Κέρδισε προσφυγή για τα ωφελήματα της δημόσιος υπάλληλος-Δεν εμφανίστηκε η Δημοκρατία για ένσταση

Σε... μάδημα της μαργαρίτας, θα εμφανιστεί δεν θα εμφανιστεί, εξελίχθηκε η ακροαματική διαδικασία ενώπιον του Διοικητικού Δικαστηρίου, το οποίο έδινε διαδοχικές παρατάσεις στην πλευρά της Δημοκρατίας ώστε να καταχωρήσει ένσταση επί της προσφυγής που καταχωρήθηκε και αποτελούσε αντικείμενο εξέτασης, πράγμα το οποίο όχι μόνο τελικά δεν έπραξε, αλλά δεν εμφανίστηκε ποτέ λειτουργός της Νομικής Υπηρεσίας κατά την διαδικασία.

Πρόκειται για προσφυγή που καταχώρησε δημόσιος υπάλληλος που κατείχε θέση στο Τμήμα Κτηματολογίου και η οποία αφυπηρέτησε οικειοθελώς τον Νοέμβριο του 2021, ενώ περίπου επτά μήνες αργότερα, υπέβαλε προς το Γενικό Λογιστήριο της Δημοκρατίας αίτημα επιστροφής των εισφορών που κατέβαλλε στο Ταμείο Χηρών και Ορφανών, ούσα άγαμη και άτεκνη. Ωστόσο, το αίτημα της απορρίφθηκε από το Γενικό Λογιστήριο και ως εκ τούτου προσέφυγε στο Δικαστήριο, ζητώντας ακύρωση της εν λόγω απόφασης.

Η εξέταση της προσφυγής καθυστέρησε να ξεκινήσει για μήνες, λόγω της μη εμφάνισης της πλευράς της Δημοκρατίας που εκπροσωπείται από την Νομική Υπηρεσία, παρά τις διαδοχικές παρατάσεις, ενώ στη συνέχεια το Δικαστήριο προχώρησε με την εκδίκαση της υπόθεσης, χωρίς να παρασχεθεί το δικαίωμα ακροάσεως προς τη Δημοκρατία.

Όπως αναφέρεται στην απόφαση: «Στις 12.9.2022, η προσφυγή επιδόθηκε προς τους καθ' ων η αίτηση. Συγκεκριμένα, η επίδοση της προσφυγής, έγινε προς την κα Γ. Χ., υπεύθυνη παραλαβής εγγράφων, στο Γενικό Λογιστήριο της Δημοκρατίας. Η υπόθεση ορίστηκε για οδηγίες στις 8.11.2022. Λόγω του ότι η Ένσταση δεν είχε καταχωρηθεί, δόθηκε ξανά παράταση και η υπόθεση ορίστηκε στις 12.12.2022. Η Ένσταση και πάλιν δεν καταχωρήθηκε, με αποτέλεσμα να δοθεί νέα παράταση, μέχρι την 26.1.2023, ημερομηνία που ορίστηκε ξανά η υπόθεση για οδηγίες. Παράταση για τους καθ' ων η αίτηση προς καταχώρηση Ένστασης, δόθηκε ξανά στις 13.3.2023, 2.5.2023 και 6.6.2023. Κατά τη δικάσιμο ημερομηνίας 6.6.2023, υπήρξε εμφάνιση μόνο της δικηγόρου της αιτήτριας και αφού δεν είχαν τηρηθεί οι οδηγίες του Δικαστηρίου προς καταχώρηση Ένστασης, διαπιστώθηκε πως υπήρχε παράλειψη των καθ' ων η αίτηση να λάβουν μέρος στην ενώπιον του Δικαστηρίου εκκρεμούσα διαδικασία».

Ως εκ τούτου, ενόψει της παράλειψης της Δημοκρατίας να εμφανιστεί και να καταχωρήσει ένσταση, με το Δικαστήριο να παραπέμπει στον Κανονισμό 4 των περί της Λειτουργίας του Διοικητικού Δικαστηρίου Διαδικαστικού Κανονισμού του 2015, η εκδίκαση της υπόθεσης προχώρησε χωρίς να παρασχεθεί το δικαίωμα ακροάσεως προς τη Δημοκρατία.

