Εξήντα τρία κεράκια με φλόγα μισοσβησμένη…

Γενέθλια έχει σήμερα η Κυπριακή Δημοκρατία. Εξήντα τρία κεράκια με φλόγα μισοσβησμένη. Να ψάχνει την ολοκλήρωσή της στις κορυφές του Πενταδακτύλου και στη θάλασσα της Αμμοχώστου. Να ψάχνει το άλλο της μισό πέρα από το οδόφραγμα και την μπότα του εισβολέα, ανάμεσα στους λεμονανθούς και τις θύμησες. Μισοσβησμένη φλόγα στα κεράκια, άσβεστη η φλόγα για επιστροφή.

Αυτό το κράτος δεν μεγάλωσε ποτέ φυσιολογικά, γι’ αυτό και σήμερα, σε πολλές περιπτώσεις, δεν συμπεριφέρεται σαν μεσήλικας. Γεννήθηκε ως σύλληψη τρίτων, χωρίς ιδιαίτερο ενθουσιασμό από τις οικογένειες. Κι εκεί που μάθαινε ακόμη να περπατά, νήπιο ακόμη, το χτύπησε η βία. Οι Τ/κ αποχώρησαν από τις δομές του κράτους και κάπου στην εφηβεία εισέβαλε ο τουρκικός στρατός.

Κι όσο μεγάλωνε η Κυπριακή Δημοκρατία, μεγάλωναν μαζί της και διάφορες παθογένειες. Η νοοτροπία του μικρού χωριού μεταφέρθηκε στα αστικά κέντρα και ενσωματώθηκε στον τρόπο διοίκησής της. Το κράτος στήθηκε πάνω στις κουμπαριές από άτομα χωρίς εμπειρία και απέκτησε με την πάροδο του χρόνου πελατειακές σχέσεις με τους πολίτες του. Η ανώριμη Δημοκρατία μας, οι πολιτικοί αυτοσχεδιασμοί, δημιούργησαν μια χρόνια ασθένεια, από την οποία ακόμη δεν καταφέραμε να ξεφύγουμε.

Το κομματικό μας σύστημα αναπτύχθηκε σε γάμους και μνημόσυνα και πανηγύρια στις πλατείες και υποσχέσεις εγκλωβισμένες στους χρόνους μελλοντικούς. Οι πολιτικές συχνά αναπτύσσονταν εκ των υστέρων, ως αποτέλεσμα αντίδρασης κι όχι σχεδιασμού. Τα ίδια προβλήματα συντηρούνταν για δεκαετίες, επειδή κανείς δεν είχε το όραμα ή την πολιτική βούληση να τα λύσει.

Πέρασαν πολλά -πολύ περισσότερα από όσα θα έπρεπε- χρόνια μέχρι η κοινωνία να ωριμάσει αρκετά για να απαιτεί τα αυτονόητα: Να μπει ένα τέλος στη διαφθορά, να απονέμεται Δικαιοσύνη. Να γίνει το κράτος φιλικό για όλους του τους πολίτες, να τους προσφέρει όλα τα βασικά. Να σταματήσει το βόλεμα ημετέρων, να μπει ένα τέλος στις υπερεξουσίες, να υπάρχει λογοδοσία. Να δουλεύουν τα πράγματα σωστά.

Και παρά την απαίτηση που πλέον υπάρχει, το κράτος ακόμα προσπαθεί. Με μικρά βήματα. Με πολλά εμπόδια στον δρόμο. Με την αίσθηση του εξαναγκασμού αντί του οράματος. Έγιναν και γίνονται μεταρρυθμίσεις στο νομοθετικό πλαίσιο, δεν είναι όμως καθόλου σίγουρο πως μεταρρυθμίστηκαν τα μυαλά. Αντιθέτως, είναι συχνές οι ενδείξεις πως το κατεστημένο είναι πολύ ανθεκτικό και υπάρχει μεγάλη αντίσταση στην αλλαγή προς όλα αυτά που απαιτούνται για να είναι το κράτος μας σύγχρονο, ευρωπαϊκό και φιλικό προς τον πολίτη.

Από τα σκάνδαλα στην σκανδαλώδη αδιαφορία και από την ανεπάρκεια στην προκλητική απαξίωση, το κράτος πολύ συχνά δείχνει να μην θέλει να πάει μπροστά, όποιος κι αν βρίσκεται στο τιμόνι του κατά τον δεδομένο χρόνο. Απλοί πολίτες παλεύουν να βρουν το δίκαιο τους, ενώ κάποιοι άλλοι πιο δυνατοί απολαμβάνουν τη βολή που προσφέρει το βόλεμα. Κάποιοι θα είναι πάντα αδικημένοι σε μια Κύπρο που δεν αλλάζει και κάποιοι θα προσπαθούν πάντοτε να καθυστερήσουν τις απαραίτητες αλλαγές. Εκτός αν αλλάξουμε… Ένα κράτος παγιδευμένο σε ένα φαύλο κύκλο. Σε μια ατελείωτη μάχη ανάμεσα στο αύριο και στους βολεμένους του σήμερα.

Η Κυπριακή Δημοκρατία έγινε 63 χρονών κι έχει ακόμα μαυροφορεμένες μανάδες να ζητούν να βρεθούν οι δολοφόνοι των παιδιών τους, λες και πρέπει να ζητιανέψουν Δικαιοσύνη. Έχει ακόμη τα μεγαλύτερα της σκάνδαλα σε box files, να μελετάται η σκόνη που μαζεύουν προσεκτικά. Έχει ένα κράτος που δυσκολεύεται να διασφαλίσει τη δημόσια τάξη σε κάθε περίσταση, ένα κράτος με θεσμούς που μέρα νύχτα τρώγονται μεταξύ τους αντί να λειτουργούν ως πυλώνες σταθερότητας. Ένα κράτος που ταλαιπωρεί τον πολίτη άνευ λόγου και αιτίας, ένα κράτος που αντί για προβλέψεις κάνει διορθώσεις.

Δεν μεγάλωσε φυσιολογικά αυτό το κράτος. Όμως ωρίμασε αρκετά και ήρθε η ώρα να σοβαρευτεί. Να αντιμετωπίσει τα λάθη του, να παλέψει με τους δαίμονές του. Να εκσυγχρονιστεί, κόβοντας μια για πάντα τα σχοινιά που ως μόνη αποστολή έχουν να το κρατούν πίσω, να μην προοδεύει και να μην προχωρά. Να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις της κοινωνίας, να θέσει προτεραιότητες. Να μην φοβάται να συγκρουστεί με τα κατεστημένα που το ίδιο δημιούργησε. Να οραματιστεί και να ανθίσει.

Ο μικρόκοσμός μας μπορεί να γίνει καλύτερος. Έχει τους ανθρώπους, έχει τις ιδέες, έχει την πρώτη ύλη. Του λείπει η βούληση να αποτινάξει τα βαρίδια του παρελθόντος και να προχωρήσει μπροστά. Μέχρι να ζούμε ξανά σε μια Κύπρο ελεύθερη από τον Ακάμα μέχρι τον Απόστολο Ανδρέα, ας διασφαλίσουμε ότι θα ζούμε τουλάχιστον σε μια Κύπρο λειτουργική, καθαρή και δίκαιη.