Το τροχαίο που έκανε «Σαν Eφιάλτη» τη ζωή του Ρένου-«Ποτέ δεν πρέπει να τα βάζουμε κάτω»

«Μέσα σε ένα τέτοιο συμβάν, όπως το τροχαίο που είχα, ξεκαθαρίζουν πιο εύκολα ποιοι είναι οι πραγματικοί σου φίλοι, ποιοι είναι απλά γνωστοί σου και ποιοι δεν έπρεπε να ήταν καν φίλοι σου...»

Μια έξοδος από τον στρατό, ένα κλαμπ που δεν πρόλαβε ποτέ να φθάσει και μια στιγμή μερικών δευτερολέπτων στον δρόμο, ήταν αρκετά για να φέρουν τούμπα τη ζωή ενός δεκαοκτάχρονου, που έκτιζε τα όνειρα του. Ένα αυτοκινητιστικό ατύχημα, τον οδηγεί στην εντατική και πλέον κάθε ήχος του καρδιακού παλμού του, μοιάζει σαν μια ελπίδα για ζωή, τόσο για τον ίδιο τον Ρένο Ευαγγελάκη, όσο και για την οικογένεια του.

Οι γιατροί λένε στους γονείς του Ρένου, ότι ο γιος τους έχει πενήντα τοις εκατό πιθανότητες να ζήσει, αλλά ακόμη και εάν καταφέρει να ζήσει, ίσως να μην τους αναγνωρίζει. Όλα καταρρέουν σαν ένας χάρτινος πύργος μπροστά στα μάτια των γονιών του και ήδη οι σκέψεις ότι θα έχαναν το παιδί τους, γυροφέρνουν στο μυαλό τους.

Οκτώ μέρες μετά, ο βασανιστικός ήχος της εντατικής, σταματά. Τίποτα δεν ακούγεται. Μα δεν ήταν για κακό. Ήταν για καλό. Ο Ρένος επιτέλους ανοίγει τα μάτια του και πλέον ετοιμάζεται να πάρει ξανά στα χέρια του τη ζωή του. Σαν να έχει ξαναγεννηθεί και ας μην μπορούσε να μετακινηθεί, ούτε καν να μιλήσει από το κρεβάτι που βρισκόταν καθηλωμένος.

Οι ώρες, οι μέρες, τα χρόνια περνούν τόσο γρήγορα, μα για τον Ρένο μοιάζουν αιώνες. Ο Ρένος μεγαλώνει και την ίδια ώρα μέσα του, γιγαντώνεται το πείσμα, η θέληση και η επιμονή για να ζήσει, να περπατήσει αλλά και να στείλει παράλληλα, τα πιο ηχηρά μαθήματα ζωής στους γύρω του.

Οι ώρες ατελείωτες στο δωμάτιο του. Να αναρωτιέται για την επόμενη του μέρα. Μα η χειρότερη μαχαιριά στην ήδη ματωμένη ψυχή του Ρένου, ήταν τα επίμονα βλέμματα που αντίκρυζε ο ίδιος και ένιωθε ότι είναι υποδεέστερος λόγω του τρόπου ομιλίας του ή του τρόπου βάδισής του, κάνοντας τον να αισθάνεται ότι έφθασε διαλυμένος στον πάτο.

Κι όμως, κατάφερε το ακατόρθωτο. Σήμερα ο Ρένος Ευαγγελάκης, αφού έχει ενώσει σαν παζλ τα σπασμένα του κομμάτια που θρυμματίστηκαν μετά από το τροχαίο ατύχημα, στέκεται στα πόδια του και πιο περήφανος από ποτέ, κλείνει το μάτι σε όσους τον είδαν να πέφτει, εγκαταλείποντας τον σιγά-σιγά. Αφού έσφιξε τα δόντια του, με ψυχή, καρδιά και σθένος, μιλάει με την καρδιά του και σήμερα η ιστορία του έρχεται να δώσει ένα γερό χαστούκι σε όσους τον υποτίμησαν, τον χλεύασαν και του είπαν δεν θα τα καταφέρεις, δεν μπορείς.

