Η γηραιότερη εγκλωβισμένη του Κορμακίτη, ετών 102-Μίλησε με τα βουρκωμένα της μάτια για επιστροφή

Μπορεί να μην ήταν σε θέση να μιλήσει, αλλά έλεγε τόσα πολλά με τα βουρκωμένα της μάτια. Μάτια, μέσα στα οποία διαγραφόταν ο καημός, ο πόθος και η δίψα για επιστροφή. Συναισθήματα τα οποία κατάφεραν να στριμωχτούν μέσα στα ολοκόκκινα της μάτια και με το άκουσμα της λέξης Κορμακίτης, αυτά γέμιζαν από δάκρυα και κυλούσαν σαν ποτάμι, επάνω στα ήδη γερασμένα της μάγουλα. Σήμερα, μπορεί να μετρά 102 χρόνια ζωής η κυρία Χριστίνα Φοραδάρη, μα η φλόγα για επιστροφή στο κατεχόμενο χωριό της, παραμένει άσβεστη μέσα στην καρδιά της.

Γεννηθείσα το 1922, η κυρία Φοραδάρη, έζησε ένα ολόκληρο αιώνα στο ένα από τα τέσσερα κατεχόμενα χωριά των Μαρωνιτών, τον Κορμακίτη. Εκεί, όπου έζησε τα παιδικά της χρόνια, παντρεύτηκε, έκανε και μεγάλωσε την οικογένειά της, εργάστηκε στα χωράφια και μάλιστα μέχρι τα 101 της, ήταν σε θέση να μαγειρεύει στα παιδιά της. Σήμερα, ωστόσο, λόγω των γηρατειών φυσικά, δεν μπορεί πλέον να προσφέρει όσα η κάθε μάνα θα ήθελε να χαρίζει στα παιδιά της, αφού χρήζει ιδιαίτερης φροντίδας στο Ίδρυμα Άγιος Αντώνιος στη Λευκωσία.

Η κάθε ρυτίδα στο ζαρωμένο της πρόσωπό και μια ιστορία. Ιστορία, η οποία είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τον Κορμακίτη της, τον οποίο τόσο πολύ λατρεύει και αγαπά. Κάθε ανάσα της, θα ήθελε να ήταν από το οξυγόνο της κατεχόμενης γης που περπατούσε για εκατό και πλέον χρόνια. Στα θέρη, στα χαρούπια, στις ελιές, είχε και μια ιστορία να εξιστορεί στα παιδιά της η κυρία Χριστίνα Φοραδάρη.

Κρατώντας της το χέρι της γηραιότερης εγκλωβισμένης, ο γιος της Γεώργιος, ρωτούσε τη μητέρα του, εάν θέλει να πάνε πίσω στο χωριό τους, στον Κορμακίτη. Περιμένουν σε οι χωριανοί, συνεχίζει να της λέει ο ίδιος και της τρίβει το χέρι. Αμέσως, η κυρία Φοραδάρη, πλαντάζει σε κλάματα. Τα δάκρυα ασταμάτητα. Όπως ασταμάτητα είναι και τα όνειρά που έκανε από μικρή για τον Κορμακίτη της. Οι λυγμοί της, δεν είναι από κάποιο πρόβλημα υγείας που αντιμετωπίζει. Αλλά, είναι λυγμοί που πηγάζουν μέσα από τα βάθη της καρδιάς της και κάθε κτύπος της, φωνάζει για επιστροφή.

«Όλη η ζωή μου είναι μαζί της, είναι η καλύτερη μάμα», λέει εμφανώς συγκινημένος ο κ. Γεώργιος, ο οποίος βλέπει τη μητέρα του στα μάτια και λυγίζει. «Η μητέρα μου είναι η γηραιότερη εγκλωβισμένη μέσα στο χωριό. Ήταν πάρα πολύ δυνατή γυναίκα. Μέχρι την ηλικία των 101 της, μας μαγείρευε κιόλας. Δυστυχώς, σήμερα αναγκαστήκαμε να τη φύγουμε από το χωριό της και να τη φέρουμε στο γηροκομείο. Ευχόμαστε να την ξαναπάρουμε πίσω στον Κορμακίτη της».

Η ζωή στον Κορμακίτη, συνεχίζει να λέει ο γιος της γηραιότερης εγκλωβισμένης, «είναι πάρα πολύ ωραία, αλλά το μεγάλο πρόβλημα σήμερα, είναι η μητέρα μου, που δεν μπορούμε να την έχουμε κοντά μας και πρέπει να έρχομαι Λευκωσία για να της βλέπουμε». Μάλιστα, ο κ. Γεώργιος, δεν μπορούσε να μην σταθεί και στην πρόσφατη επίσκεψη της Επικεφαλής για ανθρωπιστικά θέματα αγνοουμένων, εγκλωβισμένων και παθόντων, Άννας Αριστοτέλους, στο Ίδρυμα Άγιος Αντώνιος, για να αναφέρει πως, «η κα. Άννα, καταλαβαίνει τον πόνο μας, είναι πολύ καλός άνθρωπος. Εύχομαι να συναντηθούμε ξανά και να της πούμε τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε».

