Οι αρσενικές κτητικές αντωνυμίες των κομμάτων και τα ποιοτικά κριτήρια των εκλογών

Όλη αυτή η δραστηριότητα που αφορά τις πολιτικές διεργασίες για συνεργασίες κομμάτων ενόψει των εκλογών της Τοπικής Αυτοδιοίκησης είναι απόλυτα φυσιολογική και εντός των πολιτικών θεσμίων του τόπου. Με εξαίρεση κάποιες περιπτώσεις για τον ΔΗΣΥ και το ΑΚΕΛ, δεν βγαίνουν τα μαθηματικά αλλιώς, τα κόμματα το ξέρουν και κάνουν τις κινήσεις τους, ώστε να διασφαλίσουν τη δική τους επικράτηση.

Οι πολιτικές δυνάμεις πάντοτε αναζητούν την εξουσία και η μεταρρύθμιση αύξησε τις εξουσίες των τοπικών παραγόντων, καθιστώντας τα αξιώματα αυτά ακόμη πιο ελκυστικά για τα κόμματα. Ούτε και αυτό είναι, βεβαίως, μεμπτό. Το κάθε κόμμα πιστεύει ότι προσφέρει την καλύτερη πολιτική πρόταση σε κάθε εκλογική διαδικασία, που συχνά είναι αποτέλεσμα μεγάλης σκέψης και επεξεργασίας και είναι φυσικό να πιστεύει ότι το δικό του όραμα υπερτερεί και των άλλων έχει κενά. Άρα, επιθυμούν να υλοποιήσουν τις δικές τους εξαγγελίες, μέσα από την εκλογή τους.

Η πολιτική διαδικασία από μόνη της δεν είναι προβληματική. Ούτε είναι κακό οι πολιτικές δυνάμεις να διεκδικούν την εξουσία. Και σίγουρα δεν είναι κακό να προσπαθούν να γεφυρώσουν τις όποιες διαφωνίες μπορεί να υπάρχουν και να συνεργαστούν για να πετύχουν κοινούς στόχους.

Αυτό που αναπόφευκτα προβληματίζει, όμως, είναι ότι τα κόμματα δεν δίνουν την εντύπωση ότι θέτουν ποιοτικά κριτήρια στο τραπέζι, καθώς, με τον τρόπο που αναφέρονται στις εκλογές ή αφήνουν να διαρρεύσει, μάλλον φαίνεται πως μοναδικό κριτήριο είναι η κομματική προέλευση. Πού θέλουν να εκλέξουν τον δικό τους, πού δεν τους ενοχλεί να εκλέξει άλλος ton δικό του, πού θα υποστηρίξουν τον υποψήφιο του άλλου κόμματος για να υποστηρίξει αλλού το άλλο κόμμα τον δικό τους και ούτω καθεξής. Οι διεργασίες δείχνουν να επικαλύπτονται από ένα πέπλο κτητικών αντωνυμιών, κυρίως αρσενικού γένους μιας και οι γυναίκες σχεδόν απουσιάζουν παντελώς από αυτή τη συζήτηση, κρίνοντας από τα ονόματα που έχουν ήδη διαρρεύσει και που περιλαμβάνουν ακριβώς τρεις γυναίκες για όλα τα υψηλόβαθμα αξιώματα της Τοπικής Αυτοδιοίκησης παγκύπρια (δημάρχους, αντιδημάρχους και περιφερειάρχες).

Ακούμε, λοιπόν, ότι ο Κωστής είναι του ΔΗΣΥ και ο Γιαννής του ΔΗΚΟ, ο Πανίκκος του ΑΚΕΛ και ο Πάμπος της ΕΔΕΚ. Δεν ακούμε γιατί είναι κατάλληλος, πέραν των κομματικών του καταβολών. Δεν ακούμε, σε ορισμένες περιπτώσεις, ούτε καν πόσο ενεργός είναι στην τοπική κοινωνία. Δεν ακούμε για τα χαρακτηριστικά που τον καθιστούν το ικανότερο άτομο να διαχειριστεί το μείγμα προβλημάτων που αντιμετωπίζει μια περιοχή και σε ορισμένες περιπτώσεις δεν ακούμε καν για τις γνώσεις ή την εμπειρία του επί του αντικειμένου. Ακούμε κυρίως ποιου κόμματος είναι. Άντε κι ότι είναι εκλέξιμος.

Προφανώς και δεν βρισκόμαστε ακόμη σε προεκλογική περίοδο και ο Γιαννής, ο Κωστής, ο Πανίκκος και ο Πάμπος δεν έχουν ακόμη έτοιμες τις ολοκληρωμένες προτάσεις τους. Όμως σε αυτό το στάδιο της συζήτησης δεν χρειάζεται πλήρες πρόγραμμα. Χρειάζονται συγκεκριμένες κατευθύνσεις που να δείχνουν την καταλληλόλητα των ατόμων αυτών, πέραν των κομματικών τους σχέσεων και των προσωπικών τους φιλοδοξιών. Ένα κοινωνικό αποτύπωμα, ένα πολιτικό σημάδι. Κάτι που να τους κάνει να ξεχωρίζουν από όλους τους υπόλοιπους δημότες, εάν αφαιρέσουμε από αυτούς την κομματική ταυτότητα. Κι αυτό είναι που απουσιάζει από τη συζήτηση.

Είναι βέβαιο πως τα κόμματα, αφού χωρίσουν τα… χωράφια των διάφορων Δήμων θα στραφούν προς τους δημότες, με ιδέες, προτάσεις και οράματα. Θα δηλώσουν πως αφουγκράστηκαν τις ανάγκες των τοπικών κοινωνιών και όχι των συλλογικών τους οργάνων. Και ότι βρήκαν το πιο κατάλληλο πρόσωπο για να αναλάβει. Το οποίο τυχαίνει να είναι το δικό τους…