Ο Ρένος μάλιστα, δεν δίστασε να πάρει χαρτί και μολύβι και να γράψει τα όσα βίωσε τα τελευταία δεκατρία χρόνια και αφού ένωσε τις κόλλες, ήδη παρουσιάζει το βιβλίο του «Σαν εφιάλτης», με την ελπίδα ότι θα πέσει στα κατάλληλα χέρια και αρκετοί θα μάθουν από τα μαθήματα ζωής που στέλνει η ιστορία του.

Ένας πιτσιρικάς δραστήριος, γεμάτος όνειρα για ζωή

«Από μικρός, μου άρεσε η άθληση, όχι σε επαγγελματικό επίπεδο, αλλά στο σχολείο για παράδειγμα ήμουν λάτρης του τρεξίματος και να κάνω εμπόδια. Βέβαια, επειδή ήμουν απροπόνητος, στους αγώνες ερχόμουν σχεδόν πάντοτε τελευταίος, αλλά έμαθα κατά την πορεία, ότι και οι τελευταίες θέσεις κάτι σου δίνουν και κάτι κερδίζεις. Παράλληλα, είχα κλίση στη ζωγραφική και γράφτηκα σε ένα εργαστήρι το οποίο με έγραψαν οι γονείς μου για να εξασκώ την τέχνη μου, επειδή θεωρούσαν ότι είναι πολύ καλό ένας νεαρός στην ηλικία μου να έχει ένα χόμπι και μια δραστηριότητα πέραν από το σχολείο και τα διαβάσματα.

Όταν ήμουν μαθητής, ήμουν αρκετά κοινωνικός και δραστήριος. Προσπαθούσα να προσεγγίσω διάφορα άτομα και κανόνιζα εξόδους. Ήθελα να ήμουν ο συνδετικός κρίκος σε μια παρέα στο σχολείο. Μπορώ να πω ότι νιώθω πλήρης από θέμα εμπειριών μέχρι το Λύκειο, καθώς θεωρώ ότι τα έζησα όλα, όπως διαβάσματα, άγχη, κοπάνες, έξοδοι, καφέ και κλαμπ, διάφορα».

Η κατάταξη στον στρατό και το μοιραίο βράδυ

Αφού πήρε το απολυτήριο λυκείου, ήρθε η στιγμή να υπηρετήσει τη στρατιωτική του θητεία ο Ρένος, όπως και ο κάθε νέος της ηλικίας του και ας μην είχε κλείσει ακόμη τα δεκαοκτώ του. «Στις 8 Ιουλίου του 2010, πήγα στο ΚΕΝ Πάφου και από εκεί με έστειλαν στο πυροβολικό στο Τσέρι. Επειδή ήμουν Επιλοχίας όμως, κάτι που δεν πρόλαβα να εξασκήσω ωστόσο, έπρεπε να πάμε στη συνέχεια στο ΚΕΝ Λάρνακας για εκπαίδευση ως λιβίτες τέλη Οκτωβρίου, που εκεί ήταν η πρώτη μου έξοδος από τον στρατό».

Σημειώνεται ότι στις 20 Οκτωβρίου ήταν τα γενέθλια του Ρένου, ωστόσο επειδή τιμωρήθηκε με φυλακή στον στρατό επειδή «παρανόμησε» με… σουβλάκια, στερήθηκε την έξοδο του και έτσι βγήκε μετά από μια εβδομάδα όπου είχε άλλος στρατιώτης γενέθλια, ο οποίος τον κάλεσε να γιορτάσουν μαζί με άλλους τα γενέθλιά του σε κλαμπ, που δεν πρόλαβε να πάει ωστόσο ποτέ.

