμός των νέων δυνάμεων. Ήταν ένας θεσμός που επέτρεπε σε πρόσωπα που ασπάζονται τις ιδέες της αριστεράς ή ανήκουν στην κεντροαριστερά να συντάσσονται με το κόμμα και να κατέρχονται ως υποψήφιοι. Μάλιστα σε ουκ ολίγες περιπτώσεις, αυτός ο θεσμός εκ του αποτελέσματος κρίνεται ως επιτυχημένος. Ωστόσο είναι πλέον ξεκάθαρο πως και αυτός χρήζει αναθεώρησης και αλλαγών.

Κάτι άλλο που επίσης είναι ξεκάθαρο, είναι πως το ΑΚΕΛ θα επιχειρήσει, εκεί και όπου πληρούνται οι προϋποθέσεις, να μετεξελίξει αυτό τον θεσμό, τόσο στις βουλευτικές όσο και στις Ευρωεκλογές. Σε ένα άλλο επίπεδο όμως, εκεί που οι εκλογές είναι πιο προσωποπαγείς, όπως είναι αυτές για την προεδρία της Δημοκρατίας, αλλά και τις δημοτικές εκλογές. Εκεί το ΑΚΕΛ διαχρονικά αντιμετώπιζε πρόβλημα.

Κι αυτό αποδεικνύεται από το γεγονός ότι με εξαίρεση την περίπτωση του ιστορικού ηγέτη της παράταξης, Δημήτρη Χριστόφια, πάντα το κόμμα αναζητούσε συνεργασίες στις Προεδρικές. Εξελίσσοντας αυτή την τακτική, στις πιο πρόσφατες Προεδρικές, το ΑΚΕΛ έκανε και τη μεγάλη υπέρβαση στηρίζοντας τον Ανδρέα Μαυρογιάννη, έναν κεντροδεξιό διπλωμάτη.

Αυτή την υπέρβαση μοιάζει έτοιμο να συνεχίσει, αφού στο ΑΚΕΛ θεωρούν επιτυχημένη την επιλογή Μαυρογιάννη και στις επικείμενες δημοτικές εκλογές. Σε αυτό το πλαίσιο άλλωστε, προσεγγίστηκαν πρόσωπα όπως ο Αχιλλέας Δημητριάδης και ο τέως υφυπουργός Πολιτισμού, Γιάννης Τουμαζής για τον δήμο Λευκωσίας.

Στο κάδρο του ΑΚΕΛ, βρίσκονται και άλλες προσωπικότητες σε άλλες επαρχίες που αποτελούν εν δυνάμει υποψηφίους του κόμματος, ως μέρος μιας προσπάθειας, αφενός να επιτύχει το κόμμα τους εκλογικούς του στόχους και αφετέρου να αποκτήσει προσβάσεις και ανοικτά αυτιά σε ένα μέρος της κοινωνίας, που ενώ βρίσκεται στις παρυφές της αριστεράς, έβλεπε επιφυλακτικά το κόμμα που είναι ο κύριος εκφραστής του χώρου.

Άλλωστε αυτό το πρόβλημα που αντιμετώπισε και πλέον έχει ενώπιον του ως πρόκληση δεν είναι μόνο κυπριακό. Είναι ένα πρόβλημα που αντιμετωπίζουν αρκετά κουμμουνιστικά κόμματα στην Ευρώπη τα τελευταία χρόνια που καλούνται να γυρίσουν σελίδα, σε μια προσπάθεια να συγκρατήσουν παραδοσιακά στελέχη και ψηφοφόρους και την ίδια ώρα να προσελκύσουν, χωρίς να χάνουν την ταυτότητα τους ψηφοφόρους και στελέχη από τον χώρο της σοσιαλδημοκρατίας.

Βέβαια το διακύβευμα για το ΑΚΕΛ, είναι αφενός αυτές οι αλλαγές που προωθεί να έχουν περιεχόμενο και να μην είναι απλά το περιτύλιγμα ασήμαντων αλλαγών, που θα είναι μόνο για το θεαθήναι και αφετέρου, αυτές να μην δημιουργήσουν ανισορροπία στο εσωτερικό και να προκαλέσουν αναταράξεις και ενδεχόμενες αποχωρήσεις από κάποια στελέχη που είναι γνωστό πως βλέπουν την όλη προσπάθεια με σκεπτικισμό και διστακτικότητα.

Αυτό, άλλωστε, είναι και το προσωπικό στοίχημα του Γενικού Γραμματέα του κόμματος, Στέφανου Στεφάνου, ο οποίος καλείται να λειτουργήσει ως ο άνθρωπος που θα διατηρήσει τις ισορροπίες και παράλληλα θα διασφαλίσει ότι το όραμα του για να γυρίσει το ΑΚΕΛ σελίδα, επιτυγχάνεται στο μέγιστο βαθμό.