Από την πλευρά της η δικηγόρος της αιτήτριας, Φαίδρα Εξαδάκτυλου (σ.σ για δικηγόρο Δημοσθένη Στεφανίδη), μεταξύ άλλων ανέφερε ότι οι διατάξεις του άρθρου 6 του περί Συνταξιοδοτικών Ωφελημάτων Κρατικών Υπαλλήλων και Υπαλλήλων του Ευρύτερου Δημόσιου Τομέα περιλαμβανομένων και των Αρχών Τοπικής Αυτοδιοίκησης (Διατάξεις Γενικής Εφαρμογής) Νόμου, Ν. 216(Ι)/2012, παραβιάζουν και αντιβαίνουν τις πρόνοιες του άρθρου 1 του Πρώτου Πρόσθετου Πρωτοκόλλου της ΕΣΔΑ και του άρθρου 17 του Χάρτη σε σχέση με το δικαίωμα στην περιουσία, αφού για τον περιορισμό του δικαιώματος, απαιτείται η ύπαρξη δημόσιας ωφέλειας, ενώ η περιστολή των κρατικών δαπανών, η δημοσιονομική πολιτική της χώρας και το ταμειακό συμφέρον του κράτους, δεν αποτελούν θεμιτό σκοπό περιορισμού του περιουσιακού αυτού δικαιώματος. Παράλληλα, πρόσθεσε πως δεν υπήρξε ούτε τήρηση της αρχής της αναλογικότητας, αφού η αιτήτρια στερήθηκε πλήρως του δικαιώματος επιστροφής όλων των εισφορών που αυτή κατέβαλλε στο Ταμείο Χηρών και Ορφανών, ενώ πληρούσε τις προϋποθέσεις επιστροφής τους, ως άγαμη και χωρίς εξαρτώμενα τέκνα.

Επιπρόσθετα υποστήριξε πως στις διατάξεις του ειδικού νόμου N.216(Ι)/2012 δεν υπάρχει τεκμηρίωση και/ή δεν γίνεται καμία αναφορά στην αιτιολογική έκθεση για την ύπαρξη ανάγκης συγκράτησης των δαπανών του κράτους, ενώ υπέδειξε πως δεν έχει καταρτιστεί προηγουμένως αναλογιστική μελέτη για τον έλεγχο της αναγκαιότητας και της καταλληλότητας λήψης των εν λόγω μέτρων στέρησης περιουσίας.

Το Δικαστήριο, αφού παρέπεμψε στη νομοθεσία και σε αποφάσεις, υπέδειξε πως «το δικαίωμα επιστροφής των περιοδικών εισφορών, στην περίπτωση που ο αιτητής δεν θα επωφεληθεί εξ' αυτών, συνιστούσε εκ του Νόμου 97(Ι)/97 κατοχυρωμένο δικαίωμα, για πληρωμή στο μέλλον, ήδη υπάρχον κατά το χρόνο της αφυπηρέτησης, δικαίωμα κεκτημένο, που βασιζόταν σε νόμο (Ν.97(Ι)/97) και καταργήθηκε δύο χρόνια πριν η αιτήτρια κάνει χρήση των διατάξεων επιστροφής, που σύμφωνα με τη νομολογία του ΕΔΑΔ, δημιουργείται νόμιμη προσδοκία (legitimate expectation) περί δικαστικής διεκδίκησης».

Παράλληλα, το Δικαστήριο, το οποίο δικαίωσε την εργαζόμενη, ανέφερε πως «η γενική κατάργηση του δικαιώματος επιστροφής των περιοδικών εισφορών σε πρόσωπα τα οποία δεν θα επωφεληθούν εξ αυτών, δημιούργησε παράλληλα ανισότητα μεταξύ των υπαλλήλων, όπως την αιτήτρια και των άλλων συντάξιμων υπαλλήλων, οι οποίοι είτε αποποιήθηκαν της παροχής αυτής και δεν υπέστησαν καμία περικοπή στις απολαβές τους, είτε καλύπτονταν στο μέλλον σε περίπτωση θανάτου τους, έχοντας σύζυγο και εξαρτώμενα τέκνα, κατηγορίες υπαλλήλων που επωφελήθηκαν, σε αντίθεση με την αιτήτρια».