Ήταν βράδυ στις 5 Νοεμβρίου… «Εκείνο το βράδυ θυμάμαι, επειδή ήμασταν μεγάλη παρέα χωριστήκαμε σε αυτοκίνητα για να πάμε στο κλαμπ. Εγώ έτυχε να πάω με ένα άλλο σειρά μου, ο οποίος ήταν ο οδηγός του οχήματος. Κατά τη διάρκεια της διαδρομής προς το κλαμπ και συγκεκριμένα στη λεωφόρο Στροβόλου, ο οδηγός έτρεχε και σε κάποιο σημείο της διαδρομής έχασε τον έλεγχο, βρέθηκε στην αντίθετη λωρίδα του δρόμου και μας κτύπησε διερχόμενο όχημα στην αριστερά πλευρά του αυτοκινήτου που βρισκόμουν εγώ ως συνοδηγός. Από το κτύπημα, δεν τραυματίστηκα εξωτερικά, καθώς φορούσα ζώνη, αλλά από την ταχύτητα και το ταρακούνημα του αυτοκινήτου, έπαθα κρανιοεγκεφαλική κάκωση, αριστερή ημιπληγία με διάχυτες θλάσεις στο δεξί στέλεχος του εγκεφάλου που επηρεάζει αντίθετα το σώμα, δηλαδή την αριστερή πλευρά του σώματός μου. Αν δεν φορούσα ζώνη, σίγουρα δεν θα ήμουν εδώ σήμερα να εξιστορώ τα όσα έζησα. Ο οδηγός από το ατύχημα όμως, δεν είχε πάθει κάτι.

Απεγκλωβίστηκα από τα συντρίμμια του οχήματος από τους πυροσβέστες και με έστειλαν εσπευσμένα στο Γενικό Νοσοκομείο Λευκωσίας. Εκεί, ενημέρωσαν τους δικούς μου για το τροχαίο που σημειώθηκε και αμέσως έφθασαν στο Νοσοκομείο πανικόβλητοι. ‘Τι έγινε ο Ρένος’, ρωτούσαν με αγωνία και αυτό που τους έλεγαν οι γιατροί είναι ότι έπρεπε να παραμείνω στην εντατική, ούτως ώστε να μου χορηγήσουν κάποια φάρμακα για να παραμείνω κοιμισμένος και να ηρεμίσει ο εγκέφαλος μου, για να δουν τι βλάβη έχει προκληθεί. Τους εξήγησαν ότι υπάρχει κρανιοεγκεφαλική κάκωση, αλλά δεν γνώριζαν τι είναι αυτό οι γονείς μου.

Οι γιατροί επειδή δεν γνώριζαν ακριβώς τι έπαθα είπαν στους γονείς μου ότι είχα 50% πιθανότητες να πεθάνω και ότι αν δεν πέθαινα δεν ήξεραν αν θα είχα την αντίληψη να καταλάβω τη μάμα μου, τον παπά μου και τα αδέλφια μου. Πράγμα που δεν μπορώ να διανοηθώ πώς σκέφτηκαν οι γονείς μου εκείνη την ώρα, αλλά από την άλλη διέψευσα κάθε ιατρικό κανόνα».

Μετά από οκτώ μέρες σε κόμμα, ανοίγει τα μάτια του

Έπειτα από οκτώ ολόκληρες μέρες και ενώ η αγωνία της οικογένειάς του βρισκόταν στο κατακόρυφο, ο Ρένος ανοίγει τα μάτια του. «Μετά που άνοιξα τα μάτια μου, με έστειλαν στον νευροχειρουργικό θάλαμο, όπου είναι ένα μεταβατικό στάδιο μετά την εντατική, που έπρεπε να μου χορηγούν φάρμακα και να μου βάζουν αντιθρομβωτικές κάλτσες για να μην δημιουργηθούν θρομβώσεις στα πόδια από την ακινησία. Ήρθε επίσης και ένας φυσικοθεραπευτής, ο οποίος εξήγησε στους δικούς μου τι βλάβες έχω και τι πρέπει να κάνω για να στήσω τον κορμό μου. Επειδή δεν γνώριζαν επίσης αν είχα θέματα με την κατάποση, μου χορηγούσαν μέσω της τραχειοτομής φαγητό και νερό. Μετά από είκοσι μέρες περίπου, επειδή συνεργάζεται το Γενικό Νοσοκομείο με το Μέλαθρον Αγωνιστών, με έστειλαν εκεί. Ένα κέντρο το οποίο ήταν το μόνο εξειδικευμένο την τότε εποχή στην Κύπρο».