Η στέγη Άγιος Αντώνιος

Σήμερα, στη Στέγη Ευγηρίας Άγιος Αντώνιος, φιλοξενούνται συνολικά 52 ηλικιωμένα άτομα. Δέκα άτομα με νοητική αναπηρία στην ειδική πτέρυγα του Ιδρύματος και 42 ηλικιωμένοι, από τους οποίους οι 17 είναι πρόσφυγες της Μαρωνιτικής Κοινότητας. Απώτερος στόχος του Ιδρύματος, είναι να προσφέρει την καλύτερη δυνατή φροντίδα, ευημερία και ψυχαγωγία ανθρώπων τρίτης ηλικίας και ενηλίκων με νοητική αναπηρία, σε ένα ζεστό και οικογενειακό περιβάλλον.

Λίγα λεπτά ανάμεσα στους ηλικιωμένους, είναι αρκετά πάντως, για να αντιληφθεί οποιοσδήποτε, τον καημό που τους διακατέχει για επιστροφή στις ρίζες τους, στα κατεχόμενα χωριά τους. Από τον Κορμακίτη, τον Ασώματο, την Αγία Μαρίνα Σκυλλούρας και την Καρπάσια, οι ηλικιωμένοι κλείνουν συνεχώς τα μάτια τους και αναπολούν το παρελθόν τους. Μα όταν θα ανοίξουν τα μάτια τους για να σου μιλήσουν, τότε δακρύζουν…

Μιλώντας στην κάμερα του REPORTER, ο πρόεδρος του Ιδρύματος, Αντώνης Χατζηρούσσος, ανέφερε ότι «η στέγη του ιδρύματος Άγιος Αντώνιος έχει δημιουργηθεί ως αποτέλεσμα μιας προεκλογικής υπόσχεσης, με σκοπό να δημιουργήσω ένα ίδρυμα για τους ηλικιωμένους, τους εγκλωβισμένους και τους πρόσφυγες μας. Ήθελα να κάνω ένα ίδρυμα το οποίο θα φιλοξενεί εγκλωβισμένους πρόσφυγες που να τους δίνεται μια καλύτερη φροντίδα, καθώς θέλουμε να είναι σε πολύ καλά χέρια οι ηλικιωμένοι μας. Το όραμα μου ήταν να προσφέρω βοήθεια στους ενήλικες και σε άτομα με ειδικές ανάγκες συγκεκριμένα. Μια φροντίδα, που θεωρώ ότι μαζί με τη διευθύντρια την έχουμε πετύχει».

Από τη δική της πλευρά, η διευθύντρια του του Ιδρύματος, Μάρθα Κλεοβούλου, αφού μας ξενάγησε στις εγκαταστάσεις της Στέγης Ευγηρίας, ανέφερε ότι, «δεν παραμελούμε και δεν περιορίζουμε κανένα άτομο. Σκοπός μας είναι να βοηθούμε άτομα τα οποία είναι ακόμα και χαμηλοσυνταξιούχοι, άτομα τα οποία δεν έχουν συγγενείς. Ένα από το όραμά μας, είναι να καταφέρουμε να φιλοξενήσουμε γύρω στους 75 ηλικιωμένους και να επεκτείνουμε και να μεγαλώσουμε τη στέγη μας».

Ωστόσο, βασικότερος στόχος των υπεύθυνων του Ιδρύματος, είναι το άνοιγμα ενός Ιδρύματος στον κατεχόμενο Κορμακίτη, καθώς εκεί οι ηλικιωμένοι θα νιώθουν καλύτερα συναισθηματικά, αφού θα βρίσκονται στο χωριό που μεγάλωσαν και λάτρεψαν τόσο πολύ. « Βλέπουμε ηλικιωμένα άτομα, ειδικά από τον Κορμακίτη, να δακρύζουν και να θέλουν να επιστρέψουν πίσω στο χωριό τους. Ένας στόχος με τον κ. Χατζηρούσσο είναι να ανοίξει ένα ίδρυμα εικοσιτετράωρης βάσεως στον Κορμακίτη. Πιστεύω ότι άτομα με άνοια και ηλικιωμένα όταν βρίσκονται σε ένα χώρο στο χωριό τους, θα είναι σε πολύ καλύτερη κατάσταση. Ο καημός τους και ο πόθος τους είναι να ξανά πάνε πίσω στο χωριό τους και ας μην ξεχνάμε ότι είναι τα μόνα άτομα που προσπαθούν να κρατήσουν τις ρίζες και να κρατήσουν ζωντανό τον Κορμακίτη».