«Ήρθες και φέτος μαύρε Σεπτέμβρη»-Ο τρομακτικός συμβιβασμός της Κύπρου με το σκοτάδι

«Ήρθες και φέτος μαύρε Σεπτέμβρη, που πήρες το παιδί μου και μαύρισες και κατάστρεψες τη ζωή μου. Είσαι ο πιο γρουσούζης μήνας, που το 2005 πήρες τη γη από τα πόδια μου και την πλάκωσες στο κεφάλι μου σαν ταφόπετρα».

Τα λόγια αυτά τα έγραψε η Ανδριάνα Νικολάου. Η μάνα του Θανάση, η μάνα-σύμβολο αγωνιστικότητας για όλη την Κύπρο. Η μάνα που μετρά τους Σεπτέμβρηδες στα μαύρα, η μάνα που μας έκανε να δούμε το σκότος του κράτους. Διότι περί σκότους πρόκειται, όταν επί δεκαοκτώ χρόνια το κράτος επιτρέπει να καλύπτεται η αλήθεια. Περί σκότους του χείριστου είδους.

Δεν φταίνε οι Σεπτέμβρηδες όμως. Κανένας μήνας δεν παράγει μαυρίλα. Μαυρίλα παράγει η αποφυγή της αλήθειας. Μαυρίλα παράγει η αδιαφορία του κράτους. Μαυρίλα παράγει η έλλειψη στοιχειώδους ευαισθησίας από τους αρμόδιους.

Όχι, δεν φταίει ο Σεπτέμβρης. Φταίει η Κύπρος που επιτρέπει την ανοχή. Η Κύπρος που δεν προστάτεψε τον εθνοφρουρό της. Η Κύπρος που δεν βρήκε ποτέ τους δολοφόνους του. Η Κύπρος που επέμενε να αγνοεί τις καταγγελίες της οικογένειας, να στέκεται απέναντι της στα δικαστήρια, να φορτώνει με νέα λάθη το λάθος. Η Κύπρος στην οποία κανένας κρατικός λειτουργός δεν έχει επιπτώσεις όταν επιδείξει σοβαρή αμέλεια στην άσκηση των καθηκόντων του.

Ο Θανάσης πήγε στον στρατό μόλις για έξι μήνες. Να ξεμπερδεύει. Ήταν 26 ετών, ήταν πτυχιούχος, τα είχε ετοιμάσει όλα για να ανοίξει το δικό του αρχιτεκτονικό γραφείο. Και η Κύπρος τον υποδέχθηκε στη γη των γονιών του με bullying και απειλές. «Μαρτυρικό Γολγοθά από τους χρήστες και διακινητές των ναρκωτικών στο στρατόπεδο της κολάσεως», όπως το περιγράφει η μητέρα του. Τους ενοχλούσε που ήταν διαφορετικός. Που είχε μια ωριμότητα σύμφωνη με την ηλικία του, που είχε παραστάσεις από μια άλλη χώρα κι έναν άλλο πολιτισμό και του φαίνονταν πράγματα αδιανόητα. Τους ενοχλούσε και τον ενοχλούσαν. «Του μείωναν την αξιοπρέπειά του με αισχρές λεκτικές φράσεις και χειρονομίες και όταν τον έφεραν στο αμήν παραπονέθηκε στους αξιωματικούς, την επόμενη μέρα βρέθηκε νεκρός», όπως ωμά το θέτει η κ. Ανδριάνα. Κι αυτό αντί να σημάνει συναγερμό στις Αρχές, σήμανε την απαρχή του Γολγοθά και της υπόλοιπης οικογένειας, που πάσχιζε δυο δεκαετίες να πείσει ένα ολόκληρο κρατικό μηχανισμό πως το παιδί δολοφονήθηκε και δεν αυτοκτόνησε.

Αντί το κράτος να δράσει τάχιστα προς εξεύρεση των δολοφόνων του Θανάση Νικολάου, τα έκανε όλα λάθος. Όταν η οικογένεια κατάφερε, επιτέλους, να αποδείξει την αλήθεια που απέτυχαν να αποδείξουν οι Αρχές, που είχαν και την ευθύνη, όχι απλώς αποδείχθηκε η τεράστια αμέλεια που είχε επιδειχθεί, αλλά και η συνεχής απροθυμία να διωχθούν έστω αυτοί που δεν έκαναν καλά τη δουλειά τους, αφού τους δολοφόνους συνεχίζει να μην τους βρίσκει η Αστυνομία.

Δεκαοκτώ χρόνια μετά και η Κυπριακή Δημοκρατία συνεχίζει να θεωρεί πως κανένας δεν πρέπει να τιμωρηθεί για τη δολοφονία ενός αθώου παιδιού. Και το χειρότερο είναι πως το κράτος πιστεύει πως αν η οικογένεια θέλει Δικαιοσύνη, θα πρέπει να την επιδιώξει μόνη της, μέσω ιδιωτικής διαδικασίας. Όπως μόνη της έδωσε μάχη μέχρι να αποδείξει πως επρόκειτο για δολοφονία.

Τους μήνες που προηγήθηκαν, μεγάλος όγκος πολιτών συγκεντρώθηκε έξω από τη Νομική Υπηρεσία να διαμαρτυρηθεί. Να ζητήσει Δικαιοσύνη, αλήθεια και φως. Ήρθε, όμως, και φέτος ο Σεπτέμβρης, το ίδιο μαύρος, το ίδιο απογοητευτικός. Η Κύπρος, το κράτος και οι θεσμοί της έχουν συμβιβαστεί τρομακτικά με το σκοτάδι.