Στο Μέλαθρον ο Ρένος, έκανε ένα μήνα εκεί με σκοπό να κάνει φυσιοθεραπείες και εργοθεραπεία. «Λόγω της βλάβης που είχα πάθει, δεν μπορούσα επίσης να μιλήσω και ήταν το πιο άσχημο πιο βίωσα, καθώς ήθελα να μιλήσω αλλά δεν μπορούσα. Μπορεί να ήταν για τρεις βδομάδες περίπου, αλλά εγώ ένιωθα ότι πέρασαν δέκα χρόνια, χωρίς να μπορώ να μιλήσω. Επίσης, επειδή ήταν μακρινή απόσταση για την οικογένειά μου να μεταφέρονται καθημερινώς από τη Λευκωσία στη Λεμεσό που ήταν το Μέλαθρο για να κάνω τις θεραπείες μου, μας επέτρεπαν τις Παρασκευές μέχρι την Κυριακή, να επιστρέφω στο σπίτι μου. Εννοείται ότι ένιωθα σαν τρελός όταν μάθαινα ότι θα επέστρεφα στο σπίτι μου, στην οικογένειά μου και στο κρεβάτι μου. Διαμορφώσαμε φυσικά με τον κατάλληλο τρόπο το σπίτι μου γιατί ήμουν δυσκίνητος και μεταφέραμε το κρεβάτι μου στο σαλόνι. Όταν μάθαιναν οι δικοί μου επίσης ότι θα επέστρεφα Λευκωσία, έρχονταν γείτονες, συγγενείς και φίλοι για να με δουν».

Μετά από ψάξιμο της οικογένειας του Ρένου για να βρουν το κατάλληλο κέντρο για φυσικοθεραπείες, βρήκαν τον κατάλληλο στη Λευκωσία όπου και πήγε ο Ρένος για αξιολόγηση. «Αφού με είδε ο Ανδρέας και μελέτησε τις βλάβες που είχα, μας επεξήγησε ότι δεν μπορώ να βρίσκομαι στο Μέλαθρον και παράλληλα να κάνω φυσικοθεραπείες σε άλλο κέντρο. Παρά το Μέλαθρο στη Λεμεσό, επέλεξα με την οικογένειά μου να μεταφερθώ στη Λευκωσία σε άλλο φυσικοθεραπευτήριο. Εννοείται, ότι είμασταν αγχωμένοι εάν ήταν ορθή η απόφασή μας, αλλά τελικά αποδείχθηκε ότι ήταν ολόσωστη.

Από τότε εκτοξεύθηκε η ψυχολογία μας. Αρχές του Μάρτη που ξεκίνησα στο φυσικοθεραπευτήριο του Ανδρέα, είχα πάει με το μπαστούνι και όταν χρειαζόταν να περπατήσω μεγάλη απόσταση κρατούσα με το ένα τη μητέρα μου από το χέρι και με το άλλο το μπαστούνι. Μόλις είχα πάει εκεί θυμάμαι ότι ξαφνιάστηκε ο Ανδρέας, καθώς αναρωτήθηκε πώς γίνεται ένας δεκαοκτάχρονος, να κινείται με τη μάνα του και με το μπαστούνι. Από την πρώτη μέρα, με έκανε να ξεφορτωθώ το μπαστούνι, κάτι που ήταν ένα μεγάλο επίτευγμα για μένα. Σιγά-σιγά με τον τρόπο του και τις φωνές, άρχισα να αποκτώ αυτοπεποίθηση και μέρα με τη μέρα να είμαι λίγο καλύτερα και πιο ανεξάρτητος».

Ο αγώνας συνεχιζόταν και μέρα με τη μέρα άλλαζε

Ο Ρένος, συνέχιζε αθόρυβα να πηγαίνει καθημερινώς για θεραπείες μαζί με τη μητέρα του, καθώς δεν είχε άδεια οδήγησης, ενώ επίσης από τον στρατό έλαβε μόνιμη απαλλαγή. «Θυμάμαι ότι ξυπνούσα το πρωί, έτρωγα το πρόγευμά μου με τη μητέρα μου και πηγαίναμε από τις οκτώ στο φυσικοθεραπευτήριο και νύχτωνε μέχρι να επιστρέψω σπίτι. Ήταν πολύ κουραστικά χρόνια, αλλά παράλληλα και πολύ αποδοτικά, καθώς με άλλαξαν ως άνθρωπο.

Μετά από δυο χρόνια, που ανεξαρτητοποιήθηκα και ήμουν πιο άνετος στις κινήσεις μου, αποφάσισα ότι ήθελα να σπουδάσω, όπως και θα σπούδαζαν οι συνομήλικοι μου, αλλά ήμουν επιφυλακτικός, με τους γονείς μου να υποστηρίζουν ότι για θέμα ψυχολογίας ήταν καλύτερα να πάω με τους στόχους που είχα από μικρός και να μην σταθεί τίποτα εμπόδιο στα όνειρά μου. Όσον αισιόδοξος και να ήμουν όμως, δεν ήξερα αν ήταν σωστή επιλογή, ή αν θα πήγαινε η αποκατάσταση μου πίσω. Δεν γνώριζα αν θα μπορούσα να συνδυάσω τις θεραπείες μου με το πανεπιστήμιο.

Τελικά, ξεκίνησα τις σπουδές μου στο τμήμα αρχιτεκτονικής του Πανεπιστημίου Κύπρου. Αρχικά ήθελα να κάνω μια δυναμική αρχή και στροφή στη ζωή μου, με νέες παρέες, νέες ευκαιρίες και νέες δυνατότητες. Από τις πρώτες μέρες όμως, αντιλαμβανόμουν, ότι ήμουν υποδεέστερος από τους υπόλοιπους. Τόσο σε θέμα χρόνου για να ασχοληθώ με τις σπουδές μου, γιατί ταυτόχρονα έκανα καθημερινώς φυσικοθεραπείες για την αποκατάστασή μου».

Με πολλές δυσκολίες, ο Ρένος κατάφερε στα έξι χρόνια να ολοκληρώσει τις σπουδές του και να πάρει το πτυχίο της αρχιτεκτονικής, αλλά φυσικά σε όλα αυτά μεσολάβησαν πολλές επεμβατικές μέθοδοι, αποτυχημένα χειρουργεία και γύψοι στα πόδια. «Πήγα μέχρι και την Ελλάδα σε κάποια φάση για τενοντομεταφορά. Πέρασα από πόνο, από bullying, από βλέμματα περίεργα, αλλά τίποτα δεν με επηρέασε.

Κατάφερα κατά τις σπουδές μου, να κάνω και Erasmus στην Ισπανία, κάτι που ήταν όνειρο ζωής για εμένα. Ήταν ένα επίτευγμα που κατάφερα να πάω κάπου μόνος μου και ας ήταν για έξι μήνες. Φυσικά είχα έγνοια να μην βλάψω τη θεραπεία μου, ωστόσο, βρήκα στην Ισπανία και γυμναστήριο και μετά από καθοδήγηση του φυσικοθεραπευτή μου στην Κύπρο, έκανα συγκεκριμένο πρόγραμμα. Ήταν μια απίστευτη εμπειρία, καθώς πήγα και σε διάφορα ταξίδια εντός Ισπανίας. Έκανα φίλους από όλο τον κόσμο, γνώρισα διαφορετικές κουλτούρες και διαφορετικούς τρόπους σκέψης. Ένιωθα ένα με εκείνους και δεν ένιωθα όπως στην Κύπρο, που βλέπουν περίεργα το διαφορετικό».

Η επιστροφή στην Κύπρο και η αντιμετώπιση της κοινωνίας

Κατά την επιστροφή του στην Κύπρο ο Ρένος και με την ολοκλήρωση των σπουδών του ως αρχιτέκτονας, ξεκίνησε την πρακτική του σε γραφεία αρχιτεκτονικής, ωστόσο, μέχρι σήμερα δεν βρέθηκε ο κατάλληλος εργοδότης για τον Ρένο που θα τον… αγκαλιάσει.

Τα τελευταία χρόνια, λέει ο Ρένος, «αποφάσισα να ασχοληθώ περισσότερο και με τη γυμναστική, γι’ αυτό και βρίσκομαι σε μια ομάδα αθλητών που διοργανώνουμε αθλητικές δραστηριότητες και μου πρότειναν μάλιστα να λάβω μέρος πέρσι στον πρώτο μου Μαραθώνιο στο Ρότερνταμ. Η εμπειρία ήταν απίστευτη. Έκλαψα. Το να βλέπεις τόσο κόσμο να σε εμψυχώνουν και να σου φωνάζουν ‘go Renos’, είναι κάτι που σου δίνει περισσότερη ώθηση για να συνεχίσεις».

Η αλλαγή στη ζωή του και το μήνυμα του Ρένου

Όταν ρωτήσαμε τον Ρένο εάν ήταν ο ίδιος πριν το τροχαίο και μετά, ο ίδιος χαμογέλασε και απλά είπε, καθόλου. «Άλλαξε ο τρόπος σκέψης μου, ο τρόπος που βλέπω τη ζωή, που βλέπω τα πράγματα, που βλέπω τους ανθρώπους, τις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων, τα συναισθήματα μου είναι πιο αληθινά, εκτιμώ περισσότερο, θαυμάζω και ευχαριστώ περισσότερο».

Μάλιστα, για τους ανθρώπους που είχε γύρω του τα τόσα χρόνια, ο Ρένος ανέφερε ότι, «κατά την πορεία της ζωή μας είναι αναπόφευκτο κάποιος να χάσει κάποιους φίλους, είτε λόγω δουλειάς, είτε λόγω ρουτίνας, είτε λόγω οικογένειας. Σίγουρα όμως, μέσα σε ένα τέτοιο συμβάν, ξεκαθαρίζουν πιο εύκολα ποιοι είναι οι πραγματικοί σου φίλοι, ποιοι είναι γνωστοί και ποιοι δεν έπρεπε να ήταν καν φίλοι».

Το ξεκάθαρο μήνυμα του Ρένου ωστόσο, είναι ότι ποτέ δεν πρέπει να τα βάζουμε κάτω. «Πάντα υπάρχει ελπίδα. Πάντα υπάρχει σε όλες τις καταστάσεις της ζωής μας κάτι θετικό. Ακόμα και ένα περίπατο στον δρόμο να πας, θα βρεις χίλια θετικά. Πρώτα πρώτα, έχεις την υγεία σου, περπατάς, βλέπεις, ακούεις, μυρίζεις. Εννοείται ότι θα δυσκολευτείς όταν συμβεί κάτι σοβαρό, ψυχολογικά και σωματικά, αλλά δεν πρέπει να τα βάζεις κάτω και σιγά-σιγά όλα πάνε καλά, με προπάντων πίστη στον Θεό, στον εαυτό σου, στην οικογένειά σου και σε δυο-τρεις καλούς φίλους. Το τρίπτυχο της επιτυχίας είναι η οικογένεια, ένα καλό γιατρικό περιβάλλον και να πιστεύεις στον εαυτό σου».

Αξίζει να αναφερθεί ότι το βιβλίο «Σαν εφιάλτης» του Ρένου Ευαγγελάκη, έχει φθάσει στα χέρια του Αρχηγού Αστυνομίας, Στέλιου Παπαθεοδώρου, ο οποίος αποφάσισε όπως ο Ρένος συμπεριληφθεί στην ομάδα οδικής ασφάλειας, για να ενημερώνει και να εκπαιδεύει μαθητές σε διάφορα σχολεία της Κύπρου, για ζητήματα οδικής ασφάλειας.

*Περισσότερες πληροφορίες για το βιβλίο του Ρένου Ευαγγελάκη, «Σαν εφιάλτης» μπορείτε να βρείτε ΕΔΩ.